Gemma Venhuizen
Alle bessen kun je eten
alleen sommige maar één keer
De een heeft Hawaiï op het briefje staan, de ander Texel. Op Jasmijns briefje staat Spitsbergen, ze weet niet eens waar het ligt...
Op haar eerste dag in Nybyen, een klein gehucht op Spitsbergen, belt haar vriend Michiel met wie ze samenwoont, hij heeft iemand anders. Ze is razend, scheldt hem enorm uit en gooit daarna haar telefoon in de sneeuw, ze is vanaf dat moment telefonisch onbereikbaar voor alles en iedereen.
Natuurlijk malen er allerlei gedachtes door haar heen, zelfverwijt, boosheid, verdriet. Had ze niet beter dit? Had ze niet beter dat? Wat denkt hij wel!
Gelukkig is Lars er, de jongen die in hetzelfde appartementsgebouw logeert als Jasmijn. Hij is aardig voor haar, geeft haar de aandacht die ze nu zo hard nodig heeft. Samen met Iroonaq en Bjarki, twee jongens die ook in het gebouw logeren, heeft ze het gezellig. Lars neemt haar mee op de sneeuwscooter. Lars is geoloog en moet voor zijn promotieondezoek, sneeuwvlokken bestuderen. 'Iets over de invloed van de verschillende soorten sneeuw op de vorming van lawines.' Jasmijn geniet, Lars is aangenaam gezelschap. Maar dan komt Elena de gezelligheid verstoren. Zij blijkt Lars te kennen, hij was net als Elena, vorig jaar ook in Nybyen. De twee vrouwen liggen elkaar niet, ze zijn jaloers op elkaar als Lars zijn aandacht aan een van beiden schenkt. Toch lijkt hij de voorkeur te geven aan Jasmijn. Er zijn kleine signalen dat Lars niet eerlijk is tegen Jasmijn, maar is dat wel zo? Jasmijn neemt alles zoals het op dat moment is.
En dan is Lars van de een op de andere dag vertrokken, Jasmijn voelt zich ontredderd, ze voelt zich opnieuw afgewezen, opnieuw in de steek gelaten. Tot overmaat van ramp is ze ook nog haar camera kwijt en de zes weken zijn bijna om...
Het is een apart boek. Het begint allemaal nogal luchtig ondanks Michiels telefoontje. Maar in de loop van het verhaal wordt de sfeer steeds beklemmender. In flashbacks beschrijft Jasmijn haar fanatieke moeder, vertelt ze over haar vriendinnen Puck en Julia waar ze zich zo welkom voelde en over haar relatie met Michiel. De flashbacks maken nieuwsgierig. Jasmijn vertelt in feite meerdere verhalen tegelijk die uiteindelijk tot het heden zullen leiden. In het heden speelt zich het verhaal op Spitsbergen af, dat ook na die tijd zijn verstrekkende gevolgen heeft. Maar wat is dat heden? Waar bevindt Jasmijn zich, wat doet ze?
Gemma Venhuizen gebruikt titels en songteksten van albums van Pink Floyd om gevoelens en emotionele richting aan te geven.
Ook zijn er bepaalde verwijzingen in het boek die Gemma steeds op een andere manier laat terugkomen. Naderhand besef je pas dat ze er waren.
De constructie die Gemma Venhuizen gebruikt heeft, is erg knap evenals haar beeldende beschrijvingen van geuren, ervaringen en waarnemingen. Het enige minpuntje is dat Gemma Venhuizen emoties wil oproepen maar daarin maar deels geslaagd is. Mogelijk heeft ze zich teveel op de mooie constructie geconcentreerd. Het personage Jasmijn blijft een beetje op afstand. Je leert haar niet echt kennen. Haar verdriet, vreugde, angst worden wel beschreven maar gaan net niet ver genoeg om met haar mee te kunnen leven, je voelt, op een enkele keer na, haar verdriet of wanhoop niet. Gemma Venhuizen wilde mogelijk teveel aangeven waarom Jasmijn is wie ze is, waarom ze reageert zoals ze reageert. Maar dat zijn waarschijnlijk beginnersfoutjes, het boek is verder goed geschreven en een plezier om te lezen.
Eigenlijk wil je dit debuutboek zelfs gelijk een tweede keer lezen, het verhaal roept vragen op. Je merkt na afloop dat Gemma Venhuizen allerlei schijnbaar nonchalante opmerkingen geplaatst heeft die er wel degelijk toe deden. Nogmaals, erg knap geschreven, zeker een kanshebber voor de Academica Literatuurprijs.
ISBN 9789038896335 | Paperback | 240 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | januari 2013
© Dettie, 27 januari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Alle bessen kun je eten
alleen sommige maar één keer
Een knap geschreven debuut. Door de afwisseling van tijd en plaats worden twee, of eigenlijk drie verhalen verteld, het heden, de tijd in Spitsbergen, en het jeugdverhaal, en met name de relatie met haar moeder en met haar vriendin Puck. Het begint vrij luchtig allemaal maar al snel voel je dat er meer aan de hand is, en die spanning wordt knap opgebouwd. Het boek is vakkundig geconstrueerd.
De natuur en de sneeuw zijn mooi beschreven, ik waande met af en toe op Spitsberen en loerde mee of er geen ijsbeer aan kwam. Ook de studentikoze sfeer van jongeren die elkaar in het buitenland ver van huis tegen komen en met elkaar in één huis leven vond ik goed getroffen. Een veelbelovend debuut wat smaakt naar meer, van een schrijfster met groeipotentie...
Toch bleef ik met een paar vragen achter. De reactie van Jasmijn lijkt bijna te heftig voor een ‘vakantieliefde’ van zes weken. Veel heftiger dan het verdriet om de breuk met Michiel met wie ze samen woonde en toekomstplannen had. Ook de reactie aan het eind, hoe mooi beschreven ook, leek me iets te groot in relatie met de omstandigheden.
Wat me ook opviel was de reactie van de vader na de breuk met Michiel. Geen vader ter wereld gaat dan op op een papiertje uitrekenen wat de financiële consequenties zijn. Of misschien ook wel, maar deze vader niet, die kwam het hele verhaal al “aardig” uit de verf. Zeker in vergelijking met haar moeder. Toch zat ik steeds “in”het verhaal, zo erg dat ik pagina’s lang baalde van al die prachtige sneeuwvlokfoto’s die verloren waren gegaan. Al begreep ik dan tegelijkertijd niet dat je dan niet even met je docent overlegt. Het was geen slordigheidsje tenslotte, maar een situatie van leven of dood waarbij de foto’s verloren waren gegaan. Maar dat is misschien te praktisch gedacht. Jasmijn is het alles of niets type.
ISBN 9789038896335 | Paperback | 240 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | januari 2013
© Willeke, 26 februari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer: