Niets en niemand
Ivo Bonthuis

De familie Innes is geen doorsneefamilie. Vader Maxime, Fransman, is kunstenaar. Was kunstenaar moet ik zeggen. Zijn laatste werk, een vredestoren in Algiers, werd niet door iedereen even lovend ontvangen, en hij besloot dat het tijd was voor een nieuw project.
Een burgerlijk bestaan leiden, dat wordt het. Niet meer rondzwerven zoals hij jaren gedaan had met zijn gezin, maar settelen. In Utrecht vindt hij een geschikt grachtenpand, hij gaat Nederlands leren, en neemt een baan - ‘eerlijk werk’; een van zijn twee banen is hotdogverkoper – en als zijn vrouw niet wil strijken, dan doet hij dat zelf wel.
Zijn vrouw Laura, weet niet wat ze hier van moet denken. Zij ziet zichzelf niet als een burgervrouwtje. Als ze dan ook strandt op het vliegveld van Parijs, omdat zij net te laat was voor het vliegtuig dat getroffen werd door een waarschijnlijk terroristische aanslag, neemt ze met niemand contact op, en blijft daar maar zitten.
Ook als ze op de televisie de melding ziet dat ze dood is. Het is een surrealistische ervaring, die ze ondergaat terwijl ze mijmert over verleden en toekomst.

Maar het verhaal draait toch wel om Steven, hun zoon, hun project, die door Maxime en Laura is opgevoed als een van hun projecten, op een heel eigen manier, met allerlei regels, zoals  ‘Hij zal zelf de consequenties van zijn stommiteiten dragen’ ‘Hij zal enkel loyaal zijn aan wat hij liefheeft’ ‘hij zal nooit hoeven liegen’ en de belangrijkste regel:  ‘Pijn te verdragen is de eerste en belangrijkste les die een kind moet leren.’
Hij wordt gedwongen uit zijn veilige cocon te breken als zijn vader - kwaad om het mislukken van zijn project - naar hem uithaalt: ‘Wat is er van hem terechtgekomen? Zie hem daar staan.’
Niet in staat zijn vader te helpen, en min of meer in de steek gelaten door zijn moeder, gaat hij in Parijs de straat op en wordt in elkaar geslagen.
‘Pijn te verdragen...’  een dokter heeft hij niet nodig, hij leeft regel 1.
Maar wie is hij dan?  Is hij meer dan de zoon van? Als zijn oom hem een MacBook in de handen drukt, ontdekt hij een nieuwe wereld: de virtuele. Hij wordt NinjaX. Op internet kent niemand hem, kan hij zich laven aan de woorden van zijn blogvolgers. En terwijl de echte wereld rondom hem afbrokkelt, vermengt die echte wereld zich met de virtuele wereld.

De tweede roman van Ivo Bonthuis heeft eenzelfde structuur als de eerste: het verhaal springt van de hak op de tak, speelt dan weer in het heden dan weer in het verleden, nu eens gezien door Laura, dan weer door Steven. Er is een briefwisseling in een kasboek, en er is een blog met reacties daarop, kortom een lastig te volgen verhaal. Toch vind ik deze beter, er is meer verband, het is duidelijk waar het verhaal over gaat, al mag de lezer dan zelf zijn antwoorden zoeken, zoals de personages op zoek zijn naar antwoorden. Maxime zoekt ze in een burgerlijk leven; Laura op het vliegveld, Steven op internet.
Het is een boek dat uitnodigt tot teruglezen. Uitzoeken hoe de chronologie is, er achter komen waar het precies fout is gegaan. En intussen proberen je eigen conclusies te trekken, want Bonthuis geeft geen antwoord.

Ivo Bonthuis (1976) studeerde muziekwetenschap, maakte jarenlang theater, werkte onder andere in de zorg, deed de Schrijversvakschool Amsterdam en won in 2008 de Hollands Maandblad Schrijversbeurs. Zijn debuut schreef hij in 2010  ' Iedere dag in dienst van jou'.

ISBN 9789046814673 | Paperback | 192 pagina's | Nieuw Amsterdam | mei 2013

© Marjo, 02 mei 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: