De humeuren van meneer Utac
Guilherme Mendes da Silva

Flaptekst:
Kaapverdië begin jaren zestig. Meneer Utac keert na vijftien jaar in Nederland te hebben gewoond terug naar zijn geboortegrond om te laten zien dat hij een geslaagd man is geworden; dat de enigszins chaotische jongen die het eiland ontvluchtte tijdens zijn jaren in Rotterdam en op zee een man van de wereld is geworden. Maar het wordt bepaald geen plezierige terugkeer. Meneer Utac vindt het eiland maar een achtergebleven zooitje, wat hij zijn voormalige dorpsgenoten ongezouten duidelijk maakt. En ook Utacs neiging om op meerdere vrouwen tegelijk te vallen zorgt voor de nodige wrijving en complicaties.

--

Meneer Utac keert dus na vijftien jaar terug naar zijn geboorte-eiland Santiago. Al bij aankomst is duidelijk dat meneer Utac geen erg vriendelijke man is. Hij moppert en scheldt en vindt alles maar een achterlijk zootje. Hij is een knappe, goedgeklede, man van de wereld vindt hij zelf. Hij heeft tijden lang gevaren en is uiteindelijk in Rotterdam belandt waar hij de prachtige Trudy heeft ontmoet, met haar wil hij trouwen.
Op Santiago loopt echter nog een zoon van hem rond waarvan hij het bestaan niet kende. De moeder van zijn zoon is trouw aan haar grote liefde meneer Utac gebleven. Ze heeft nooit meer naar een andere man omgekeken. Het was meneer Utac en niemand anders voor haar.

Het hele eiland staat meneer Utac enorm tegen, alleen de moeder van zijn zoon bevalt hem voor de nacht, een relatie wil hij niet, laat staan trouwen met haar want hij heeft immers Trudy, die later naar het eiland zal komen. Als de de mooie Nederlandse Trudy er uiteindelijk is, vergaapt iedereen zich aan haar. Uiteindelijk vetrekt hij met haar op een spectaculaire wijze waarbij zich ook nog bijna een wonder voltrekt.

Op zich is het wel een knap geschreven en ook wel absurd verhaal maar meneer Utac hoorde zichzelf te graag praten. Hij heeft de wijsheid in pacht, hij moppert en praat en praat en praat, er is niemand beter dan meneer Utac. Aanvankelijk ben je verrast door het verhaal omdat het vrij apart begint. Hij komt al mopperend op het eiland aan. Je maakt kennis met zijn plaatsgenoten en leest op wie meneer Utac invloed heeft gehad voor zijn vertrek. Maar meneer Utac blijft maar aan de gang. Op werkelijk alles heeft hij commentaar, over alles heeft hij een mening. Hij is ook vrij onbeschoft. Niets is goed, op af en toe een nachtje bij de moeder van zijn zoon na en voor de rest vindt hij het hele eiland maar een achtergebleven gebied en maakt dat keer op keer kenbaar. Hij oreert aan een stuk door. Uitermate vermoeiend.
Uiteindelijk, als Trudy er is, is het grappig om te lezen wat voor impact deze beeldschone vrouw op de eilandbewoners heeft en ook de afloop van het verhaal is spectaculair.

Maar de vele uitweidingen van meneer Utac begonnen me steeds meer te vervelen en ik merkte dat ik ze diagonaal begon te lezen of eigenlijk over wilde slaan. Het was niet interessant wat de man te vertellen had. Op zich kan iemand wel zo zijn en is er in meneer Utac ook een markant personage neergezet maar het werd teveel van het goede, de verhaallijn begon onder zijn oraties te lijden.
Kortom, voor de liefhebber van uitgebreide bespiegelingen over van alles en nog wat zal het een mooi boek zijn maar mij gingen zijn 'humeuren' op gegeven moment tegenstaan.

Schrijven kan Guilherme Mendes da Silva zeer zeker, hij gebruikt een mooie, beeldende taal. Alleen van de beschouwingen van meneer Utac hadden er een stuk minder genoteerd mogen worden, dat had denkelijk het verhaal ten goede gekomen.

ISBN 9789046811078 | Paperback | 427 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2012

© Dettie, 15 april 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer: