Franke van Hoeven

Toon alleen recensies op Leestafel van Franke van Hoeven in de categorie:
Franke van Hoeven op internet:

  Categorie: Recensies Volwassenen

Klatergoud Klatergoud


Hoe bizar kunnen dingen zijn. Het boek Mea van Willemijn Dicke vond ik een verademing tussen alle boeken over jonge vrouwen die werken op een glossy tijdschriftenredactie. Nu blijkt Klatergoud een boek te zijn dat gaat over... jawel een jonge vrouw die werkt bij het glossy vrouwenmagazine Audrey (naar Audrey Hepburn).

Brit, afgestudeerd in de Literatuur, droomt van een leven als Carrie Bradshaw uit Sex and the City. Nu ken ik Sex and the City niet dus weet ook niet wat die droom inhoudt. - Maar er staat veel in Klatergoud dat ik niet ken. Rijen merken waar ik nog nooit van gehoord heb komen voorbij en veel namen van 'BN-ers (Bekende Nederlanders) die voor mij dus niet bekend zijn. -
Brit vindt dat ze haar droombaan heeft gevonden, de wereld van glitter en glamour ligt voor haar open. Alleen dat dikke lijf zit haar in de weg. De redactie bestaat uit zeer slanke vrouwen die nauwelijks iets eten. Brit loopt constant in zwarte kleding zodat haar 'vetrichels' niet zo opvallen. Nu is in die wereld iets al gauw een vetrichel. Brit volgt het ene na het andere dieet, wat ze steeds maar enkele dagen, hooguit weken volhoudt, om daarna naar de koek en cola te grijpen en de kilo's er weer aan ziet vliegen. Toch voldoet de baan wel aan haar verwachtingen, ze ziet de grote sterren, ze maakt extravagante diners mee waar ze o.a. risotto met bladgoud te eten krijgt, ze drinkt liters champagne en exlusieve wijn, dit is wat ze wilde, maar dat dikke lijf...
Bovendien is daar ook nog de eindredactrice, Miss Schrikbewind. Zo te lezen een zeer egoïstische vrouw, die genadeloos is, ze is nergens tevreden over, nooit is iets goed genoeg voor haar, en ze pikt de betere relatiegeschenken zelf in.

Brit vertelt over haar ontmoetingen met Bret Easton Ellis die haar idool is, ze spreekt Rene Froger, Connie Breukhoven, Justin Timberlake, Bruce Willis etc. Maar de dromerige Brit staat vaak, als het eenmaal zo ver is, met haar mond vol tanden en is zich zeer bewust van haar dikke lijf. Ze hakkelt en stamelt zich door een interview heen en frutselt een artikel in elkaar. Op een door het werk georganiseerde skivakantie ontmoet ze een droomman, ze zoenen wat, maar het wordt uiteindelijk niets. Naast haar baan spreekt ze vaak af met haar studievriendinnen in hun stamkroeg wat ze een rustpunt vindt in de hectische glamourwereld.

Halverwege het boek begon ik te bladeren naar het eind toe, ging dit nog lang zo door? Tot vervelens toe werd er over het zogenaamde dikke lijf gezeurd. Het ene dieet na het andere werd gevolgd en amper volgehouden. Er wordt veel gedronken, veel geroddeld over de sterren, veel gedroomd over een eventuele vriend. De knappe skivriend, die Brit enkele dagen heeft gekend wordt eindeloos betreurd.
De ommekeer bij Brit komt na het zien van de documentaire 'Beperkt houdbaar' van Sunny Bergman waarin getoond wordt hoe modellen voor magazines gefotoshopt worden. Ze irriteert me, Brit werkt notabene bij zo'n magazine. Dat had ze niet door? Dit moest dan de openbaring zijn? Zag ze toen pas dat  alles Klatergoud is? Er zijn meer dingen die me irriteren aan dit boek, het geroddel en achterklap komt op mij over alsof ik de Story of Privé in boekvorm gelezen heb.

Naderhand, bij het zoeken naar informatie over de schrijfster, las ik dat zij als redactrice bij het blad Jackie  gewerkt heeft... Aangezien dit blad me ook volledig onbekend is heb ik dat dus maar eens opgezocht op internet. Op de site van Jackie staan blogs van werknemers en 'Miss Schrikbewind' zelf, als je die leest dan heb je dit boek ook gelezen, zelfde verhalen.
Dat gaf me overigens wel te denken. Wilde Franke van Hoeven de smeuïge verhaaltjes, die ze waarschijnlijk toentertijd niet mocht publiceren, alsnog kwijt? De schrijfster die een jaar als man uit is gegaan wordt bijvoorbeeld in dit boek als een zeer stoned en een half dwaze vrouw beschreven. De ene ster is lelijk, die bekendheid is niets, die valt wel mee enz. Blablabla. En dat eeuwige dieetgezeur.
In een interview zegt Franke dat ze een kijkje in de keuken van zo'n magazineredactie wilde laten zien.
Je zou denken dat ze dit wat intelligenter had kunnen brengen, toch wat meer inhoud aan het verhaal zou geven. Nu is het meer lucht dan inhoud. Het moge duidelijk zijn, ik ben, op z'n zachts gezegd, niet kapot van het boek.

Als tegenwicht voor mijn negatieve recensie een link naar een positieve recensie  http://www.8weekly.nl


ISBN 9789044613377 | Paperback | 290 pagina's | Uitgeverij Prometheus | maart 2009

© Dettie, 24 mei 2009


Lees de reacties op het forum en/of reageer: