Jennifer Ryan
Categorie: Recensies Volwassenen
Het dameskoor van Chilbury
‘Aangezien alle mannelijke koorleden in het leger dienen zal ons dorpskoor dinsdag, na de begrafenis van gezagvoerder Edmund Winthrop, worden opgeheven.’
Dit zint de dames helemaal niet. Alsof zij niet meer kunnen zingen zonder de mannen. Is het niet juist harder nodig dan ooit dat er gezongen wordt? Ondanks de tegenstand - want ‘dit hoort niet’ – komen de dames onder leiding van Mrs Tilling toch bij elkaar, en ze zingen dat het een lieve lust is. Ook als hun mannen gewond terugkeren na de eerste nederlaag op de Franse kust. Ook als hun mannen de dood vinden. Ze blijven zingen…
Al snel blijkt dat de vrouwen niet de zwakke onderdanige schepsels zijn zoals hun mannen hen graag zien. Vooral voor brigadegeneraal Winthrop, de vader van de omgekomen militair, waarmee alles begint, is het een doorn in het oog: de vrouw is alleen maar goed voor de keuken en in bed, vindt hij, en hij ziet met lede ogen toe hoe ook zijn eigen dochters, Venetia en Kitty, hun hart verliezen aan het zingen. Hij vindt het leven toch al zo moeilijk: hij is zijn erfgenaam kwijt, want vrouwen kunnen het landgoed niet erven. Gelukkig is zijn vrouw zwanger. Maar zal de nieuwe telg wel een jongen zijn?
Er komt een vreemde in het dorp, een kunstschilder. Nog een heikel punt voor de brigadegeneraal, al duurt het even voor hij ontdekt dat zijn oudste dochter tot over haar oren verliefd is op deze ongure snuiter.
Venetia is nogal een verwend nest, zij is het mooiste meisje, de koningin van het dorp, en denkt zich alles te kunnen permitteren. Deze verliefdheid is voor haarzelf ook een verrassing. Haar ouders zien het liefst dat ze trouwt met Henry, maar daar zit zus Kitty in de weg, zij heeft zelf een oogje op Henry.
Dit zijn de twee kernpunten van het verhaal: de zwangerschap van Mrs Winthrop en de verliefdheid van Venetia en die van haar zus. Twee elementen die nogal wat gevolgen hebben, waar andere mensen bij betrokken raken. Dat zorgt voor veel drama. En dan wordt hert dorp ook nog gebombardeerd...
Het verhaal dat loopt van 24 maart 1940 tot 6 september van dat zelfde jaar wordt verteld door verschillende vrouwen – en heel af en toe een mannelijke stem. Mrs Tilling komt via haar dagboek in het verhaal, en de andere dames schrijven brieven. Zo worden de wederwaardigheden van dat eerste oorlogsjaar beschreven, hoe het leven in het dorp gewoon doorgaat, terwijl het wel degelijk flink wordt geraakt door deze oorlog. Het dameskoor houdt hen bijeen, geeft hen kracht, en vormt de achtergrond van hoe vrouwen in de oorlogsjaren laten zien dat het zogenaamde zwakke geslacht heel wat meer in de mars heeft.
Het lijkt een gewoon romantisch verhaal, over de ditjes en datjes van het dorpsleven, over liefde, over jaloezie en vriendschap. Maar het is vooral het verhaal van wat oorlog doet met een bevolkingsgroep waarvan algemeen aangenomen wordt dat ze zich zonder de mannen niet kunnen staande houden. De kracht van de vrouw, de emancipatie, dat is de kern van deze mooie debuutroman, waarin ook vooroordelen en standsverschil aan de orde komen.
Jennifer Ryan groeide op in Kent en werkte een aantal jaren in Londen in de uitgeverswereld, voordat ze met haar gezin naar Washington, D.C. vertrok. Haar korte verhalen verschenen in meerdere literaire bladen. In 2015 ontving ze de John Hopkins Outstanding Graduate Award. Het dameskoor van Chilbury, haar debuutroman, is gebaseerd op de verhalen van haar grootmoeder over diens oorlogsjaren in Engeland.
ISBN 9789044349191 | Paperback | 464 pagina's | The House of Books | april 2017
Vertaald uit het Engels door Catherine Smit
© Marjo, 01 januari 2018
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
