Elvis Peeters

Toon alleen recensies op Leestafel van Elvis Peeters in de categorie:
Elvis Peeters op internet:

 

De ontelbaren De ontelbaren


beschrijft een scenario dat hoop ik nooit bewaarheid wordt over asielzoekers.

Deel een is het verhaal van een ik-figuur, een man van wie we niet meer te weten komen dan dat hij weg wil uit zijn land. Met de boot overzee. Welke land is niet bekend, ook de nationaliteit van de man niet. Voor zover we weten heeft hij geen familie, geen vrienden, geen bezittingen, alleen de kleren aan zijn lijf, en een klein spaarpotje in zijn schoenen. Hij slaapt op straat, soms met de beschutting van een kartonnen doos. Dan ontmoet hij een vrouw.
"Ik stonk, ik zocht naar geld. In een deuropening stond een vrouw die me aankeek. Ik keek onbeschaamd terug, ze nodigde met uit met een hoofdbeweging. Met mijn handen in mijn zakken stak ik de straat over, ging haar door de deur achterna."
Zo vindt hij onderdak: hij maakt gebruik van de vrouw zoals zij het van hem doet. Hij verkoopt haar bezittingen en gaat uit stelen om het geld voor de overtocht bij elkaar te krijgen.
Als ze vertrekken, samen met ontelbare lotgenoten in een groot vies scheepsruim, verliezen ze elkaar uit het oog.

In deel twee bevinden we ons in een onbepaald Vlaams dorp. Wat begint met de verdwijning van groentes uit moestuintjes en een kip van een erf, ontaardt in een schrikwekkende invasie van ontelbare vreemdelingen. Eerst slapen ze nog buiten en vragen om eten, maar naarmate het er steeds meer worden groeit het probleem, en wordt onoplosbaar. Overal in Europa is de toestand als in dit dorp. De vluchtelingen zijn onverstaanbaar, doen niet echt kwaad, maar door hun aantal kan geen westerling om hun stille eisen heen. Ze worden als het ware bedolven. Natuurlijk blijft dat niet goed gaan.
“Waar zitten ze?”
”wie…wat bedoelen jullie?”
“Deze buurt is vandaag aan de beurt. Ze wordt gezuiverd. Vooruit, zitten ze boven, in de kelder?”

Dan volgt deel drie. We zijn weer bij de ik-figuur, de vluchteling.
“Voorbij het volgende huis, dacht ik, voorbij de volgende weg, voorbij de volgende horizon. Als ik niet zo weerlegbaar wist dat ik leefde, de honger, de begeerte, de pijn in mijn benen, het stof en het licht in mijn ogen en ’s nachts het donker en de kou, nam ik er genoegen mee dat ik het allemaal had van horen zeggen. Op mijn gehoor viel niets aan te merken. Voorbij het volgende huis, dacht ik, voorbij de volgende weg, voorbij de volgende horizon.”

Peeters ziet het erg somber in en schreef dit boek over een invasie waarbij de overheid machteloos staat. Ik zal het maar beschouwen als een sciencefictionachtig verhaal, in de hoop dat dit nooit werkelijkheid wordt, ik moet er niet aan denken. Maar het is wel een probleem dat ook in realiteit al boven onze hoofden groeit. In deel een is het verhaal nog erg vaag, weet je als lezer niet waar het boek nu eigenlijk over gaat. Maar even doorzetten, en al gauw leg je het boek niet meer weg en verdwijnt het ook niet uit je hoofd.
Elvis Peeters was genomineerd voor de Libris Literatuurprijs.


ISBN 9057592576 | Paperback | 172 pagina's | Uitgeverij Podium | 2005

© Marjo, mei 2006


Lees de reacties op het forum en/of reageer: