Claudia Biegel
Foute Sarahs
"Op de dag zelf, de verjaardag, hemelde iedereen mijn leeftijd op. Of ze het hadden ingestudeerd. Met z'n allen een curcus gevolgd: wat te zeggen als iemand vijftig wordt:
Vanaf nu kun je het rustiger aandoen.
Het leven begint op je vijftigste
Troisième âge.
Lekker genieten van je vrije tijd.
Een wee gevoel in mijn maag, buik, overal. Ik wil helemaal geen rust en hoepel op met die vrije tijd. Ik wil midden in het leven staan, meedoen, actief zijn.
Dat meen je niet...
Natuurlijk meen ik dat. Dit is mijn moment. De kinderen zijn groot, volwassen bijna. Nu kan ik een nieuw begin maken.
Geen antwoord. Stilte. Blikken, meewarig.
Ach, als jij dat zo wilt zien...
Ongeloof ook in die ogen. Instinctief kijk ik achterom, naar mijn moeder, als een kleuter die steun zoekt omdat haar schepje is afgepakt. Zo is het toch mam, jij weet het, jij hebt het allemaal meegemaakt. Zeg dat ik gelijk heb, mam, snoer al die anderen de mond, want het klopt toch wat ik zeg, een nieuw begin?
Het nieuwe begin is er een week na haar verjaardag in de vorm van een andere baan als pr-medewerkster bij een verzekeringsmaatschappij. Wegens een reorganisatie werd ze bij haar oude werk eruit gegooid na vijfentwintig jaar. Alleen veertigers en vijftigers werden ontslagen maar dat heeft ze haar nieuwe werkgever niet verteld.
Het boek begint met de dag dat ze vol goede moed de eerste keer naar haar nieuwe werk gaat. Tot haar geluk heeft ze een prachtige eigen kamer en Antoin, de directeur, lijkt haar wel aardig.
Haar geliefde, twaalf jaar jongere broer is niet erg te spreken over de genomen stap. Ze is dom geweest, had geld kunnen slaan uit de reorganisatie, ze had nooit zelf ontslag moeten nemen, die vaste aanstelling stelt niets voor, als haar nieuwe werkgever haar niets vindt dan ligt ze er evengoed zo uit. En dat op haar vijftigste... Ze reageert erg fel op de woorden van haar broer en schrikt daar zelf van. Tegen haar moeder was ze pas geleden ook al zo uitgevallen. Ze ratelt tegen haar broer 'alsof ze en sluis opengooit' en vertelt hoe enorm ongelukkig ze zich bij haar vorige baan voelde. Ze schettert tegen hem en vraagt uiteindelijk of hij er een niet een beetje begrip voor heeft. Hij pakt haar handen...
Hij neemt het me niet kwalijk, zegt hij, wat hem betreft is er niets vervelends tussen ons voorgevallen. Het is de overgang, hormonen, alle vrouwen van mijn leeftijd hebben daar last van, het gaat voorbij, het is tijdelijk, ik moet me vooral geen zorgen maken.
Op het werk is het allemaal nogal onduidelijk Antoine en mededirecteur Alex, de broer van Antoine, zijn erg vaag over de werkzaamheden. Ze zullen voor dingen zorgdragen zoals flyers, folders, de beursstand is al gereserveerd. Het gevolg is dat ze op een beurs staat zonder folders, koffie en een piepkleine stand ergens verstopt achter in de Jaarbeurs. Later krijgt zij de verwijten... Collega Teun blijkt niet erg collegiaal maar zeer op zijn eigen gewin uit. Ook blijkt dat zij als vrouw een stuk minder verdient dan haar mannelijke collega's.
Mannen onderhandelen beter, zegt vriendin Trix daarover, vrouwen zijn te bescheiden als het op geld aankomt. Trix is een zelfverzekerde mooie vrouw. Ze kijkt tegen Trix op. Ze moet de strijd aangaan vindt Trix, hoger salaris eisen.
Trix krijgt allerlei Sarah-aanbiedingen omdat ze over een paar maanden vijftig wordt, waar de twee vrouwen erg om moeten lachen.
"Of er een geheim teken is gegeven, raakt je brievenbus plotseling volgestouwd met folders over Tena Lady's, elektrische fietsen, stoelen waaruit je makkelijker opstaat en ga maar door. Ook vaginaal glijmiddel wordt bij je thuisbezorgd, als proefmonster vastgeplakt aan een brief met daarop de afbeelding van een stralende vrouw die de pluisjes van een paardenbloem wegblaast. Wie bedenkt dit, vraag je jezelf af, in godsnaam, wie?[...]
Zijn er voor mannen geen Abraham-artikelen? Waarom krijgen zij geen proefmonsters Viagra toegestuurd of een crème tegen schimmelnagels?"
Trix pikt deze leeftijdsdiscriminatie niet en klimt, tot groot plezier van de ik-figuur, gelijk in de pen als ze weer een Sarah-aanbieding krijgt.
Trix ondertekent steevast met "een foute Sarah". Trix is fel, Trix pikt niets, Trix is mooi, heeft regelmatig een leuke vriend en geeft altijd gevraagd of ongevraagd advies en soms wordt ze zo moe van Trix. Maar ook Trix blijkt niet zo stevig in haar vel te zitten als ze dacht.
Langzamerhand begint Sarah dingen te zeggen tegen haar man en kinderen, collega's, haar bazen en Trix. Tot haar eigen verbazing houdt ze haar mond niet meer vanwege de lieve vrede, ze wordt eerlijker, zegt de dingen zoals zij denkt dat ze zijn...
Ondertussen is haar zoon plotseling op kamers gegaan en blijkt haar moeder ernstig ziek. Moeder heeft verzorging nodig, zou eigenlijk naar een tehuis moeten. De ik-figuur mist haar zoon verschrikkelijk en haar aanbeden broer blijkt niet zo lief te zijn als ze gedacht had.
Kortom het leven van 'de foute Sarah' staat op zijn kop.
Het boek begint goed. De schrijfster begon met de vijftigjarige vrouw die midden in de overgang zit. Je herkent aanvankelijk veel en zit vaak te grinniken. Maar het verhaal zakt verderop in. De schrijfster heeft teveel en te weinig in het boek gestopt.
Teveel in de vorm van veranderingen die een vrouw van rond de vijftig in haar omgeving te verwerken krijgt. Er gebeurt teveel in te korte tijd. Binnen een paar maanden krijgt de hoofdpersoon, vanwege te oud zijn bij haar vorige baan, een andere baan. Moeder vraagt aandacht en blijkt later ziek, zoon gaat het huis uit, stoere hartsvriendin blijkt moeite met het leven en haar leeftijd te hebben enz. Trix is bovendien wel erg stereotype neergezet.
Te weinig in de vorm van de lichamelijke veranderingen zoals opvliegers, de wisselende stemmingen, het veranderende lijf, het plotselinge voor zichzelf opkomen etc. Heel vreemd was dat halverwege het boek de ik-figuur ineens haar Tena Lady gaat verwisselen! Ze danst, speelt op trommels die tussen haar benen geklemd moeten worden en nergens lezen we dat ze last heeft van urineverlies. Het kwam heel raar over dit ineens te lezen.
Op zich is het wel bijzonder dat in een roman de zaken rond de overgang besproken worden, de enige vrouw die dat volgens mij ook gedaan heeft, is Renate Dorrestein in haar boek Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor. Maar echt overtuigend is dit verhaal van Claudia Biegel niet. Ze raakt net de kern niet.
Het boek leest wel heerlijk weg, je vliegt er doorheen en het is ook onderhoudend, hoewel het eind wel sterker gekund had.
Persoonlijk had ik meer van 'Foute Sarahs' verwacht maar het is heel waarschijnlijk dat veel mensen erg van dit boek zullen genieten.
ISBN 9789049951719 | Paperback | 269 pagina's | Uitgeverij Mistral | april 2011
© Dettie, 02 mei 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
