Honderd woorden voor grijs
Hannah Buenting

Het wordt gezegd dat eskimo’s – inuït moet je eigenlijk zeggen –wel honderd woorden hebben voor sneeuw. Het is een fabeltje. Er zijn wel veel woorden met 'sneeuw' erin, maar die duiden niet allemaal op een andere substantie sneeuw. Dat geldt ook voor 'grijs'. Maar een feit is dat het woord vaak, zeer vaak voorkomt in het verhaal van Teuntje.

Teun vertelt over Vos, over haar leven met Vos. Vos komt niet zo goed uit de bus, hij is een jongen die niets onderneemt, totaal geen ambitie heeft. Hij laat zich het leven maar wat aanleunen. Wat er precies aan de hand is met de jongen, dat wordt niet duidelijk. Zijn leven bestaat uit fotograferen. Nu kun je fotografie als hobby hebben, maar dan moet je er toch wel een leven naast hebben. Dat heeft Vos niet. Hij probeert ook niet iets te doen met die hobby, in de zin van er geld mee te verdienen. Maar Teuns liefde is onvoorwaardelijk.

'Ik heb een paar keer aan Vos gevraagd of we weer op reis gaan. Met de trein, zomaar een kant uit. Vos wil niet meer. Vos vindt de stad de mooiste plek op aarde en heeft besloten voorlopig binnen haar grenzen te blijven. Hij loopt de hele dag over straat en fotografeert. Af en toe mag ik mee. Vos maakt meestal foto´s als niemand het merkt. Ik merk alles. Elke stap die Vos zet valt me op. Ik kan goed doen alsof dat niet zo is. Ik kan Vos met rust laten. Vos kan mij met rust laten.´

Teun slaat de waarschuwingen van vrienden in de wind, en trouwt met hem zonder dat iemand het weet, zelfs hun ouders niet. Ze leven hun eenzame leven met hun vissen en bejaarde hamster. Maar de maatschappij is niet ingericht op een leven als het hunne, en het loopt mis Dit verhaal wordt afgewisseld met hoofdstukken uit het leven zonder Vos. Teun is alleen, en ze voelt zich compleet ontheemd.

`Ik wil geen bier. Niets, wil ik. Ik wilde weg en nu ben ik weg. Nu wil ik weer weg. Wegger. Nog veel wegger. Er gieren special effects door mijn lijf. Hoe het mogelijk is weet niemand. Muren komen met vliegende vaart op me af, geluiden worden harder en dimmen dan ineens. Er suizen vogels door mijn hoofd. Of misschien is het iets anders. En al die tijd sta ik stil. Vraag ik me af waarom ik nog steeds weg wil, terwijl ik al weg ben.`

Door een misverstand, ze let eigenlijk niet op, belandt ze in een bus waarmee een aantal oudere mensen een reis naar de bergen maken, om te gaan wandelen. Wandelen, dat leek haar wel wat. Maar niet met anderen. Ze wilde alleen. Maar ze zit met de groep in een hotel. Het lukt haar niet hen te ontwijken. En ze geeft toe. Aan eenzame Anne, aan hardhorende Tilly, verliefde Maartje. Een schrijnend verhaal over een wanhopige liefde, verteld in eenvoudige bewoordingen. Buenting wordt nergens dramatisch, is niet op effect uit, en wat in het begin saai en somber grijs lijkt, wordt ontroerend grijs met een flonkering.
Mooi debuut.

ISBN 9789021434919 | Paperback | 207 pagina's | Querido | november 2008

© Marjo, 02 juni 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer: