Als je iemand verliest die je niet kan verliezen
Ish Ait Hamou

‘Ze ontmoetten elkaar compleet onverwacht, op een zonnige ochtend, onderweg naar hun toekomst. Zij was voor hem een oor geweest en hij voor haar een vergrootglas. Ze hadden elkaars leven niet veranderd, maar ze hadden wel een zaadje van verandering in elkaar geplant’

Het zwaar gewonde slachtoffer van zinloos geweld in een klein stadje wordt binnengebracht op de eerste hulp van het ziekenhuis dat eigenlijk helemaal niet toegerust is om hem te behandelen. De ambulanciers ‘hoopten dat de man niet onder hun ogen zou sterven. Het was nog nooit gebeurd, nog nooit hadden ze een man in een dergelijke toestand in hun ambulance gedragen.’

Ook de dienstdoende arts weet, als ze ziet hoe hij toegetakeld is, dat ze dit niet alleen kan. Er rest haar geen keuze: ze moet assistentie vragen aan de enige arts die in de buurt is, terwijl ze die nieuwe arts niet mag. Die chirurg is Sheila, ooit een beroemd chirurg bij een groot ziekenhuis. Iedereen vraagt zich af waarom ze nu hier werkzaam is. Niemand ziet evenwel hoe zij schrikt als ze hoort wie de patiënt is. Ze kent deze man, Sulayman, een Palestijnse vluchteling.

Het was een ontmoeting in een trein. Twee onbekenden die elkaar hun geheimen toevertrouwden. In die paar uurtjes ontstond de kiem van een veelbelovende vriendschap. Allebei dragen zij de last van hun verleden. En daar staat ze nu. Ze móet deze man redden.

Twee drama’s vormen de achtergrond van het verhaal, allebei kennen ze het: iemand verliezen die je niet verliezen kan, en dan door moeten leven.
In deze kleine roman vertelt Ish Ait Hamou over de vluchtelingenproblematiek en over het verwerken van een verlies. Hij heeft gekozen voor een verhaal met flashbacks. Terwijl de operatie gaande is, lezen we over het gesprek in de trein. Dit werkt uitstekend, het verhaal wordt langzaam opgebouwd, en net als Sheila wil je dat ze de man kan redden.
Tussen de hoofdstukken door staan twee pagina’s met ECGritmes.

‘Je weet toch als jij niet jij bent dan misschien is iemand anders jij.’
‘Euhm.’
‘Ja, ik weet niet. Ze zeggen als iemand sterft nog een dag mag leven in lichaam van iemand anders. En nu in je lichaam is. Dat is interessant.’
‘Dat zou grappig zijn. Ik denk niet dat er iemand is die in mijn schoenen zou willen staan.’
‘Ja, die persoon misschien veel voelt pijn met je kleine schoen.’

Het is vooral dit deel van het gesprek dat Sheila het langst bij zal blijven. Was ze wel wie ze dacht dat ze was?

In zeer mooi poëtisch proza toont Ish Ait Hamou wederom dat hij een begaafd schrijver is.
De omslag van het boek is fraai gekozen: je leven aan een zijden draadje…
Het boek werd geschreven voor de Vlaamse campagne 'Te Gek!?'. Daarin wordt getracht psychische gezondheidsproblemen via de media, lezingen en concerten bespreekbaar te maken bij het grote publiek.

Ish Ait Hamou (Vilvoorde, 9 april 1987) is een Belgisch (hiphop)danser en choreograaf, televisiepresentator, schrijver en mental coach van Marokkaanse afkomst. In Nederland is bekend als danser, choreograaf en jurylid van 'So You Think You Can Dance'.
In 2014 debuteerde hij met 'Hard hart' en in 2015 verscheen zijn tweede boek 'Cecile'.

ISBN 9789022332504 | Paperback | 128 pagina's | Uitgeverij Manteau | januari 2016

© Marjo, 26 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Hard hart
Ish Ait Hamou

Tom verlaat maar al te graag het ouderlijk huis. Zijn ouders hebben een liefdeloos huwelijk. Zijn broer is er al voor weggelopen. Waar die is weet Tom niet, maar zijn ouders zal hij niet missen, ze hebben hem ook nooit veel aandacht gegeven. Zijn vader dan nog wat meer als zijn moeder die haar televisieseries zelfs op het moment dat Tom vertrok belangrijker vond.

Hij gaat in Boston wonen en studeren: kunstgeschiedenis.
Al snel valt hem een meisje op: ze zit op de eerste rij, en is een en al aandacht voor hetgeen er verteld wordt door de docent. Als ze later langs hem loopt, in de collegezaal of waar hij haar ook opwacht, ziet ze Tom niet staan, maar hij weet het zeker: zij is het! De ware! Degene waar hij op gewacht heeft.
Maar hij is erg bleu, hij durft haar niet aan te spreken. Het enige wat hij doet is hopen dat ze hem eens zal zien. Als hij Proctor, een buurman die de jongen onder zijn hoede heeft genomen, vertelt over Rachella, het meisje van zijn dromen, waarschuwt die hem dat het niet gezegd is dat hij haar ooit zal kunnen veroveren.

‘Alles is mogelijk, maar er bestaat ook een kans dat jullie nooit samen zullen zijn...’

Op dat moment slaat Tom door: hij wordt kwaad, zo kwaad zelfs dat hij zichzelf verliest, en pas na een tijdje weer tot zichzelf komt. Kwam het doordat hij eigenlijk wat koortsig was? Wat mankeerde hem?

‘Iedereen heeft een donkere kant. Het is beter dat je hem ontdekt voor hij jou ontdekt.’

Met wie hij wél een vriendschap opbouwt is met het meisje van de platenzaak: Candice. Hij die zelf geen stap durft te zetten is wel degene die haar aanzet om iets te doen met haar dromen.
Maar hijzelf  blijft dromen van de onbereikbare Rachella. Ooit zal ze hem toch wel opmerken?

Als Tom verliefd wordt op het meisje, is al wel te verwachten dat er iets gaat gebeuren tussen deze twee. Alleen heb je geen flauw idee hoe en wat, en of de derde persoon in het verhaal daar nog iets mee van doen zal hebben. En waarom staat er boven ieder hoofdstuk dezelfde aanduiding?
Wat deze debuterende schrijver voor de lezer in petto heeft is totaal onverwacht, en ik verklap dan ook niets. Wat ik wel kan zeggen is dat het een mooi indrukwekkend verhaal is, over het wezen van de mens. En over de liefde natuurlijk.

ISBN 9789022328965 | Paperback | 160 pagina's | Uitgeverij Manteau | januari 2014

© Marjo, 19 februari 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: