Jan Siebelink
Vera
Jan Siebelink heeft veel boeken geschreven. De een beter dan ander, heb ik me laten vertellen. ‘Knielen op een bed violen’ was echt een bestseller, waarover je in de media heel veel las, die in bibliotheek altijd uitgeleend was: daar moest je hem reserveren om hem te kunnen lezen, en waarover bijna alleen maar positieve reacties te lezen waren. Maar deze recensie gaat over ‘Vera’. Een boek dat hij een paar jaar eerder geschreven heeft dan ‘Knielen op een bed violen’.
Een vrouw kijkt, op een strandterras, terug op haar leven. En dat was me een leven!
Je stapt erin als Vera nog een peutertje is. Je ontdekt dat haar ouders niet met elkaar door één deur kunnen, haar zusje voorgetrokken wordt, zij niet bij de groep past maar wel veel vriendjes heeft omdat ze zo mooi is. Uiteindelijk komt dat alles wel weer goed. Ze maakt haar studie af, trouwt met een lieve man, krijgt een kind en vindt een leuke baan als lerares Nederlands. Dan beginnen er nieuwe problemen. Haar dochtertje blijkt darmproblemen te hebben, een ex valt haar lastig, ze denkt verliefd te zijn op iemand anders. De darmproblemen van haar dochter gaan over maar er komt anorexia voor terug en de hele generatie voor haar overlijdt. Op de anorexia na, lees je van de rest dat ze dat allemaal weer te boven komt.
Er gebeurt dus erg veel in het boek, een beetje te veel als je het mij vraagt. Voor mij werd het door al die gebeurtenissen soms wat onoverzichtelijk doordat ze bijna allemaal door elkaar heen lopen. Je leest ook bijna nergens hoe oud Vera op dat moment is, in het begin is ze nog een peuter, in de volgende alinea is ze een klein meisje en dan is ze opeens ook alweer 16 jaar.
Er zijn ook momenten in het boek dat Vera nog in haar tienerjaren zit en dat je opeens een korte alinea tegenkomt waarin ze ouder is. Maar in al die jaren verandert ze bijna niet, ze is altijd het liefst alleen en is heel erg op zichzelf gericht. Doordat ze zo met zichzelf bezig is, heb ik best wel moeite om sympathie voor haar op te brengen en me goed in te leven.
Jan Siebelink gebruikt vaak erg lange zinnen, met veel komma’s. Dat is wel lastig. Buiten die moeilijke zinnen leest het boek best lekker. Je zit heel gemakkelijk in het verhaal, dat mij ook best aanspreekt. Maar dan kom je weer zo’n lange zin tegen, waarvan er sommige meerdere keren moeten worden gelezen tot je ze snapt. Vervolgens moet je weer opnieuw in het verhaal zien te komen, al gaat dat vaak best gemakkelijk.
Ook geeft Siebelink veel uitgebreide beschrijvingen van plaatsen, zelfs als de hoofdpersoon daar helemaal niet is of naar toe gaat. Maar nu moet ik wel eerlijk blijven: Vera denkt er dan wel over na om ernaartoe te gaan. Die stukken zijn dus wel ‘zinnig’, ze fantaseert alleen nét iets te uitgebreid van het moment dat ze er al is.
De kaft vind ik er erg saai uitzien, een grauwig plaatje van een vrouw van wie je geen emoties af kunt lezen. Ook de titel is er niet één die eruit springt. Het is dat ik hem aangeraden kreeg, anders had ik hem nooit gelezen. Dat komt ook doordat het boek uit de volwassenenliteratuur komt en ik zelf nog veel vaker, en liever, boeken lees die geschreven zijn voor tieners.
Ik vind het jammer hoe het boek is afgesloten. Goed, de dochter, Heleen, heeft dus anorexia. Samen met haar ouders gaat ze ertegen vechten en het lijkt de goede kant op te gaan. Dan had het boek kunnen stoppen, maar dat is niet zo. Heleen krijgt een terugval en gaat naar een kliniek, dan is het boek zomaar afgelopen. Dan blijf je toch met de vraag zitten of ze haar ziekte overwonnen heeft. Verder is wel alles afgewerkt dus valt die ene kwestie er heel erg buiten.
Maar nu klinkt het wel een beetje negatief, terwijl ik het best een goed boek vond. Wat ik eerder al meldde, is dat ‘Vera’ best lekker leest, op die lange zinnen na. En ergens heb je wel medelijden met Vera: niet zo’n fijne jeugd, weinig sociale contacten, haar (schoon)ouders die al zo vroeg overleden en de problemen met de gezondheid van haar dochter. En alles wat Vera doet kun je wel begrijpen, het is dus niet onrealistisch.
Door al die kritiek klinkt het alsof het boek helemaal niks waard was, maar dat valt eigenlijk nog best mee. Goed, ik kende niet alle woorden en sommige zinnen waren wat lang, maar het onderwerp sprak me wel aan. Als ik een boek echt erg slecht vind, leg ik hem weg. Maar dat heb ik hier niet gedaan. Want het verhaal is goed te volgen en de keuzes die Vera maakt, zou jij ook kunnen maken. Je hebt medelijden met haar omdat ze zo’n eenzame jeugd heeft gehad en raakt verrast door sommige onverwachte dingen. Je kunt soms zelfs lachen om de uitgebreide landschapsomschrijvingen, al is dat misschien niet zo positief.
Om een lang verhaal kort te maken, ik zou, met een schaal van één op tien, het boek een zes en half geven. Ook omdat op een gegeven moment alles een beetje te lang en te uitgebreid wordt en je uitkijkt naar het moment dat je hem uit hebt, maar door de rest van het verhaal wel wilt weten hoe het nu zal eindigen.
© Yorinde Lollinga, februari 2008
ISBN 9789029067201 | Paperback | 292 pagina's | De Bezige Bij | 1997
© Yorinde Lollinga, februari 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
