Hugo Hoes

Toon alleen recensies op Leestafel van Hugo Hoes in de categorie:
  Categorie: Recensies Volwassenen

Fijne familie Fijne familie
Verhalen uit een groot gezin


Een heksenketel noemt de schrijver het grote gezin waar hij in opgroeide. Het is misschien een uitzondering in deze moderne tijd, maar we spreken nu over de jaren zestig-zeventig, toen grote gezinnen vrij algemeen waren. Dus verbaast het mij op mijn beurt dat Hugo zich er over verbaast als hij bij vriendjes komt en daar maar twee of drie kinderen waren. Dan dacht hij dat ze zeker uitbesteed waren, de overige kinderen. Op kostschool of bij familie.  
Maar ik kom uit het Zuiden, misschien is dat het verschil: Hugo komt uit de Achterhoek. Daar spelen de verhalen die hij vertelt zich af, zodat er naast het vele herkenbare ook onbekende dingen zijn. En het blijven natuurlijk ook persoonlijke specifieke verhalen: over een vader die best bereid is zijn kinderen mee te nemen om moeder te ontlasten, maar die hen dan  - zonder dat zijn vrouw dat weet (!! Is dat zo? Of wil ze het niet weten?) – in een speeltuin of zwembad dropt en zich zelf elders gaat vermaken. Die vader  - leraar van beroep en aspiraties voor een functie in de politiek zou dus het goede voorbeeld moeten geven, maar hij neemt het niet zo nauw. De moeder doet haar best maar heeft ook een eigen opvatting van opvoeden en behoefte aan iets voor zichzelf.

‘Dan doe ik zelf wel mee’. 
Die opmerking van moeder slaat in als een bom, want als zij meedoet verandert alles. Dan gaat het spel (Monopoly) drie keer zo lang duren, mag er alleen nog maar eerlijk gespeeld worden en moeten we aan tafel zitten. Moeder houdt er namelijk niet van om languit op de woonkamervloer straten te kopen, huisjes te zetten en onder de bank naar de dobbelstenen te zoeken.
‘Als zij meedoet, doe ik niet mee, zegt Irma. ‘En ik ook niet,’ zegt Priscilla.’


Het verhaal over de boodschappen bij de plaatselijke kruidenier roept herinneringen op. Zo ging dat, je liet opschrijven wat je haalde en op zaterdag werd afgerekend. Maar de inventiviteit die de kinderen Hoes hanteren, daar zou ik niet opgekomen zijn.

Heerlijk is dat vakantieverhaal waarin de vader net zo lang door de provincie rijdt, tot ze lang genoeg gereden hebben om tot in Frankrijk gekomen te kunnen zijn. Maar de camping waar ze tenslotte hun tent opzetten, ligt bij wijze van spreken om de hoek.

Wat een heerlijke tijd was het toen: al had je geen rooie cent, er was genoeg te beleven zonder dat.
Zonder computers en andere media vermaakte je je prima. Het zijn getuigenissen over een liefdevol gezin,  verhalen over een blije jeugd, gezien door de ogen van een kind. Een kind dat zich verwondert, maar accepteert. Een kind dat de volwassen wereld niet begrijpt, en nogal eens de dupe wordt van zijn naïviteit. Met een slotverhaal dat het overlijden van de ouders helemaal in het teken van de eerdere verhalen zet: er heerst een speciale vorm van genegenheid, met humor en toch dat vleugje cynisme, dat het lezen van dit boek zo prettig maakt.


ISBN 9789400402249 | Paperback | 223 pagina's | Uitgeverij Thomas Rap | september 2012

© Marjo, 28 december 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Fijne familie Fijne familie
Verhalen uit een groot gezin


In dit boek kijkt de nu negenenveertigjarige Hugo Hoes op hilarische wijze terug op zijn kindertijd. Hij groeide op in een bescheiden huis aan de Berkenlaan 56 in het Achterhoekse dorp Silvolde. Het gezin Hoes bestond uit vader Jacques, moeder Riet en hun acht kinderen. Hugo was met zijn zeven jaar de jongste van het stel.

Om in een groot gezin alles (min of meer) op rolletjes te laten lopen is enige creativiteit vereist. In een wanhopige poging enige vorm van orde in hun leven aan te brengen, bedotten vader en moeder hun kroost meer dan eens. Zo gaan de kinderen niet tegelijk op vakantie, dat is niet te doen. Wanneer de jongste kinderen met vader en moeder op vakantie gaan, strijken ze naar een ellenlange autorit op een camping in het buitenland neer. In werkelijkheid zitten ze, na uren rondjes door de omgeving gereden te hebben, op een camping vlakbij huis. Vader kan zo ongemerkt tussendoor naar huis glippen om de tuin te sproeien, de krant op te halen en de oudste kinderen in de gaten te houden.

Als het hele gezin op familiebezoek gaat, is het flink passen en meten om iedereen in de auto te krijgen. Hugo moet steevast op de voetenmat van de bijrijdersstoel plaatsnemen. Hij deelt deze krappe ruimte met moeders voeten en haar tas. Comfortabel is het niet, pijnlijk wel. Vooral wanneer moeder de aanwezigheid van haar jongste telg vergeet en haar knie in zijn oor plant. Moeder verzekert Hugo meer dan eens dat zijn oor heus niet rood is. Hugo wordt er achterdochtig van.

De kleine Hugo verbaast zich regelmatig over de wonderlijke uitspattingen van zijn ouders. Vaak staat hij voor een raadsel. Zijn toch al markante vader is in de kinderogen van Hugo helemaal een opvallend figuur. Vader Jacques heeft overal een vinger in de pap en zit in menig bestuur. Hij gebruikt zijn invloed regelmatig schaamteloos in zijn eigen voordeel. Moeder zucht er wel eens van maar laat het erbij.

De in totaal zeventien verhalen gaan bijvoorbeeld over moeder die geen nee kan zeggen tegen verkopers die aan huis komen; over dierentuin het Tropisch Oosten met zijn levensgevaarlijke speeltoestellen en agressieve papegaaien; over de feestdagen; de jaarlijkse kermis en over het kattenkwaad dat de broers en zussen uithalen. Hugo Hoes schrijft op een heel ontwapende en komische manier waarbij hij zichzelf niet spaart. Zijn eigen kinderblunders komen uitgebreid aan bod.

Wat dit boek tot een echt juweel maakt, is de liefde die eruit spreekt. Ook al drijft Hugo regelmatig de spot met zijn familie, hij doet dit op milde wijze. Het is duidelijk dat hij veel van ze houdt. Het boek is dan ook opgedragen aan zijn inmiddels overleden ouders. Fijne familie is een van de leukste en grappigste boeken die ik de afgelopen tijd gelezen heb. Hugo Hoes is een waar schrijftalent.


ISBN 9789400402249 | Paperback | 223 pagina's | Uitgeverij Thomas Rap | september 2012

© Annemarie, 11 december 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Fijne familie Fijne familie
verhalen uit een groot gezin


Elke mogelijkheid om ons de deur uit te krijgen werd door vader met beide handen aangegrepen. Dat moest ook wel, want met acht kinderen in een twee-onder-een-kap was er altijd ruimtegebrek. Elf jaar scheelde ik met mjn oudste zus, en dat betekende in de praktijk dat er dagelijks sprake was van een onhoudbare situatie. Gelukkig wisten we niet beter en ging ik ervan uit dat het normaal was om in zo'n heksenketel te leven.


Aan het woord is Hugo Hoes (1963) die in zeventien verhalen vertelt over zijn jeugd in Silvolde, een plaatsje in de Achterhoek. Als Hugo bij vriendjes thuis kwam vond hij het maar vreemd dat er zo weinig kinderen waren, de rest zat vast op kostschool... Hij was altijd blij dat bij hem thuis het gezin compleet bleef en kinderen niet weggestuurd werden. Dat er niet meer kinderen waren bij die vriendjes kwam niet eens bij hem op! 

De kinderen Hoes worden wel regelmatig naar buiten gestuurd. 'Jacques, het is droog,' zei moeder dan 'Ga toch lekker met de kleintjes naar het Byland.' Dat waren moeders codewoorden voor vader, hij wist dan dat hij er hoognodig met een paar kinderen op uit moest zodat moeder even rust kreeg. Vader vond het geen punt, hij laadde de vier jongsten in de auto en zette ze af bij de recreatieplas en hij ging 'een parkeerplaats zoeken'. Tot groot medelijden van zijn kinderen duurde het altijd uren voor hij een parkeerplek gevonden had. -In werkelijkheid zat hij op een terrasje met een biertje.-

Een andere keer zette hij ze 's ochtends af bij de Paasberg, het zwembad gelegen op de grens van Silvolde en Terborg. Vader kwam tot grote schaamte van zijn kinderen dan 's middags terug met... een pan zuurkool met worst en bekers, bordjes en bestek en een fles melk. De andere kinderen in het zwembad stonden met hun patatje en een flesje fanta in hun handen te kijken naar dat vreemde gezin. Eigenlijk vond Hugo die zuurkool best lekker maar dat zei hij natuurlijk niet.

Hugo Hoes haalt in elk verhaal herinneringen op aan vervlogen tijden, zoals het boodschappen doen bij de kruidenier waar alles in het boekje werd opgeschreven, tot groot gemak van de kinderen want zij haalden daar ook hun koek en snoep voor zichzelf en lieten dat eveneens opschrijven. Ze namen weliswaar gezinsverpakkingen anders kreeg moeder argwaan. Ook het radioprogramma 'Raden maar' met Kees Schilperoord en de lessen op school zijn een bron van vermaak voor het gezin, net als de kermis...

In Silvolde was doorgaans helemaal niets te doen maar rond de derde zondag in september gebeurde alles tegelijk. Dan was het namelijk kermis, en de betekenis van dit jaarlijkse volksfeest voor het dorp viel niet te overschatten. Scholen gingen twee dagen dicht, er werd flink gedronken, soms gevochten, en relaties ontstonden of eindigden. Ruim negen maanden later volgde er steevast een geboortepiekje. [...] Voor ons bestond de kermis uit attracties die we anders nooit zagen, vuurwerk, een wielerronde die voor ons huis langs kwam, een gratis zak snoep en vooral geldgebrek.


Het verdere verhaal over de kermis is hilarisch, de kinderen willen het vuurwerk zien en de ouders willen naar Elly Kolks, hun stamcafé. Vader gaat met de oudste kinderen vuurwerk kijken maar 'moest' op de terugweg nog even langs Elly Kolks, moeder gaat hem 'mopperend' halen...

Of het nu om autodrop gaat, de kermis, de carnavalsoptocht, de vakantie, waarbij vader uren rondreed en deed alsof ze heel ver van huis waren terwijl ze vlakbij op de camping De Kappenbulten zaten, het gebruiken van monopolygeld als betaalmiddel, het kerstdiner waarbij het gezin aan verschillende tafels verspreid door het huis zat, of het 'jatten' van kroketten uit de automatiek, alles is met veel gevoel voor humor en erg liefdevol beschreven door Hugo Hoes.

Hugo Hoes is redacteur bij de VPRO gids en schrijft op freelance basis voor NRC Handelsblad en daklozenkrant Z!. In 2011 schreef hij in de VPRO Gids voor het eerst over zijn familie waarna diverse uitgeverijen belangstelling toonden voor zijn verhalen. Het resultaat is dit erg leuke boek geworden. Een plezier om te lezen.


ISBN 9789400402249 | Paperback | 223 pagina's | Uitgeverij Thomas Rap | september 2012

© Dettie, 14 oktober 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: