Grace Metalious

Toon alleen recensies op Leestafel van Grace Metalious in de categorie:

Grace Metalious op internet:

Categorie: Recensies Volwassenen

Peyton Place
Grace Metalious

Peyton Place, wie kent het niet, ook al is het alleen van naam, de eerste soap op televisie. Ik ging als meisje van ca. veertien jaar zelfs na de dag van uitzending een uur eerder naar school om met vriendinnen en klasgenoten de aflevering door te nemen. Hoe zou het verder gaan met Allison MacKenzie (gespeeld door Mia Farrow)? Zou ze de rijke, knappe Rodney Harrington (Ryan O'Neal) nu eindelijk krijgen of niet? En die Betty Anderson (Barbara Parkins), dat was me er ook eentje... Zelf vond ik de lieve, zachtaardige Norman (Christopher Connelly) heel leuk. Maar de kille moeder van Allison Constance Mackenzie (Dorothy Malone) en die knappe dokter Rossi (Ed Nelson) waren ook het bespreken waard en dan had je nog die man met die mooie droevige ogen, die bij de krant werkte...
Kortom we genoten toentertijd van Peyton Place, mensen bleven er voor thuis, afspraken werden gemaakt voor en na de uitzending maar niet tijdens de uitzending, dan moest er gekeken worden.

Later hoorde ik dat de serie naar een boek (geschreven in 1956) was gemaakt en dat het boek nogal choquerend was. Toen ik de knalrode cover van het boek zag waarop een meisje zich wellustig in de armen van een man werpt was ik ook geschokt. Dat soort dingen gebeurde niet in 'mijn' Peyton Place, waar het hooguit bij een kuise zoen bleef. - Zo'n cover verwees toentertijd naar de categorie pikante boeken, die werden door nette mensen niet gelezen. -
Maar nu is het boek opnieuw uitgegeven in een hernieuwde vertaling en, bedacht ik me, tussen 1956 en 2015 zijn de normen en waarden enorm veranderd. Hoe zou het boek nu overkomen? Zou ik weer zo meeleven, zou het verhaal me weer zo aanspreken? Vol verwachting begon ik te lezen.

Het ging natuurlijk over de fragiele, tere, dromerige Allison die verliefd is op Rodney, maar Rodney ziet meer in de onstuimige knappe Betty maar Betty is niet zo happig. De aardige Norman daarentegen is gek op poëzie én Allison, maar zij ziet hem als vriend, meer niet. Allison blijkt het onwettige kind te zijn van Constance en haar toenmalige getrouwde minnaar, maar dat weet Allison niet en Constance durft het haar niet te vertellen. Inmiddels is Constance verliefd op de nieuwe schooldirecteur Michael Kyros en hij op haar. Hij wil dolgraag met haar trouwen maar Constance, die zegt dat ze weduwe is, houdt het af, als hij het verhaal over haar minnaar hoort dan wil Michael haar vast niet meer. Kortom, het verhaal is een echte soap.

Peyton Place blijkt dus een stadje waar roddel en achterklap de grootste bron van vermaak vormen. De muren hebben oren. Er gebeuren bizarre dingen; een meisje wordt verkracht door haar vader, een stel mannen sluiten zich wekenlang op in een kelder en laten zich helemaal vollopen met drank met alle gevolgen van dien, een ander meisje raakt zwanger door Rodney maar wordt afgekocht door zijn steenrijke vader, de dominee heeft een ernstige geloofscrisis, enz. enz. Toch kabbelt het verhaal een beetje voort, er zit geen enkele diepgang in, je wordt niet het verhaal in getrokken. Het boek begon me uiteindelijk flink tegen te staan en aan het begin van het laatste deel - het boek bestaat uit drie delen - hield ik het voor gezien. Het was genoeg zo. Ik hoefde niet nog meer van dit. Het lezen werd meer een inspanning dan een ontspanning.

Het verhaal bestaat namelijk voornamelijk uit intriges en bizarre voorvallen. Wat toentertijd heel nieuw was is nu een van de vele verhalen zoals Jackie Collins of Judith Krantz die kunnen schrijven, hoewel zij wat minder expliciet zijn. Als je van dat genre houdt dan heb je aan Peyton Place een lekker boek, maar het viel mij erg tegen, mogelijk vanwege mijn hooggespannen verwachtingen, jammer maar helaas.
Het boek is overigens wel prima vertaald door Jetty Huisman.

Zie ook:Peyton Place televisieserie (Wikipedia)

Lees de reacties op het forum en/of reageer: