Cissy van Marxveldt
Categorie: Recensies Volwassenen
'n Zomerzotheid
Het is zelfs (in 1972) bewerkt tot tv-musical Met o.a.: Ida Bons, Wieteke van Dort, Ine Veen, Willem Nijholt, Jacco van Renesse
Het verhaal gaat over vijf meisjes, Lenie, Mia, Ella, Dot en Pit, die op vakantie zijn in een huis 'De Burcht'op de Veluwe. Ella is het meest bekakte meisje van het stel en bovendien erg dominant. Luxe kleding en goede manieren staan hoog in het vaandel. Lenie en Mia volgen haar als een stel makke schapen. Dot en Pit moeten niets van al dat overdreven gedoe hebben en trekken vaak met elkaar op.
Vlakbij de meisjes logeren in villa 'Sonnewende' een stel jonge studenten van het andere geslacht. Eén van hen is Robbert jonkheer Padt van Heijendaal. Deze hoort toevallig Ella beweren dat zij in een gezelschap onmiddellijk de man van standing kan ontdekken aan de gemakkelijkheid van beweging, houding en spraak. Ze zou zich nooit kunnen encanailleren met iemand beneden haar stand. Ze zou sterven van afgrijzen.
Voor de jonkheer zijn haar uitspraken de aanleiding om haar te 'testen'. Hij stelt zich voor als Lucas, de chauffeur van de jongens. Een van zijn studievrienden, Gerrit Jan, doet zich voor als de jonkheer. De klucht is hiermee compleet.
Ella is natuurlijk niet bij de nep jonkheer weg te slaan en Gerrit Jan krijgt het er af en toe knap benauwd van, tot groot vermaak van de andere jongens. Lucas, de 'chauffeur', wordt volledig door haar genegeerd. De situatie wordt nog even penibel als onverwacht twee vrienden van de jongens komen binnenvallen, maar zij worden snel ingelicht en spelen het spelletje mee.
De jongens zijn ondertussen knap gecharmeerd geraakt van de andere meisjes. De vlotte Pit is helemaal populair en Lucas vervloekt af en toe dat hij als chauffeur niet overal kan zijn waar Pit ook is. De adremme Dot en goedgebekte Reep (Frits Repelink) ruziën wat af en Lenie vindt Robbert (Gerrit Jan) een geweldig leuke man maar hij is onbereikbaar, denkt ze, want Ella en nep-Robbert zijn zo goed als verloofd.
Op de laatste avond van de vakantie wordt het geheim geopenbaard en dat zet alles op zijn kop. Ella is natuurlijk razend...
Het hele verhaal is natuurlijk vergezocht. Het doet denken aan het komische toneelstuk 'The importance of being Ernest' van Oscar Wilde waarin ook twee mannen zich onder een andere naam voorstellen met eveneens allerlei komische perikelen die daarop volgen. Het verhaal van Oscar Wilde had toentertijd veel succes omdat het een satire was op de hogere klasse maar als je het nu ziet of leest is het toch een beetje flauw allemaal. Zo ook het verhaal in dit boek van Cissy van Marxveldt, de de afloop zie je al mijlenver aankomen.
Maar, of je wil of niet, het verhaal blijft fris en je moet toch grinniken om die snobistische Ella en de pittige op- en aanmerkingen van Dot en Pit. En wat het verhaal ook zo leuk maakt, zijn de 'deftige' taal, de aparte uitdrukkingen die gebruikt worden én de typische Van Marxveldt humor. Zoals bijvoorbeeld onderstaand stukje waarin nagepraat wordt over de eerste ontmoeting met de nepjonkeer.
Maar o, de jonkheer, 'zei Ella - ze boog zich wat voorover, de chauffeur mocht niets verstaan - "wat een charmante jongen, zeg."
Dot schaterde.
"Ik vond letterlijk niets aan hem. Níets."
"Ssst," zei Ella. "Hij heeft met mij zoveel gepraat. Hij is zeldzaam gedistingeerd en zo belezen. En vond je hem geen snoezig gezicht hebben?"
"Ja, snoezig," murmelden Mia en Lenie.
"Op en top een aristocraat," dweepte Ella. "Vind je niet?"
"Ja, absoluut," fluisterden Mia en Lenie.
Dot en Pit knepen elkaar. Pit zei onverschillig: "Ik vond hem echt een type om in een tweedehands kledingwinkel als pop in de etalage te staan." Ella blies bijna, "Ja, kan ik het helpen?" zei Pit. "Zo vond ik hem."
"Och kind," zei Ella, vernietigend. Ze draaide zich af. "En zulke intelligente ogen," zei ze tegen Mia en Lenie.
ISBN 9789020529760 | Hardcover | 223 pagina's | VCL West-Friesland | 2009
Anno 2011 zijn er meer dan 1 miljoen exemplaren van dit boek verkocht.
© Dettie, 09 augustus 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De H.B.S.-tijd van Joop ter Heul
Ik was zelf benieuwd hoe ik het nu zou vinden. Ik vond het vroeger een heerlijk boek, zou dat nu nog zo zijn? Zou ik er weer om kunnen lachen? Moest ik het wel gaan lezen, zodirect vond ik het nu niets en zouden de goede herinneringen voorgoed verdwenen zijn. Toch maar gedaan en weer genoten!
Joop is de jongste van het gezin Ter Heul. Zij heeft nog een zus Julie en broer Kees. Tussen Julie en Joop botert het niet geweldig. Joop vind haar maar een aanstellerig wicht en Julie vindt haar zus een crime. Zo elegant als Julie is, zo nonchalant is Joop.
Joop komt uit een gegoede familie en zit op de HBS. Vanwege slechte schoolresultaten mag ze haar vriendin Kitty nog maar één keer in de maand schrijven en daarom is ze maar een dagboek begonnen wat wij dus mogen lezen. Ze heeft een vaste groep vriendinnen die door dik en dun voor elkaar gaan. Ze zitten met zijn allen in één klas en hebben een club opgericht. De jopopinoloukicoclub.
Joop hangt in het gezin Ter Heul er een beetje bij. Julie en haar moeder houden zich bezig met visites afleggen en kledingzaken aflopen. Moeder roept af en toe eens “Joop, doe niet zo vulgair" en wijdt zich weer aan andere zaken. Vader (de piepert) is veel op reis en bromt Joop toe dat zij toch eens beter haar best moet gaan doen. Joop is gek op haar vader en neemt zich constant voor beter haar best te doen maar school is zo saai en er valt zo veel te lachen.
Na weer een slecht rapport wordt juffrouw Wijers aangesteld om de lessen met Joop door te nemen. Joop is het er natuurlijk helemaal niet mee eens en de meidenclub leeft ernstig met haar mee. Joop mag ook niet meer naar de club wat ze natuurlijk toch doet. Maar ze wordt betrapt door haar vader en dan is het feest helemaal afgelopen.
Ondertussen heeft Julie zich verloofd met Jog Schmidt (met dt) tot ontzetting van Joop. Jog is haar natuurkundelaar! Erger bestaat niet.
Op school is het een constante bende. Het hoofd van de school, De Generaal genoemd, ziet Joop vaak verschijnen omdat ze weer wat uitgehaald heeft, zoals het zich aan elkaar vasthaken met een horlogeketting in hun oor. De andere keer moet ze verschijnen bij de directrice omdat ze het gewaagd heeft innig gearmd met een jongeman op straat te lopen onder de paraplu (spuit). Er wordt zelfs een brief naar de piepert gestuurd om hem op de hoogte te stellen van Joop’s onbetamelijke gedrag! (Ze liep met haar broer) Kortom Joop is zoals ieder bakvis, een mengeling van serieus zijn en om niets de slappe lach krijgen, kattekwaad uithalen en toch proberen te leren.
Naarmate het jaar verstrijkt gaat Joop serieuzer leren met hulp van juffrouw Wijers waar ze intussen behoorlijk gek op is, al slaakt Joop wel kreten dat haar hoofd niet geschikt is voor zoveel geleerdheid. Het wordt nog hard blokken maar uiteindelijk lukt het haar toch en dan… wacht haar een grote verrassing.
Mijn mening:
Joop ter Heul is eigenlijk niet na te vertellen, dat moet je lezen. Het is het hele sfeertje en het taalgebruik dat het verhaal zo geweldig leuk maak. Enkele fragmenten:
‘Ik krijg hier net een schrijven van de directrice van Jo’s school. Jo en Emilie Helmer hebben gistermorgen met een heer gearmd gelopen, voor schooltijd, onder een paraplu en vooral Jo moet zich nogal hebben aangesteld. ’t Is toch schandelijk’ zei Pa.
’Shocking’ zei ma en keek me aan, alsof ze me werkelijk voor het eerst zag. ‘Fi donc,’die tegenwoordige jeugd.’
Zondag is Julies receptie en ze wil een mooiere japon hebben dan Lotte, Bijzonderder. Ik heb haar aangeraden haar badpak aan te trekken. Ze durft toch niet te zwemmen, dus dan kan ’t beter dienst doen. Ze zei dat ik rijp was voor een gesticht.
Julie vertelde me gisteravond dat ze met Jog samen een zomerhoed gekocht heeft.
’Met je verkouden gezicht?’ Vroeg ik. Ja, want als hij me dàn goed staat, dan flatteert hij me zeker, als ik er gewoon uitzie… Het is een schat van een dopje, zei Julie, Wit met kleine theeroosjes, heel snoezig’. ‘Hoe staat hij Jog?’ vroeg ik.
‘Oh you horrid pig’ zei Julie weer eens voor de verandering.
Ik ben gisteren uit gym gestuurd, omdat ik een ouwe tafelschel achter aan Steub zijn jasje had gehangen. ’t Stond zo gek zeg, en het mooiste was, hij merkte er eerst niets van. De schel werkte niet al te best meer, zie je, maar toen hij ons van die armoefeningen ging voordoen met beenhuppen, was ’t klingeling jongens bij elke hup. Hij brulde maar; ‘Wie belt daar? Ik wil weten wie daar belt’ En wij stikten gewoonweg. Pop zei nog: ’t is buiten geloof ik, de tram mijnheer.’ En toen dacht Steub eerst werkelijk nog, dat het de tram was, en hij begon weer te huppen en te luien. We konden geen stap meer doen van het lachen...
ISBN 9789020530001 | Hardcover | 208 pagina's | De Erven Loosjes | 1950
14e druk
© Dettie, maart 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer: