Haruki Murakami
Dans, dans, dans
De hoofdpersoon voelt zich geroepen: hij moet weer naar het Dolphin hotel, en ontdekt tot zijn schrik dat het er niet meer is. Op de plaats staat een heel modern groot hotel, dat -verneemt hij- deel uit moet gaan maken van een hotelketen. Als hij nader in contact komt met een van de receptionistes vertelt zij van een voor haar akelig avontuur: ze stapte een keer uit de lift in de veronderstelling dat ze op de personeelsafdeling was, en stond daar in een ontzettend donkere gang, waar ze slepende geluiden hoorde. De ik-figuur weet dat hij dat moet onderzoeken, en na enkele vergeefse pogingen ontdekt hij inderdaad de schaapman, die ergens in het hotel verstopt zit. De schaapman is een soort alter ego, hij is deel van hem, maar hoe en wat, dat wordt niet echt duidelijk. Voor de hoofdpersoon niet, en voor de lezer ook niet.
Schaapman stuurt hem weg met de raad te blijven dansen, vooral te blijven dansen. Dat probeert hij wel, maar het valt hem niet mee.
Hij is een erg laconiek persoon, die de wereld neemt zoals die zich aanbiedt. Het toeval speelt een grote rol, of is het allemaal toch niet zo toevallig als hij denkt? Hij ontmoet een vroegere klasgenoot, die nu filmster is, maar niet gelukkig, omdat hij zich volledig moet laten zeggen hoe hij moet leven. En dat is niet het leven dat hij zou willen. Kotanda, zo heet hij, wordt de persoon die onze ik-figuur veel zal zien. Ook is er een dertienjarig meisje, dat wel ouders heeft, maar die zijn gescheiden en alleen met zichzelf bezig. Yuki, dat meisje, wordt een soort protegé van hem.
Het toeval, de rode draad die door het verhaal loopt, brengt vreemde avonturen, die haast thrillerachtig zijn: een ex van de ik-figuur, Kiki, verdwijnt. Een callgirl, die ergens verbonden is met Kiki, wordt vermoord, en de ik-figuur 'blijft zijn pasjes maken'. Het is geen doorsneeverhaal met een begin, een verwikkeling en dan een einde, al is er wel een ontknoping. Die je overigens al aan voelt komen. Het gaat dan ook helemaal niet daarom. Waar wel om dan? Dat kan ik nauwelijks aangeven, Murakami is Murakami, een heel eigenzinnig schrijver. Herhaaldelijk zijn er woorden en zinnen die wijzen op de levenswijze van de schrijver die zijn hoofdpersoon ook zo laat leven. Hun motto: 'iemand moet het doen'.
'het is gewoon een feit, en om feiten kun je niet heen'.
'jij leek altijd je eigen zin te doen, zonder je iets aan te trekken van wat anderen vinden, en dat ging je blijkbaar zo makkelijk af. Je leek alles goed voor elkaar te hebben.'
Ik heb me tijdens het lezen af zitten vragen waarom ik Murakami goed vind. Waarom ik zijn boeken graag lees. Het is zeker om het absurdistische tintje dat er in zit, maar ook omdat zijn hoofdpersonen zulke nuchtere figuren zijn. De ik-figuur is bijna gelaten, hij accepteert de wereld zoals die bij hem binnenkomt. Dat wil niet zeggen dat hij niet de waarom-vraag stelt, maar wel dat hij er niet moeilijk over doet als er geen antwoord komt.
'Het is zoals het is', die houding spreekt mij aan. Het accepteren is overigens geen lijdzaam accepteren; natuurlijk onderneemt hij actie, maar de manier heeft ook iets vanzelfsprekends. Hij kan als het ware geen andersoortige actie ondernemen dan die hij kiest. En het resultaat van zo'n actie, ach, het maakt niet uit, hij accepteert, gaat er in mee. Misschien kunnen anderen dit beter verwoorden dan ik, het is een gevoel.
ISBN 9789046006536 | Paperback | 469 pagina's | Uitgeverij Atlas | juni 2008
© Marjo, 26 september 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
