Erik Jan Harmens
De man die in zijn eentje de Olympische Spelen organiseerde
‘Op een nacht was hij wakker geschrokken van een geluid en trof hij in zijn achtertuin een magere Aziaat aan, die keek alsof de zon in zijn ogen scheen. De man doofde zijn kreteksigaret met de punt van zijn lakschoen en fluisterde dat Nederland en België het bid hadden gewonnen om de Olympische Spelen te organiseren’
Ron van Dijk aarzelt geen moment. Hij is immers een geboren organisator, al slijt hij nu zijn dagen bij een logistieke onderneming. Er moet tenslotte brood op de plank komen voor Irene, zijn vrouw en hun twee kinderen. Hij besluit zijn thuiszittende schoonzus Angelique in dienst te nemen als Personal Assistant en kiest voor een decentrale organisatiestructuur: zijn werknemers werken thuis en zullen via ’videoconferencing en instant messaging’ met elkaar in contact staan.
Anderhalf jaar heeft hij: dan moet er een Olympisch dorp staan, er moet op eenenveertig plaatsen gesport kunnen worden, en - niet het minste probleem – er moet een goede catering zijn voor al de betrokkenen.
Enthousiast begint Ron van Dijk aan het karwei dat hij wel even zal klaren. En dan drinkt hij er eerst maar een borrel op.
Helaas: de cashflow loopt niet echt soepel, er wordt ook eigenlijk weinig gebouwd, en de vakbond doet moeilijk. Er moet meer betaald worden, er is immers een inflatiecorrectie. Van Dijk is dat niet van plan, en neemt onorthodoxe maatregelen.
Je kunt wel stellen dat de hele organisatie onorthodox is.
Of er überhaupt sprake is van een serieuze kwestie is de vraag. Af en toe staat er een zin als deze:
‘De telefoon ging onophoudelijk en er kwamen tientallen sms’jes en e-mails binnen, maar toen hij zijn ogen eenmaal gesloten had, gebeurde dat niet meer’.
‘Zo vaak had hij uit twee helften bestaan: als jongen rende zijn ene vijftig procent menigmaal ongehinderd op de basket af om zich tijdens de lay-up voor te stelen dat hij de bal om de of andere reden niet in het netje zou krijgen. Daarop voerde zijn andere vijftig procent dat scenario uit, in plaats van zijn wederhelft op te peppen.‘
Maar eigenlijk gaat het er niet om of het verhaal realistisch is of niet. Of Ron van Dijk al of niet echt in z’n eentje de Olympische Spelen organiseert, dat maakt niet uit. Het gaat om het feit dat er bij evenementen als deze voldaan moet worden aan zoveel regeltjes dat de organisatie haast onmogelijk wordt.
Managen, het is een kunst op zich, die niet iedere manager beheerst.
De arme Ron van Dijk maakt er een potje van…
Er worden veel Engelse termen gebruikt, zoals te doen gebruikelijk in managementkringen. Door de humor, door af en toe twijfel te zaaien en door zijn hoofdpersoon vreemde beslissingen te laten nemen is het verhaal niet al te gortdroog geworden.
ISBN 9789048812448 | Paperback | 160 pagina's | Lebowski Publishers | maart 2012
© Marjo, 17 juli 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
