Hafid Bouazza
Momo
Momo is een jongetje dat wordt geboren in het kleine rustig plaatsje Herfsthoven. Zijn ouders zijn een al wat ouder echtpaar.
Momo is een heel rustig, stil jongetje die helemaal in een eigen wereldje leeft. Zijn moeder is een overbezorgde vrouw, waar Momo zich dan ook voor afsluit. Zijn vader is een goedaardige, rondbuikige man die vele stilzwijgende onderonsjes met Momo heeft. Vader leeft ook in zijn eigen gedachtenwereld, wat tot gevolg heeft dat hij wel eens met een tas boodschappen thuis komt in plaats van Momo, die hij van school af zou halen.
Hoe ouder Momo wordt hoe minder moeder van hem begrijpt, zij wil hem met alle geweld in de normale wereld trekken. Als Momo vraagt hoe het geluid heet als je in een appel bijt maakt zij zich zorgen om hem. Is dit kind wel normaal? Ze verzint allerlei dingen om zich ervan te overtuigen dat Momo normaal is. De artsen en onderwijzers zien haar met schrik komen. Ze is altijd aanwezig, gunt Momo geen tijd met zijn vader. Haar bekrompen en overbezorgde geest maakt dat iedereen haar met schrik ziet komen. Buren sluiten snel hun deuren, onderwijzers zijn in "bespreking" enz. De dichtsbijzijnde buurman wordt half gek van het gezeur van haar, wat hij via het balkon en muren verneemt. Momo sluit zich steeds verder af en dan gaat hij met schoolreisje...
Mijn mening:
Weer een vreemd boek. Er staan wel prachtige zinnen in:
"In het luifelend lommer, in het lovernet, dansen zonnevonken, nog niet bevrijd, een dans op het ritme van zijn knipperende ogen. een egel, een blad als een beukelaar op zijn rug, daggelt tussen het gewarte." "Moeder wekte hem en gevlekte manen zweefden voor zijn meluwe ogen."
"Wij keken hen na, glitterend in myriaden zonnesintels, vanuit een loge op de kimme, verrukt van de iriserende zandkorrels op de zeeluchtgeruwde schouders van het meisje."
Heel mooi allemaal maar is dit te volgen? Daggelt tussen het gewarte? Meluwe ogen? myriaden zonnesintels? vanuit een loge op de kimme?
Ook in dit boekje vliegt het verhaal weg. Er wordt ineens een "wij" opgevoerd waarvan ik niet weet wie die wij zijn, hogere machten, de geest, de gedachtenwereld van Momo? Ook hier is iets onbegrijpelijks in het verhaal. Weer een bijna sprookjesachtig zweven, iets wat toch maakt dat je met een onbevredigd gevoel blijft zitten.
Ik heb het twee keer gelezen omdat ik het gevoel had dat ik iets gemist had, maar het resultaat blijft hetzelfde. Ongrijpbaar, onbegrijpelijk.
Biblion 'zegt' Zijn schrijftaal is vol nieuwe en oude woorden. Dit vraagt concentratie van de lezer. Daar zullen we het dan maar op houden...
ISBN 9789053336465 | Hardcover | 96 pagina's | Uitgeverij Prometheus | april 1998
© Dettie, juni 2004
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
