Schaduwland
G.J. Wielinga

Met gemengde gevoelens heb ik deze briefroman gelezen. Het begint al met de namen Tijger en Wolf, wat waarschijnlijk bedoeld is als knipoog naar Gerard Reve, maar erg origineel is het niet. Zeker niet als het een homoroman betreft waarvan er toch al niet veel zijn, was er nu echt niets anders te verzinnen? Net als in de boeken van Reve schrijft Wolf  brieven naar ex-vriend Tijger. Verder vraag ik me af of het eigenlijk wel een homoroman is. Feitelijk gaat het gewoon om iemand die enorm liefdesverdriet heeft. Het enige verschil is dat het nu over een liefde tussen twee mannen gaat, is het daarom een homoroman? Kennelijk wel. Waarom heten de andere romans dan niet heteroromans? Of ben ik nu te naïef? Ben bang van wel.

Het boek is in drie delen opgesplitst.
I Overleven,
II Strategie van wolf,
III  Schaduwland

Overleven begint met het verhaal van Wolf, die veel uitgaat en veel seksuele ontmoetingen met andere mannen heeft. In darkrooms, op vakantie, hij heeft one-night-stands etc.  Hij is redelijk gelukkig daarmee, maar dan ontmoet hij Thomas en valt als een blok voor hem, Wolf is tot over zijn oren verliefd. De verliefdheid is wederzijds, elke vrijdag ontmoeten ze elkaar. Maar Thomas heeft al een partner, Bram, die hij uiteindelijk niet verlaten wil. Wolf is er kapot van en heeft zwaar liefdesverdriet. Hij voelt zich alsof hij een vrije val maakt. Uiteindelijk maakt hij die vrije val werkelijk in de vorm van bungeejumpen.

Strategie van wolf
Wolf wordt ziek, de naam van de ziekte wordt niet genoemd maar alles verwijst naar HIV. Tijger helpt hem met alles totdat Wolf in het ziekenhuis belandt en vol met medicijnen wordt gestopt en zo weer op de been komt.

Schaduwland
Uiteindelijk aanvaardt Wolf de situatie en begint een nieuwe relatie die ook niet geweldig verloopt. De conclusie van Wolf is dat veel mensen zichzelf voor de gek houden...

"Het gebeurt regelmatig dat je tegen iemand aan loopt. Dat je merkt dat er toch nog een stukje hart over is gebleven. Dat je merkt dat niet alleen je hoofd het voor het zeggen heeft. Dat je merkt dat niet alle hoop verdwenen is. Maar steeds weer wint het denken. [...]
Jij bent al met die ander. Iemand die je ooit begreep, maar nu al lang niet meer. Iemand waar je elke nacht tegenaan ligt, zonder je af te vragen waarom. Iemand waar je je enkel nog maar aan ergert. Je noemt dit van iemand houden. [...] Iemand die je nu het beste kan vergeten. Want jullie tijd is op.

Tijd maakt ook jou kapot. Daarom ben je hier. Ren je weg. Terug naar iets wat je thuis noemt, maar dat allang niet meer is. Terug naar een verleden dat zijn toekomst al honderd keer heeft vervuld. Terug naar niets.[...]

Maar je vergeet dat je niet moet kiezen; je moet voelen.

Op zich wordt de ontreddering, het ongeloof, de innerlijke strijd na een afgebroken relatie uitstekend weergegeven. Wie liefdesverdriet heeft gehad herkent die zee van gevoelens tot de uiteindelijke acceptatie daar is. Vooral het steeds herhalen van het zinnetje "Als ik niet met Bram was geweest, was ik allang met jou." dat Thomas tegen Wolf gezegd had vond ik sterk. Er staan echter enorm veel herhalingen in het boek die de verwarring weer moeten geven van Wolf. Bijv. Het woord delete wordt een halve pagina herhaald. Al die trucjes gaan tegenstaan op gegeven moment.

Erg storend was trouwens dat de letterdruk af en toe veranderde. Enkele pagina's waren ineens dichtbedrukt. Eerst dacht ik dat het om een beschrijving van een droom ging maar dat bleek niet zo te zijn. Heel vervelend en slordig van de uitgever.

Het boek bestaat dus uit brieven en sms-jes, korte overpeinzingen en verhalen. Maar, en dat is mijn punt, als het verhaal niet over een homoseksuele relatie zou gaan, zou de lezer/de uitgever het dan ook zo interessant vinden? Het is niets meer en minder dan een verhaal over alle gevoelens die er zijn als een relatie beëindigd wordt.  Daarin is Over de liefde van Doeschka Meijsing origineler en dat bevat meer humor. 

Volgens Wielinga is het boek voor het grootste deel autobiografisch, aanvankelijk is het allemaal vrij optimistisch en apart maar na verloop van tijd worden we een beetje teveel betrokken bij de eigen ellende totdat het ergste verdriet zakt. Het boek eindigt ook met het feit dat Wolf schrijver is en zijn eerste publicaties plaatsvinden net als bij Wielinga. -Als freelance journalist schreef G.J.Wielinga voor ondermeer sQueeze en Winq. Hij publiceerde tot dusver korte verhalen in Deus ex Machina en Bunker Hill en schreef toneelteksten voor onder andere Gif.t, Teatro en De Theater Compagnie. "Schaduwland" is zijn debuutroman. - Uiteindelijk komt het dus toch nog goed met Wolf/Wielinga.

Maar zoals altijd vraag ik me bij een egodocument af, kan de schrijver een tweede boek produceren? Je kunt niet eeuwig over je eigen leven blijven schrijven, alhoewel, denkend aan Hans Warren, het kan wel,  maar dan moet je van erg goede huize komen. Of Wielinga die capaciteit heeft? De tijd zal het leren.

ISBN 9789077490310 | Paperback | 154 pagina's | Lemmens, Uitgeverij | oktober 2008

© Dettie, 16 september 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Schaduwland
G.J. Wielinga

Dit boek is duidelijk een egodocument, maar ik weet niet of dat dan automatisch inhoudt dat het (auto)biografisch is. Het is een heftig verhaal over een homoseksuele man. Aanvankelijk dacht ik 'geef mij portie maar aan Fikkie'. Ik houd niet zo van die himmelhoch jauchzend – zu Tode betrübt -stijl, en ook nog doorspekt met veel seks.

Maar dit gebeurt vooral in het eerste deel. Ik kreeg het idee dat ik in een dagboek van een puber zat te lezen, iemand die vlinders in de buik heeft maar vreselijk twijfelt, over de ander en over zichzelf. Maar natuurlijk zijn deze gevoelens niet alleen voor pubers...

De stijl wisselt met de inhoud mee, en de vormgeving wisselt van e-mail gericht aan Tijger, tot overpeinzingen soms gewoon voor de persoon zelf, soms ook gericht aan het object van zijn liefde. Het verhaal is simpel: een man wordt verliefd, en waar aanvankelijk een relatie mogelijk leek, is het allemaal niet zo eenvoudig...

Het gebruik van allerlei stijlfoefjes werkte voor mij. Staccatostijl, herhalingen, opzettelijke opstapeling van clichés. Ik bleef lezen en raakte tenslotte geboeid, zelfs al is het verhaal niet mijn smaak. Tenslotte is het een verhaal over liefde! Tijdloos. Oordeel zelf.

Nog enkele citaten:

"Wat zijn je plannen nu? Ga je het deze week een beetje rustig aan doen? Woensdag word ik dus vijfendertig. Ik heb vrij genomen van werk. Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar tussen zes en acht ben ik zeker thuis. Ik zoen en hoor je!
Liefde van de ouwe Wolf."

"Hoe denk je over mij? Ik vroeg het me zomaar af. Kwam ik voor jou ook uit de hemel vallen? Was jij ook volledig verrast? Is onervarenheid de reden waarom je zo glibbert?"

"Anne Frank heeft het druk. Al vroeg. Azië. Midden-Oosten. Amerika. Duitsland. Italië. IJzeren glimmende reling om iedereen te beschermen. Iedereen weet waar de schrijfster woont. Vandaag. Iedereen weet waar ze woonde."

"in het schemergebied waar de zon ontbreekt en de ene nacht in de andere overgaat, zonder dat de levensschenkende bron mijn huid ook maar heeft aangeraakt, loop ik door de verlaten stad. Donderdag of zoiets. De huizen aan de gracht staan rommelig met hun gevels tegen elkaar aan geplakt, als werden ze door onzichtbare draden in pakketjes bij elkaar gehouden waardoor de inhoud weerbarstig botst."

"hij is niet van de achteloze blik"

ISBN 9789077490 | Paperback | 154 pagina's | Lemmens, Uitgeverij | oktober 2008

© Marjo, 10 februari 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer: