Ivo Bonthuis
Iedere dag in dienst van jou
Al bij binnenkomst in de villa had hij kunnen weten dat deze rust er niet zou zijn. Noa, een wonderkind, speelt 'Lebewohl' op de piano, de sonate die Hugo steeds voor Isa draaide. Het is alsof het telkens spelen van deze sonate iets aankondigt...
Hugo werkt 's nachts als nachtwaker in een psychiatrisch ziekenhuis. Het blijkt dat Rudolf daar opgenomen is.
Noa geeft Hugo onmiddellijk een lijst met regels waar hij zich maar aan moet houden. In het verloop van het verhaal voegt ze regels toe en schrapt ze regels. Noa wil toegelaten worden op het conservatorium.
Haar lerares is Alexandra Kneissler die volgens haar moeder een slechte invloed op Noa heeft. Wat ze niet weet is dat Alexandra verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt en gedwongen werd aan het begin van de Tweede Wereldoorlog een gruwelijke keuze te maken, terwijl ze alleen maar piano wilde spelen.
Het leven in de villa is bizar en de verhalen rond haar bewoners worden steeds indringender.
Hugo praat met Beethoven, Theresa (mevr. Roos), takelt steeds verder af, en Rudolf... enz.
Veel meer moet ik er niet over schijven, het is een boek waarvan je de sfeer moet proeven. Een boek waarvan het verhaal eigenlijk niet na te vertellen valt.
Persoonlijk vind ik het een erg aangrijpend verhaal waarbij levens van mensen steeds meer met elkaar verweven raken. Soms had ik wel moeite met de personages en de delen waarin Noa aan het woord is, die zijn als één doorlopend stuk afgedrukt, zonder nieuwe alinea, het is één blok van letters. Ik vind dat onprettig lezen maar het doet niets af aan de inhoud die vaak heftig van toon is.
Maar het is voor de rest een zeer bijzonder boek. Ik ben er van overtuigd dat Ivo Bonthuis een nieuw schrijftalent is waar we nog veel van zullen horen.
ISBN 9789046807156 | Paperback | 191 pagina's | Nieuw Amsterdam | februari 2010
© Dettie, 13 maart 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Iedere dag in dienst van jou
Hugo heeft pas een geliefde verloren en zit nog midden in een rouwproces. Hij verhuist weg van de plek waar de herinneringen te veel op hem af komen, en huurt een kamer in een huis op de heuvel. Toevallig: de jongen Rudolf woonde in dit huis, hij is de broer van Noa, een jong meisje dat leeft voor de muziek. Ze is talentvol en wil concertpianiste worden. Haar broer vormt een hindernis op weg naar de top, niet alleen doordat hij is wie hij is, maar vooral omdat haar moeder eigenlijk niet wil dat haar zoon in een tehuis woont. Ze wil hem thuis hebben, en dan kan Noa toch voor hem zorgen?
Het meisje raakt erg gefrustreerd, en probeert Hugo aan haar kant te krijgen. Hugo evenwel wil schrijven, nu hij verhuisd is komen de verhalen als vanzelf. Als hij door Noa diens lerares leert kennen, leeft hij helemaal op: dat is een interessante vrouw die veel heeft meegemaakt. Daar zit een boek in.
Maar de verhalen over Isa, verhalen over Rudolf, verhalen over Noa, alles loopt door elkaar. En dan bemoeit Beethoven zich er ook nog mee. Hij komt er niet uit.
En intussen vindt Noa het maar niks, iedereen moet naar haar pijpen dansen. Haar muziek is belangrijk, de anderen niet. En ze neemt drastische maatregelen.
Als je dit een goed boek vindt dan noem je de manier waarop het geschreven is fragmentarisch: verhalen en werkelijkheid wisselen elkaar af; er zijn plotse overgangen en sprongen in de tijd. Maar je kunt het verhaal ook een warboel noemen, en dat klinkt natuurlijk minder waarderend. Helaas is het voor mij te warrig, het kernverhaal is duidelijk, maar al die zijsprongen, wat moet de lezer daarmee? Je vraagt je al lezende vaak af wat er nu waar is, en wat niet. Waar stopt de fantasie van de hoofdpersoon, en waar vertelt hij zijn eigen verhaal?
ISBN 9789046807156 | Paperback | 191 pagina's | Nieuw Amsterdam | februari 2010
© Marjo, 12 augustus 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer: