Cristovão Tezza
Een emotionele fout
Ik heb een emotionele fout gemaakt, stelde Beatriz zich voor twee dagen later aan haar vriendin te vertellen – dat was wat hij zei toen ik de deur opendeed, op de neutrale toon van iemand die het over een beursnotering leek te hebben, en zonder me aan te kijken liep hij door alsof hij het appartement al kende, twee, drie, vier stappen tot hij op de kleine tafel stuitte, waarop hij met zijn rechterhand de fles wijn neerzette en met zijn linkerhand de map met teksten neerlegde (en ze stond onthand temidden van drie tegenstrijdige signalen, de fout, de wijn, de tekst, en daarbij het soort invasie van iemand die doet alsof hij thuis is – zoals ze had gedroomd, zou Beatriz aan haar vriendin bekennen, en beiden zouden het een grappig idee vinden – alsof hij thuis is, maar op de verkeerde manier) en Beatriz sloot langzaam de deur met de glimlach van iemand die zich ondergedompeld voelt in de ironie van het geval, en dat is niet onprettig; en ze draaide zich om om de rest te horen, zag hem nu met vrije handen staan, het silhouet tegen het licht, de voor korte tijd doelloze armen van die magere man: ‘Ik ben verliefd op je geworden.’
Het bovenstaande is de openingszin van deze roman en daarmee is gelijk de toon gezet. Cristovão Tezza plaatst twee mensen bij elkaar die elkaar de vorige avond voor het eerst ontmoet hebben. Paulo Donetti en Beatriz. Paulo Antonio Donetti da Silva zoals hij officieel heet is een van de belangrijkste Braziliaanse schrijvers van de eenentwintigste eeuw en Beatriz heeft voorgesteld hem te helpen, ze bewondert de schrijver al jaren. Hij wil dat zij zijn handgeschreven teksten kritisch leest en uittypt.
En nu zitten ze in haar appartement en willen elkaar alles vertellen maar durven niet. De woorden 'Ik ben verliefd op je geworden' blijven in de lucht hangen. Er zijn veel stiltes waarin ze elkaar geestelijk aftasten. Ondertussen voert Beatriz denkbeeldige gesprekken met haar vriendin Doralice. Ze vertelt haar wat ze graag zou willen zeggen tegen Paulo maar niet doet.
Bij beiden flitsen duizenden gedachten door het hoofd. Van hun kindertijd tot het heden en terug. Ze spreken nauwelijks tegen elkaar, af en toe een enkele zin, maar elke zin wordt gevolgd door zinnen die ze naar elkaar zouden willen uitspreken. Soms lichtelijk verwarrend omdat je je afvraagt of ze het werkelijk gezegd hebben of niet maar dat vragen ze zichzelf af en toe ook af.
Het verhaal beslaat één avond en geeft de innerlijke strijd van twee mensen weer die voelen dat er iets groots uit hun ontmoeting kan groeien maar bang zijn om weer gekwetst te worden. Ze hebben beiden de nodige emotionele bagage te dragen. Er vallen ongemakkelijke stiltes maar ze willen graag de avond voortzetten, ze willen elkaar alles en niets vertellen maar het enige wat ze doen is kijken, naar elkaar lachen, proberen grappig te zijn, zakelijk te zijn, vrolijk te zijn. Kortom twee mensen die weten dat er meer kan zijn maar niet weten hoe ze dat aan kunnen pakken zonder de ander af te schrikken. Het is een constant zoeken naar de goede zin, het juiste antwoord omdat ze beiden zo graag willen dat alles goed zal verlopen.
De schrijver heeft het ons niet makkelijk gemaakt. Je kunt dit boek niet snel lezen daarvoor zijn de zinnen te zorgvuldig opgebouwd.
De interne monologen zijn pittig en zoals bij iedereen die in gedachte verzonken is springen de herinnering van de hak op de tak. In het begin is het erg wennen omdat deze manier van vertellen niet vaak voorkomt maar Cristovão Tezza weet je in het verhaal te trekken en de spanning op te bouwen ook al gebeurt er ogenschijnlijk niets. Het resultaat is dit prachtige verhaal, zeer de moeite van het lezen waard. Het is een juweeltje dat veel meer aandacht verdient dan het tot nu toe gekregen heeft
ISBN 9789025436032 | Paperback | 189 pagina's | Uitgeverij Contact | juli 2011
Vertaald door Arie Pos
© Dettie, 04 november 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
