David Malouf
Categorie: Recensies Volwassenen
Herinnering aan Babylon
Hij noemt zich Gemmy, en hij blijkt een vrij simpele jongeman te zijn. Op 13-jarige leetijd is hij van een schip af gezet, en aangespoeld op het strand. De inboorlingen hebben hem opgenomen en hem opgevoed in hun manier van lezen die erg dicht bij de natuur staat. Van wat hij voor zijn 13e geleerd heeft, is hij veel kwijt. Verderop in het boek vernemen we dat het ook niet veel geweest is.
Het boek gaat vooral het indringende van kolonisatie, over de eigenlijk onmogelijke vanzelfsprekendheid waarmee kolonisten het land naar hun eigen inzicht willen veranderen, naar voorbeeld van hun vaderland, dus, zonder er bij stil te staan dat dit nieuw land heel anders is. Maar vooral ook over de verbazingwekkende brutaliteit, over hoe ze menen het recht te hebben zomaar dat land in te pikken en de inboorlingen weg te vagen. Alsof die geen cultuur hebben.
Dat Gemmy liefdevol is opgenomen door diezelfde "gevaarlijke" inboorlingen, zet hen over het algemeen niet aan het denken, integendeel, ze beschouwen Gemmy nu ook als zwarte. Alleen de dominee verdiept zich in de schoonheid van het land:
"We hebben er verkeerd aan gedaan dit continent als vijandig en onfortuinlijk te beschouwen" zegt hij, en "Het was fout het op onze manier te willen cultiveren. Het IS al bewoonbaar"
"De kinderen van dit land zijn voor dit land gemaakt, zoals het land voor hen. We moeten, nederiger, van hen leren"
Maar hij staat nagenoeg alleen, dat weten we van de geschiedenis. Als op zeker moment Gemmy beseft dat hij nooit geaccepteerd zal worden, sterker nog: dat de Engelse manier van leven hem ziek maakt, verdwijnt hij weer.
Malouf schrijft vrij indirect, er zijn heel veel beschrijvingen. Dat maakt het boek wat saai, maar tegelijk zijn de gebeurtenissen en de ideeën zo boeiend dat je doorleest. Je maakt je kwaad over de houding van de kolonisten, maar is er ooit iets veranderd?
ISBN 9789060129821 | Paperback | 215 pagina's | Uitgeverij Van Gennep | 1994
© Marjo, december 2005