Mijn tweede huid
Erwin Mortier

Het begin van dit boek doet denken aan Marcel, het debuut van Mortier. Ook hier een kleine jongen, Anton, die alles vertelt. Anton groeit op in een voormalige boerderij, het huis met zijn vele kamers en kasten is een waar paradijs, er is altijd wel wat nieuws te ontdekken. Vele ooms en tantes komen en gaan in dit huis en Anton, hij kan net lopen, is de lieveling van allemaal. Mortier vertelt in prachtige taal het uiterlijk en de eigenaardigheden van de familieleden. Als een oom komt te overlijden, Anton zat toen op zijn schoot, maakt hij kennis met zijn neef Roland. Een vreemd en, in Antons ogen, onbeschoft, bizar figuur.
Anton groeit op en het huis verliest zijn aantrekkingskracht.

Neef Roland komt bij hen wonen als tante ziek wordt. Gefascineerd bekijkt Anton het doen en laten van de neef maar echt contact krijgen ze niet. De eerste middelbare schooldag is een desillusie. Haarscherp ziet Anton de maniertjes van de leraren en hun zwakke punten. De enige die het draaglijk maakt is zijn vriend Willem, zoon van een architect, wonend in een villa. Door Willem ziet hij zijn ouderlijk huis alsmede zijn familie zoals ze werkelijk zijn. De ontluikende seksualiteit van Roland en later Anton wordt met subtiele humor verteld. Aan het eind van het boek is Anton veertig, met milde zelfspot is nu zijn verhaal verteld.

Het is niet zozeer het verhaal dat het boek zo mooi maakt maar wel het prachtige taalgebruik. Met een paar mooie zinnen worden karakters neergezet, bijna schilderachtig wordt het huis geschetst, over de vriendschap met Willem wordt mooi verteld. Ook het contrast tussen Antons en Willems familie wordt haarfijn neergezet, maar nergens wordt er geoordeeld of wordt het platvloers. Kortom, een prachtig boek!

ISBN 9029067233 | Paperback | 192 pagina's | De Bezige Bij | 2000

© Dettie, december 2005

Lees de reacties op het forum en/of reageer: