Harry Oltheten
Wit licht
Rob de Keizer, eigenaar van een boekenantiquariaat, is een alleenstaande oudere man, maar vooral een zuiplap. "een met alcohol doordrenkte zak" "Ik wilde me laten wiegen in liefdevolle armen en me bij tijd en wijle laten glijden in een heerlijke leegte."
Hij is "de bewoner van een run down place", maar ook van een run down lijf. Soms vertelt hij zichzelf dat hij zal stoppen, heel goed wetend dat hij zichzelf voor de gek houdt. Hij drinkt alleen maar meer. En nog meer. De aftakeling vordert gestaag naarmate het einde van het boek nadert. Op de dag dat het verhaal begint zit hij met zijn geliefde fles aan de kade en is daar getuige van een zelfmoordpoging van een vrouw die sprekend op Jean Seberg lijkt. (de hoofdrolspeelster in 'à bout de souffle', naast Jean-Paul Belmondo).
Hij wordt er door opgeschrikt, wie is die vrouw, waarom deed ze dat? Hij gaat haar opzoeken in het ziekenhuis, waar ze langzaam opknapt. Ze vertelt hem over haar man, een bruut die haar mishandelt.
Hij denkt terug aan beter tijden en aan de vrouwen in zijn leven, terwijl hij drinkt en luistert naar de cricketwedstrijden op de radio, waar hij ooit zo door gefascineerd was. Zelfs deze zekerheid in zijn leven, het cricket, verwatert...
Zwervend over straat ontmoet hij andere outcasts. Aan een van hen, een grote man in een zwaar leren jas geeft hij een twee-euro geldstuk. Later hoort hij dat de ontmoeting niet toevallig was, de man zocht hem om oud zeer te vergelden. Zoals Rob zich ook geroepen voelt om wraak te nemen...
"Vocht daalde neer uit een asgrijze hemel. Het verfriste me niet, maar voorzag mijn lichaam van een goor vernis, een laklaag die ik maar niet kapot kon krabben."
"Ik zag hem op de T-kruising voor de Hema, midden op het plaveisel, een rafelige monoliet omstuwd door hebberig volk. Als zijn neus al gekieteld werd door de penetrante worstgeur om hem heen dan liet hij dat niet merken."
Er zijn vele verwijzingen naar bekende personen, liedjes en boektitels uit de jaren zestig. Als je die kent is dat meegenomen, maar ken je ze niet, dan zullen ze niet storen. Het is een boek om te herlezen, en nogmaals te genieten.
Oltheten beschrijft de vuiligheid van een zatlap, zonder in grove of platte taal te vervallen. Zelfs het einde accepteer ik van deze schrijver.
Ik hoop dat we nog veel van hem zullen horen!
Het is ook nog een pracht van een uitgave: een gebonden boek met effen zachtgrijze aaibare (!) omslag, met daarom heen een losse omslag, met de foto van Jean Seberg.
ISBN 9080909289 | Hardcover | 208 pagina's | Vorroux | 2008
© Marjo, april 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
