Waardeloos
Het rauwe leven van Joop Waardeloo
Joop Waardeloo

De titel zegt het al, het gaat over het leven van de inmiddels 77 jarige Joop Waardeloo. Een waardeloos leven zegt hij zelf.

Joop groeide op in een volksbuurt in Rotterdam. Samen met zijn broers en zussen woonden ze in een piepklein woninkje (één kamer) met bedstee. Moeder neemt het met de zeden niet zo nauw. De inwonende ome Dorus deelt vaak het bed met moeder. Joop komt daarachter, vertelt het zijn vader en ome Dorus wordt het huis uitgezet... om even later weer terug te zijn want Joop zorgde wel voor de extraatjes als sigaretten enz.

Joop is geen studiebol, heeft feitelijk een hekel aan school en spijbelt enorm veel. Hij werkt her en der als kind om het huiselijk inkomen wat te verhogen. Vader zit in de steun en drinkt bijna al het steungeld op.
Moeder heeft ook weinig interesse in haar kinderen, ze heeft meer aandacht voor haar eigen pleziertjes en is eveneens vaak in het café te vinden.

Joop begint met zijn eerste kleine inbraakjes totdat hij opgepakt wordt, dan gaat het eventjes goed en begint hij opnieuw. Het wordt een man van 12 ambachten, 13 ongelukken. Vaak door eigen schuld. Als hij al een goede baan heeft verpest hij het steeds opnieuw omdat hij het stelen niet kan laten.

Het boek gaat in sneltreinvaart door het leven van Joop en hangt aan elkaar van verhalen over baantjes, ontslagen worden, in de gevangenis zitten enz. Joop zijn start was natuurlijk niet geweldig met een zuipende vader en een moeder die alleen aan haar zelf dacht. Maar wat mij wel irriteerde is dat Joop zichzelf zo zielig vindt... Ja ho, denk ik dan, als je mensen in elkaar slaat, van alles uitvreet en dan ontslagen wordt of betrapt wordt, dan weet je welk risico je loopt en dan ook niet lopen klagen dat je zo'n pech hebt...

Het is smeuïg geschreven, je vliegt door het verhaal, Joop vertelt ook eerlijk over de minder leuke kanten van zichzelf, maar als je het uit hebt dan heb je het ook uit. Je hebt over het leven van een onbekende scharrelaar gelezen en dat is het. Het maakt verder geen diepe indruk. Misschien mag ik zo niet oordelen over dit boek, de man is 77 en dit is zijn eerste boek, maar ik heb betere boeken gelezen van mensen die pas op latere leeftijd een boek schreven.

Ik zie bij Joop Waardeloo een man voor me die in gezelschap uitstekend deze verhalen kan vertellen want het was wel een enerverend en rauw leven waar inderdaad veel over te vertellen valt. Dan beleef je denkelijk een aangename avond, je hoort de stem erbij, ziet de uitdrukking, maar in een boek wordt het meer een opeenvolging, een opsomming van louche handeltjes met de gevolgen daarvan.

ISBN 9067281874 | Paperback | 207 pagina's | Stichting Uitgeverij Papieren Tijger | 2006

© Dettie, februari 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Waardeloos
Het rauwe leven van Joop Waardeloo (met foto's)
Joop Waardeloo

De heer Waardeloo is hier zelf aan het woord. Alsof hij tegenover de lezer zit, lui achteroverleunend in zijn makkelijke stoel, iets te drinken en te roken bij de hand, vertelt hij het verhaal van zijn leven. Hij speelt met zijn naam, Waardeloo. Maakt er Waardeloos van, hetgeen hem ook best wel vaak in het gezicht gegooid zal zijn, als je dat levensverhaal hoort, pardon... leest.

"Ik ben Joop Waardeloo, geboren op 31 juli 1928 in de Van Speijkstraat nr 52, eerste verdieping, te Rotterdam. Ik ben nu 77 jaar, en het was beter geweest als mijn vader zijn kwakkie op het fornuis had gespoten, dan zou mijn leven met een sisser afgelopen zijn geweest. Want die achternaam Waardeloo, daar kan een groet S achter: waardeloos, dat is mijn leven geweest."

Dit zet meteen de toon: een beetje cynisch, een tikkie zelfmedelijden, maar ook bravour.
Wat dan volgt geeft een aardig beeld van een Rotterdamse belhamel. Zijn vader is een slapjanus. Hij is werkloze van beroep, en dan ook nog een die zijn uitkering grotendeels verzuipt. Zijn inwonende broer gaat met zijn vrouw naar bed, de vader weet het, maar doet niets, want behalve steun van de gemeente Rotterdam is de steun van de broer hard nodig om het gezin van zeven personen in leven te houden. Joop leert ook al snel hoe hij aan voedsel of aan geld moet komen, hij wordt een kleine crimineel, en ontkomt ook niet aan gevangenisstraf, al is dat zolang hij minderjarig is een opvoedingsgesticht.
Hij krijgt nauwelijks tot geen scholing, wat vooral te maken heeft met het feit dat leren en stilzitten aan hem niet besteed is. Er werd in die tijd vrij snel slaag uitgedeeld op school, iets wat deze jongen niet pikte. Het liep van kwaad tot erger, en dat gold ook voor het leven dat hij daarna leidde. Hij ging van het ene baantje naar het andere, allemaal zwaar, vaak gevaarlijk werk. En helaas: zag hij een kans om wat achterover te drukken, dan deed hij dat. Vooral in de oorlogsjaren heeft hij zo het gezin steeds aan voldoende eten geholpen.
Met zijn eigen gezin ging het allemaal niet veel beter: ook toen was het vallen en opstaan. Maar opstaan deed hij altijd weer, niet kapot te krijgen die man! Hij betuigt daarvoor zijn dankbaarheid aan zijn vrouw, Jopie, met wie hij ruim vijftig jaar samen is.

De toon van het boek deed me erg denken aan een radio-interview. Alsof het verhaal dat hij vertelt opgenomen is en zo van het bandje uitgeschreven. Dat heeft wel wat.
Misschien dat hij zijn leven graag anders gezien had, maar ondanks alle ellende klinkt er toch ook wel een beetje trots doorheen. 'Kijk mij, ik heb het toch maar gered'.
Ik heb het met plezier gelezen, vooral ook omdat het een beeld geeft van Rotterdam in de vooroorlogse tijd en de bezettingstijd, gezien door de ogen van een echt Rotterdams schoffie.

ISBN 9067281874 | Paperback | 207 pagina's | Stichting Uitgeverij Papieren Tijger | 2006

© Marjo, maart 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: