Jannie Regnerus
Categorie: Recensies Volwassenen
De ent
‘Geluk en lijden voltrekken zich in stilte, niemand vraagt om steun of aandacht voor zielenkwesties. Bij de geboorte van een kind wordt niet aan vlaggetjes of ballonnen gedaan, laat staan aan een ooievaar in de tuin, dat is veel te opzichtig. Net zo geruisloos als nieuwgeborenen hun intrede doen, stappen mensen hier uit het leven. Er komt geen druppel bloed aan te pas en er is nog nooit iemand betrapt op een halfslachtige poging. Verhanging komt het meest voor, met ijzersterk strotouw en een hanenbalk is succes gegarandeerd. Zelfverdrinking komt op een goede tweede plaats. Een weduwe van zes huizen verderop krabbelde op een post-it dat ‘haar klompen aan de vaart stonden’ en plakte de notitie op een mooie zomeravond bij haar buren op de deur.’
In deze wereld groeit Rixt op. Een dorpje aan een dijk, een protestantse gemeente. Een besloten gemeenschap, waar mensen soms geen andere uitweg zien dan zelfmoord. Eigenlijk niets nieuws onder de zon.
Maar Rixt wil ontsnappen, en ze heeft de talenten van haar vader geërfd, die in zijn weinige vrije tijd schildert. Ze wil naar de kunstacademie. Maar vooralsnog moet ze net als alle andere dorpskinderen naar de dichtstbijzijnde middelbare school, de mavo.
’Op de mavo komt alles van slim tot oliedom bijeen en in combinatie met de ontluikende hormonen staat dat garant voor een slagveld. Sadisme en spot tekenen het hoekige ongemak tussen de twee seksen, soms slaat dat vervaarlijk door in de richting van lichamelijk geweld.’
Als ze verkering heeft, krijgen de twee nauwelijks de kans om samen te zijn, maar het is ook duidelijk dat de twee jongeren dat doodeng vinden. Vooral de jongen.
‘Tijdens de avondmaaltijd kunnen Sybrand en zij stiekem onder de tafel nog wat over elkaars bovenbeen wrijven, maar dat is het dan wel weer voor vandaag.’
Na deze maaltijd maakt Rixt het uit, ze is weer vrij. En ze zet die vrijheid door, ze trekt naar de grote stad. Toch, als ze thuiskomt in de weekenden, voelt ze opnieuw de benauwende sfeer, en wil ze alleen maar weer weg.
Dit is de enige opmerking die ik over dit boek heb: het is al vaker beschreven, wat voegt dit boek nog toe? Het zijn chronologische schetsen van een eng leven, over het gezin, over de jongens, over de ouderenzorg.
Maar het is prachtig geschreven, stijlvol, beeldend. Ze roept een benauwende sfeer op, tekent het innerlijk van het opgroeiende meisje, dat naïef en met grote ogen de wereld in kijkt. Mooi is hoe ze de stugge relatie tussen vader en dochter beschrijft, twee mensen die hun gevoelens niet kunnen uiten, maar elkaar wel na staan.
Jannie Regnerus kan zeker schrijven! Nu nog een origineel onderwerp.
ISBN 9789025435158 | Paperback | 188 pagina's | Uitgeverij Contact | oktober 2010
© Marjo, 19 maart 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
