FC Hopeloos
Herman Sandman

'Als ik aan kom rijden, zakt de moed me in de schoenen. Er staan zeven man bij de ingang van het sportpark. Dat zouden er tien moeten zijn. Ik zucht. Zonder te kijken weet ik welke drie spelers ontbreken: de broertjes Boneschansker - Jan en Geert - en onze keeper, Adolphe. Adolphe de Blassis. Ze komen wel, alleen wannéér, dat is telkens een verrassing. Een kwartier te laat, een halfuur, dat is de gewoonte.'

Aan het woord is Jeroen, de aanvoerder van het voetbalteam Wedderveen 3 alias FC Hopeloos, zoals de voorzitter de ploeg altijd noemt. Jeroen is import, geen geboren Weddervener, en eigenlijk vindt hij zichzelf ook wel wat beter en intelligenter dan de rest van zijn ploeg. Hij heeft inzicht, overziet het spel, kortom hij is de beste. Ook in het dagelijks leven vindt Jeroen dat hij toch wel wat meer in zijn mars heeft dan de bewoners van het gehucht waarin hij woont, ook al zal hij dat niet hardop zeggen.

Jeroen is leraar en geeft met veel plezier les op de school van zijn woonplaats. Hij kan goed met de kinderen overweg en kijkt met milde blik naar zijn sappelende mededorpsbewoners. Maar echt thuis voelt hij zich er niet ondanks dat hij zijn woonplaats prettig vindt. Alleen bij de kapper en teamgenoot Omko Orsel voelt hij zich redelijk op zijn gemak en gaat daar dan ook regelmatig langs voor een praatje en een kop koffie. Soms vraagt Jeroen zich af wat hij nu helemaal in dat dorp te zoeken heeft. Moet hij zich niet verder ontwikkelen en in de stad gaan wonen? Wat houdt hem eigenlijk tegen?

Toch kijkt hij elke keer weer uit naar het partijtje voetbal dat hij met zijn plaats- en ploeggenoten speelt. Hij mag zijn teamgenoten wel, de een meer dan de ander maar ze zijn over het algemeen wel goed te pruimen. Maar hij zou zo graag wat verder willen komen dan die eeuwige onderste plaats in het klassement en dat zal zeker niet lukken nu een speler uit de ploeg is gestapt, denkt hij...

Op nieuwjaarsdag, na een onverwachte partij voetbal die ze, met een fikse borrel op, de vorige avond afgesproken hebben te spelen met het team van het buurdorp, spreekt Jeroen de voorzitter. Die blijkt tot zijn verrassing ook zo zijn dromen te hebben, de man komt met een bijzonder plan. Hij wil het dorp op de kaart van Nederland zetten en een festival organiseren dat zijn weerga niet kent.
Natuurlijk wil Jeroen meehelpen om dit te realiseren. Dat is echt een kolfje naar zijn hand denkt hij, nu kan hij laten zien wie hij is. Zijn team en dorpsgenoten willen natuurlijk ook meehelpen en Jeroen ontdekt tot zijn ontzetting dat hij eigenlijk maar een gewoon radertje in het geheel is. Hij wordt er licht neerslachtig van.
Kapper Omko Orsel is de man die hem daarna aanpakt en zijn ogen opent. Hij houdt Jeroen een spiegel voor die niet bewerkt is met vaseline voor een milder, zachter beeld. De confrontatie is hard maar eerlijk. Jeroen ontdekt daardoor dat ook hij vol vooroordelen en kleingeestigheid zit. Iets waar volgens hem vooral zijn dorpsgenoten aan leden. Het is aan Jeroen wat hij er verder mee doet.

Een boek dat de mens in al zijn kracht en zijn minder goede kanten laat zien. De perikelen rond de stuk voor stuk aparte mensen van het voetbalteam zijn vol humor weergegeven evenals de sfeer op en rondom het voetbalveld.
Ook de kleine Groningse dorpsgemeenschap met zijn bekrompenheid en geroddel maar ook warmte en meelevendheid wordt prachtig beschreven. Herman Sandman weet feilloos de mens in al zijn hoedanigheden neer te zetten en de typische Nederlandse eigenaardigheden weer te geven.
Het is een boek dat je met een brede grijns op je gezicht leest. Ik heb er van genoten.

Na tien boeken te hebben geschreven die variëren van non-fictie, verhalenbundels en verzamelde columns is dit de eerste roman van deze schrijver. Wat mij betreft mogen er nog heel veel volgen.

ISBN 9789054522874 | Paperback | 220 pagina's | Uitgeverij Passage | juni 2014
Het boek is in vier verschillende omslagen verschenen.

© Dettie, 19 juni 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: