Christiaan Weijts
Categorie: Recensies Volwassenen
De linkshandigen
Christaan Weijts heeft met De linkshandigen een erg knap geconstrueerd verhaal geschreven. Er lopen allerlei verhalen door elkaar heen die toch op perfecte wijze op elkaar aansluiten. Heel bijzonder.
Het verhaal betreft Simon Sinkelberg, een cartoonist publicerend onder de naam Zink.
Nadat een provocerende cartoon over de Britse telecomgigant S&M niet geplaatst wordt "omdat je een multinational niet kunt aanvallen. Hun juristen zijn geen derdejaars stagiaires" neemt hij onmiddellijk ontslag.
Impulsief als hij is stapt Simon in de auto en rijdt zomaar een kant op. Onderweg pikt hij een vrouw, Katharina, op die met een cellokoffer staat te liften langs de snelweg. Ze moet naar België dus wordt de bestemming België. Zo simpel is het.
Langzamerhand ontvouwt zich het verhaal rond deze twee personen waarbij blijkt dat achter de gemaakte cartoon een geschiedenis rond de zus van Simon speelt, die zwaar te lijden had van de praktijken van S&M.
Maar ook de liftster, Katharina, heeft zo haar eigen verhaal. Ze is op de vlucht maar waarvoor wordt ons mondjesmaat onthuld. Het reisdoel van Katharina is eveneens bijzonder. En zit er eigenlijk wel een cello in die koffer? Simon begint te twijfelen.
De titel De linkshandigen verwijst naar het feit dat beide personages, zowel Simon als Katharina, linkshandig zijn. In een interview op VPRO radio vertelt de schrijver dat 'linkshandigen een verborgen minderheid vormen. Ze worden niet gediscrimineerd maar zijn toch anders' en dat komt ook tot uiting in dit verhaal. Er wordt ook gezegd dat linkshandigen mogelijk creatiever zijn. Of de personages daarom een celliste en een cartoonist zijn geworden, laat ik in het midden. Het linkshandig zijn loopt als een rode draad doorheen het verhaal. In het interview vertelt Weijts dat Simon dankzij zijn linkshandigheid alles zelf heeft moeten uitvinden, omdat de wereld georiënteerd is op rechtshandige mensen. Dat maakt hem bijzonder, Simon denkt zelfs op gegeven moment dat de rechtshandigen teveel een kudde vormen. Daar hoort hij gelukkig niet bij.
Het aparte van dit verhaal is, dat Simon zelf ook een ontwikkeling doormaakt. Aanvankelijk, vlak na zijn ontslag, denkt hij als een cartoonist. Alles wat hij ziet wordt omgezet in tekeningen. Elke keer denkt hij, 'tekst:' of 'schets:' gevolgd door de beschrijving van de tekening of de tekst bij die tekening die hij van de situatie kan maken. Maar hoe langer hij niet werkt hoe minder dat voorkomt en tot Simons eigen verbazing begint hij weer gewone tekeningen te maken, met zijn rechterhand! Hij blijkt zelfs tweehandig te zijn. Ook zijn tekeningen veranderen en worden steeds eenvoudiger.
Het debuut van Christiaan Weijts vond ik, zoals gemeld, niet goed. Dat was niet vanwege zijn schrijfstijl maar wel vanwege zijn enorme afdwalingen en uitweidingen over allerlei onderwerpen. In dit boek passeren ook veel thema's de revue maar deze keer houdt Christiaan Weijts zich veel meer in de hand. Wat het boek zo bijzonder maakt, is dat het zich volledig in de huidige tijd speelt en ook wordt getoond hoe groot de invloed en het gebrek aan privacy dankzij internet en met name facebook is. Niets blijft geheim en door dat feit komt Simon bijna in de problemen. Iedereen staat in verbinding met elkaar, alles wordt aan elkaar doorgegeven. Daarnaast zijn er de interessante verhalen rond het verleden van Simon en Katharina, de zoektocht naar een nieuwe werkgever, de vakmanschap van beide personages in hun beroep, de concurrentiestrijd enz. Het is veel maar niet té veel.
Christiaan Weijts weet een mooie spanning op te bouwen en allerlei schijnbaar op zichzelf staande gebeurtenissen tot een schitterend geheel samen te brengen. Meer moet ik niet over dit boek vertellen, het is een boek dat gelezen moet worden.
ISBN 9789029589666 | Paperback | 144 pagina's | De Arbeiderspers | november 2014
(de uitgave toont hoe een boek voor linkshandigen zou moeten zijn)
© Dettie, 25 november 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Euforie
Voor Johannes heeft het ontwerp dus een dubbele laag: het raakt hem persoonlijk en natuurlijk wil hij graag dat hun ontwerp, waar hij zijn ziel en zaligheid in gestoken heeft, ook uitgevoerd wordt.
In terugblikken – waarvoor die andere hoofdstuknummering niet nodig was – lezen we over Isa en de jongere Vermeer. Hij was een verlegen puber, die lijdzaam toekeek hoe zijn klasgenote Isa zich in het volle leven stortte. Zelf durfde hij niets te ondernemen en zij zag hem eerder als een klankbord dan als een eventuele minnaar. Dat was in de jaren negentig, in de tijd waarin nog niet iedereen een mobieltje had.
In het heden zijn er de intriges rondom het ontwerp. Een van de compagnons gaat wel erg ver om te winnen. Wie de winnaar is wordt bepaald door middel van een referendum, en in de aanloop daar naar toe, moet er de nodige media-aandacht gevonden worden. Het is niet direct Vermeers ding, en als er dreigbrieven in zijn brievenbus ploffen, en het in zijn privéleven allemaal niet meer op rolletjes gaat, wordt hij teruggeworpen op de basis van het ontwerp. Hij begint te twijfelen. Is hetgeen nu voorgesteld wordt wel wat hem voor ogen staat? Of heeft hij zich ook nu als volwassene niet genoeg laten gelden?
Behalve de flashbacks zijn er ook nog de stukjes tekst die Vermeers lezingen vormen, waarin zijn theorie over architectuur en aanverwante zaken, weergegeven wordt. Wat is de taak van een architect? vraagt hij zijn publiek. Wat is de ultieme vorm? Moet je meegaan in de praktische, dode manier van bouwen, of kun je juist een innerlijk leefwereld weergeven door middel van een gebouw?
En passant zit het boek boordevol maatschappijkritiek.
Gelukkig heeft Weijts er een plot ingebracht, het zou anders een erg droog betoog geworden zijn. Allemaal heel interessant, maar vlot leest het niet. Het is nogal véél allemaal.
Leve Isa, die op een eigen wijze een sausje over het verhaal giet. En leve de boomverzorgers, die wat spanning brengen!
ISBN 9789029586276 | Paperback | 452 pagina's | De Arbeiderspers | november 2012
© Marjo, 11 maart 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
ART. 285b
Als ik het kort zeg: Art 258b is een boek dat begint als een pittige Wolkers, en dan via een hitsige Giphart volledig uitdooft.
Een man wordt aangeklaagd wegens stalking (art 258b), en hij wil duidelijk maken hoe het allemaal zo gekomen is, en vertelt het verhaal van 'de verdachte'.
Sebastiaan is pianoleraar, bij gebrek aan een doorbraak op het concertpodium. Hij speelt ook in restaurants, en kan zo net rondkomen. Dat komt ook omdat hij nogal vlot zijn geld uitgeeft. Hij gaat bijvoorbeeld graag kijken naar peepshows. Daar ziet hij Victoria, die hij later ook buiten haar werk om ontmoet. Hun relatie blijft vrijwel platonisch, ook al wil hij graag met haar naar bed.
Is het omdat Victoria niet wil dat hij dan zijn jonge leerlinge Rosetta verleidt? Sebastiaan probeert hen allebei te houden, en dat loopt mis. Als Victoria niets meer van hem wil weten, gelooft hij dat niet en bedelft haar onder sms-jes, en spreekt haar antwoordapparaat vol. En dan staat de politie op de stoep.
Ik zei het al: het begint heel aardig, maar als ik porno wil lezen kies ik wel wat anders. Ik hoef niet te lezen over die expliciete seks. Een grote rol speelt de muziek, Beethoven, Liszt, Scarlatti, en natuurlijk ook het wetsartikel dat over stalking gaat. Maar geen van beiden wordt een echt uitgewerkt thema.
Het einde is het proces, en een laatste brief aan de aanklaagster, die hij als een mak schaap schrijft. Punt.
ISBN 902956220X | Paperback | 323 pagina's | De Arbeiderspers | 2006
© Marjo, februari 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer: