Diane Cook
Categorie: Recensies Volwassenen
Mens vs. natuur
In het eerste verhaal is sprake van opvanghuizen, waar mensen opgevangen worden die buiten het patroon van een gezin vallen. Wezen, alleenstaande vrouwen en mannen, het Plaatsingsteam haalt hen weg uit hun vertrouwde omgeving. Dagelijkse benodigdheden mogen ze meenemen, de rest van de bezittingen wordt verkocht om te betalen voor een nieuw leven. Een weduwe krijgt als het ware een bruidschat mee. In het opvanghuis worden ze klaargestoomd voor een nieuw leven; cursussen, tips om er aantrekkelijk uit te zien, maar ook om het verleden te vergeten. En dan maar wachten tot ze ‘gekozen’ worden.
Het realistische zit ‘m in het feit dat weeshuizen zo werken. Het absurde – voor ons toch – is dat nu ook alleenstaande mannen en vrouwen in zo’n huis moeten wachten op een nieuw leven.
En zo gaat het ook met de overige verhalen: op het eerste gezicht is alles heel normaal. Maar... steeds is er die kracht van de natuur. In bovenstaand verhaal is dat de behoefte aan liefde.
Er is dat verhaal over een vrouw die terwijl de wereld om haar huis heen steeds dieper in het water zakt en mensen verdrinken, zich vastklampt aan het inzicht dat zij had om zich veilig te stellen, te zorgen voor voorraad. Moet zij die die wanhopige overlevenden nu zomaar daarvan laten delen, hen binnenlaten terwijl ze alles zullen verpesten? Laat ze maar verzuipen. Zij hebben geen voorzorgen getroffen! Ze ziet toe hoe haar buurman wél arme sloebers probeert te helpen, de domkop. En dan klopt die ene man aan.
En dat meisje dat zo wanhopig graag bevriend wil zijn met dat andere meisje, en voldoet aan haar wensen zonder te beseffen waarom het meisje dat van haar vraagt.
Er is een moeder die met alle macht die ze heeft probeert te voorkomen dat haar kind gestolen wordt. En die als dat mislukt het bij een volgend kind opnieuw probeert. Ook al leggen andere moeders zich er bij neer - ooit zullen ze een kind mogen houden, zeggen ze - zij wil haar kind zèlf opvoeden.
Er is een groep jongens die in een bos met elkaar strijden om hun volgende maaltijd. Het lijkt op het verhaal van de jongens in ‘lord of the flies’, maar dan nog grimmiger. Ook het titelverhaal heeft elementen van het verhaal van Golding: Drie vrienden in een roeiboot die verdwalen op een meer, hun voorraden raken op en ze vertellen elkaar verhalen, al of niet fictief. Ze raken gedesoriënteerd, krijgen hallucinaties, en weten niet meer wat echt is en wat niet.
Allemaal verhalen die rustig beginnen, en dan een onverwachte wending krijgen. Een verhalenbundel die je maar beter niet voor het slapen gaan leest. Er is geen sprake van lugubere monsters die je belagen, geen donkere schimmen die in de nacht opduiken: het gevaar voor de mens schuilt in de mens zelf. En dat is veel griezeliger. Het zijn verhalen over de mens in al zijn naaktheid, met altijd een fatale afloop voor één of meer van hen. Er is geen redden aan. Ze zijn aan zichzelf overgelaten, in een harde wereld, waarin de sterkste overwint. Maar wie de sterkste is, dat is niet altijd duidelijk.
Diane Cook (1976) debuteert met bundel verhalen, die op je gemoedsrust werken. Zij wijst de lezer er op hoe dun het laagje beschaving eigenlijk is. Haar verteltrant is geloofwaardig en je beseft: je kan maar beter niet in situaties terechtkomen waarin zij haar personages laat verzeilen. Maar hebben we dat wel in de hand?
ISBN 9789400504271 | Paperback | 506 pagina's | Meridiaan Uitgevers | maart 2015
Vertaald uit het Engels door Kees Mollema
© Marjo, 10 augustus 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
