Niets en niemand
Ivo Bonthuis

De familie Innes is geen doorsneefamilie. Vader Maxime, Fransman, is kunstenaar. Was kunstenaar moet ik zeggen. Zijn laatste werk, een vredestoren in Algiers, werd niet door iedereen even lovend ontvangen, en hij besloot dat het tijd was voor een nieuw project.
Een burgerlijk bestaan leiden, dat wordt het. Niet meer rondzwerven zoals hij jaren gedaan had met zijn gezin, maar settelen. In Utrecht vindt hij een geschikt grachtenpand, hij gaat Nederlands leren, en neemt een baan - ‘eerlijk werk’; een van zijn twee banen is hotdogverkoper – en als zijn vrouw niet wil strijken, dan doet hij dat zelf wel.
Zijn vrouw Laura, weet niet wat ze hier van moet denken. Zij ziet zichzelf niet als een burgervrouwtje. Als ze dan ook strandt op het vliegveld van Parijs, omdat zij net te laat was voor het vliegtuig dat getroffen werd door een waarschijnlijk terroristische aanslag, neemt ze met niemand contact op, en blijft daar maar zitten.
Ook als ze op de televisie de melding ziet dat ze dood is. Het is een surrealistische ervaring, die ze ondergaat terwijl ze mijmert over verleden en toekomst.

Maar het verhaal draait toch wel om Steven, hun zoon, hun project, die door Maxime en Laura is opgevoed als een van hun projecten, op een heel eigen manier, met allerlei regels, zoals  ‘Hij zal zelf de consequenties van zijn stommiteiten dragen’ ‘Hij zal enkel loyaal zijn aan wat hij liefheeft’ ‘hij zal nooit hoeven liegen’ en de belangrijkste regel:  ‘Pijn te verdragen is de eerste en belangrijkste les die een kind moet leren.’
Hij wordt gedwongen uit zijn veilige cocon te breken als zijn vader - kwaad om het mislukken van zijn project - naar hem uithaalt: ‘Wat is er van hem terechtgekomen? Zie hem daar staan.’
Niet in staat zijn vader te helpen, en min of meer in de steek gelaten door zijn moeder, gaat hij in Parijs de straat op en wordt in elkaar geslagen.
‘Pijn te verdragen...’  een dokter heeft hij niet nodig, hij leeft regel 1.
Maar wie is hij dan?  Is hij meer dan de zoon van? Als zijn oom hem een MacBook in de handen drukt, ontdekt hij een nieuwe wereld: de virtuele. Hij wordt NinjaX. Op internet kent niemand hem, kan hij zich laven aan de woorden van zijn blogvolgers. En terwijl de echte wereld rondom hem afbrokkelt, vermengt die echte wereld zich met de virtuele wereld.

De tweede roman van Ivo Bonthuis heeft eenzelfde structuur als de eerste: het verhaal springt van de hak op de tak, speelt dan weer in het heden dan weer in het verleden, nu eens gezien door Laura, dan weer door Steven. Er is een briefwisseling in een kasboek, en er is een blog met reacties daarop, kortom een lastig te volgen verhaal. Toch vind ik deze beter, er is meer verband, het is duidelijk waar het verhaal over gaat, al mag de lezer dan zelf zijn antwoorden zoeken, zoals de personages op zoek zijn naar antwoorden. Maxime zoekt ze in een burgerlijk leven; Laura op het vliegveld, Steven op internet.
Het is een boek dat uitnodigt tot teruglezen. Uitzoeken hoe de chronologie is, er achter komen waar het precies fout is gegaan. En intussen proberen je eigen conclusies te trekken, want Bonthuis geeft geen antwoord.

Ivo Bonthuis (1976) studeerde muziekwetenschap, maakte jarenlang theater, werkte onder andere in de zorg, deed de Schrijversvakschool Amsterdam en won in 2008 de Hollands Maandblad Schrijversbeurs. Zijn debuut schreef hij in 2010  ' Iedere dag in dienst van jou'.

ISBN 9789046814673 | Paperback | 192 pagina's | Nieuw Amsterdam | mei 2013

© Marjo, 02 mei 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Iedere dag in dienst van jou
Ivo Bonthuis

Hugo's  vriendin Isa is aan een slopende ziekte overleden. Hij besluit te verhuizen naar een villa waar de sherrydrinkende mevrouw Roos, haar dochter Noa en zoon Rudolf wonen. Hugo hoopt daar de rust te kunnen vinden om aan zijn boek te kunnen werken.
Al bij binnenkomst in de villa had hij kunnen weten dat deze rust er niet zou zijn. Noa, een wonderkind, speelt 'Lebewohl' op de piano, de sonate die Hugo steeds voor Isa draaide. Het is alsof het telkens spelen van deze sonate iets aankondigt...
Hugo werkt 's nachts als nachtwaker in een psychiatrisch ziekenhuis. Het blijkt dat Rudolf daar opgenomen is.

Noa geeft Hugo onmiddellijk een lijst met regels waar hij zich maar aan moet houden. In het verloop van het verhaal voegt ze regels toe en schrapt ze regels. Noa wil toegelaten worden op het conservatorium.
Haar lerares is Alexandra Kneissler die volgens haar moeder een slechte invloed op Noa heeft. Wat ze niet weet is dat Alexandra verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt en gedwongen werd aan het begin van de Tweede Wereldoorlog een gruwelijke keuze te maken, terwijl ze alleen maar piano wilde spelen.
Het leven in de villa is bizar en de verhalen rond haar bewoners worden steeds indringender.
Hugo praat met Beethoven, Theresa (mevr. Roos), takelt steeds verder af, en Rudolf... enz.
Veel meer moet ik er niet over schijven, het is een boek waarvan je de sfeer moet proeven. Een boek waarvan het verhaal eigenlijk niet na te vertellen valt. 

Persoonlijk vind ik het een erg aangrijpend verhaal waarbij levens van mensen steeds meer met elkaar verweven raken. Soms had ik wel moeite met de personages en de delen waarin Noa aan het woord is, die zijn als één doorlopend stuk afgedrukt, zonder nieuwe alinea, het is één blok van  letters. Ik vind dat onprettig lezen maar het doet niets af aan de inhoud die vaak heftig van toon is.

Maar het is voor de rest een zeer bijzonder boek. Ik ben er van overtuigd dat Ivo Bonthuis een nieuw schrijftalent is waar we nog veel van zullen horen.

ISBN 9789046807156 | Paperback | 191 pagina's | Nieuw Amsterdam | februari 2010

© Dettie, 13 maart 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Iedere dag in dienst van jou
Ivo Bonthuis

Hugo is schrijver, maar omdat hij nog niet zover is dat hij werkelijk iets geschreven heeft, moet hij de kost verdienen door nachtwaker te zijn in 'de Kruidentuin', een psychiatrische instelling. Daar leert hij onder andere de jongen Rudolf kennen. Zijn ziektebeeld is niet erg duidelijk, weet men wel wat er aan de hand is met deze jongen?

Hugo heeft pas een geliefde verloren en zit nog midden in een rouwproces. Hij verhuist weg van de plek waar de herinneringen te veel op hem af komen, en huurt een kamer in een huis op de heuvel. Toevallig: de jongen Rudolf woonde in dit huis, hij is de broer van Noa, een jong meisje dat leeft voor de muziek. Ze is talentvol en wil concertpianiste worden.  Haar broer vormt een hindernis op weg naar de top, niet alleen doordat hij is wie hij is, maar vooral omdat haar moeder eigenlijk niet wil dat haar zoon in een tehuis woont. Ze wil hem thuis hebben, en dan kan Noa toch voor hem zorgen?

Het meisje raakt erg gefrustreerd, en probeert Hugo aan haar kant te krijgen. Hugo evenwel wil schrijven, nu hij verhuisd is komen de verhalen als vanzelf. Als hij door Noa diens lerares leert kennen, leeft hij helemaal op: dat is een interessante vrouw die veel heeft meegemaakt. Daar zit een boek in.
Maar de verhalen over Isa, verhalen over Rudolf, verhalen over Noa, alles loopt door elkaar. En dan bemoeit Beethoven zich er ook nog mee. Hij komt er niet uit.
En intussen vindt Noa het maar niks, iedereen moet naar haar pijpen dansen. Haar muziek is belangrijk, de anderen niet. En ze neemt drastische maatregelen.

Als je dit een goed boek vindt dan noem je de manier waarop het geschreven is fragmentarisch: verhalen en werkelijkheid wisselen elkaar af; er zijn plotse overgangen en sprongen in de tijd. Maar je kunt het verhaal ook een warboel noemen, en dat klinkt natuurlijk minder waarderend. Helaas is het voor mij te warrig, het kernverhaal is duidelijk, maar al die zijsprongen, wat moet de lezer daarmee? Je vraagt je al lezende vaak af wat er nu waar is, en wat niet. Waar stopt de fantasie van de hoofdpersoon, en waar vertelt hij zijn eigen verhaal?

ISBN 9789046807156 | Paperback | 191 pagina's | Nieuw Amsterdam | februari 2010

© Marjo, 12 augustus 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer: