Chris Adrian
Categorie: Recensies Volwassenen
Midzomernacht
Wat het mensenoog niet ziet is dat het Buena Vista Park wordt bewoond door hordes magische wezens. Zij dienen Oberon en zijn geliefde Titania. De dood van hun wisselkind Boy heeft het echtpaar uit elkaar gedreven. Oberon is weggegaan en heeft Titania in vertwijfeling achtergelaten. Ze zoekt overal naar haar man en ook al laat hij duidelijke sporen van magie achter, hij wordt niet gevonden. Tijdens midzomernacht raakt Titania door emoties overmand en in een vlaag van verstandsverbijstering verwijdert ze de ketens van de levensgevaarlijke Puck. Alle magische wezens slaan op de vlucht. En net op dat moment bevinden Will, Henry en Molly zich in het park. Niemand kan er mee in of uit. Wie zich in het park bevindt is overgeleverd aan de grillen van de moordzuchtige Puck.
Will, Henry en Molly bemerken tijdens de wandeling door het park dat er iets aan de hand is. Al snel kruizen ze elkaars pad en zien ze dingen die hun oog nog niet eerder heeft waargenomen. Een wezen dat eruit ziet als een boom bijvoorbeeld en een mannetje met konijnenpoten en een konijnenstaart. De vreemde creaturen overtuigen hen van het grote gevaar en het nieuwbakken trio slaat eveneens op de vlucht voor Puck. Een vlucht zo wonderlijk dat ze vaak twijfelen aan hun eigen geestesgesteldheid.
Dit verhaal is ronduit bizar. Bizar op een aantrekkelijke manier want dit boek verrast en verbaast de lezer keer op keer. Het is een fantasieverhaal dat zich door niets laat belemmeren, onbegrensd. Op de voorkant van het boek zit een sticker met daarop de waarschuwing dat het boek niet voor iedereen geschikt is, vanwege de seks die het boek bevat. Seks komt inderdaad rijkelijk aan bod maar de sticker deed mij erger vermoeden. Het verhaal is vreemd en de seks is dat ook. Het is in overeenstemming met elkaar alhoewel niet iedereen het zal kunnen waarderen.
De drie menselijke hoofdpersonen in het boek hebben liefdesverdriet. Alle drie hebben ze op de een of andere manier te maken met een ander personage in het boek: Ryan. Wie Ryan is, hoe ze met hem zijn verbonden - en waarom ze liefdesverdriet hebben - komt uitgebreid aan bod. Het zijn bijzondere en diepgaande verhalen. Vooral het verhaal van Henry vind ik mooi en aangrijpend. Henry is als kind jarenlang vermist geweest – een periode waar hij zich niets meer van herinnert - en lijdt aan smetvrees. De allesoverheersende angst voor vuil heeft zijn relatie uiteindelijk de das om gedaan. Het is duidelijk dat Henry iets traumatisch heeft meegemaakt tijdens zijn vermissing. Alle personages - er zijn er nog meer - zijn oprecht en puur maar ook raar omdat nu eenmaal alles en iedereen in dit boek eigenaardig is.
Auteur Chris Adrian is, behalve schrijver, ook kinderoncoloog. In dit boek krijgt Boy, het wisselkind van Oberon en Titania, leukemie en sterft hier uiteindelijk aan. Heel mooi en ontroerend wordt beschreven welke emoties ouders tijdens deze ingrijpende periode ervaren. De hoop, wanhoop en de onmacht die ze voelen en tot slot het overweldigende verdriet worden heel puur en intens beschreven. De leukemie kan niet met magie worden bestreden. De machtige Oberon en Titania staan machteloos en groeien door hun grote verdriet steeds verder uit elkaar. Adrian heeft zijn eigen ervaringen als arts heel mooi verwerkt.
Midzomernacht is een heel bijzondere en hypermoderne versie van Midzomernachtsdroom van William Shakespeare. Veel van het beroemde sprookje komt terug in dit verhaal. Elk element en elk personage in deze vertelling sluit perfect op elkaar aan. Alles is zeer vakbekwaam tot in de kleinste details uitgewerkt waardoor het verhaal een goed en kloppend geheel vormt. Midzomernacht is een zeer merkwaardig boek met veel lagen. Het is gevoelig, ondeugend en brutaal. Dit boek zal niet iedereen aanspreken maar mij heeft het tot de laatste bladzijde verwonderd en vermaakt. Wie zichzelf uitdaagt tot het lezen van dit boek zal een geheel nieuwe leeservaring opdoen.
ISBN 9789046812082 | Paperback | 384 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2012
Vertaald door Frans van der Wiel en Joop van Helmond
© Annemarie, 21 maart 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De machine van Gob
Maar het is niet wat gebeurt. Op het laatste moment haakt Gob af, hij durft niet. Dat houdt Tomo niet tegen: die springt de vroege trein op die hem naar het leger zal brengen. Tomo met zijn bugel, Tomo die ook in het heetst van de strijd iedereen met zijn muziek zal ontroeren. Tomo die sneuvelt. Gob is ontroostbaar. Hij kan zichzelf niet vergeven dat hij Tomo in de steek gelaten heeft, dus is er voor hem maar één optie: hij moet en zal zijn broer terughalen uit de dood. Daarvoor gaat hij in de leer bij een gruwelijke leermeester, die hem alles leert over machines. Gob gaat een machine bouwen, een reusachtige machine, die ervoor zal zorgen dat de doden terugkeren, dat er gewoonweg geen dood meer zal zijn.
Hij kan het niet alleen. Zijn machine heeft bezieling nodig. Hij zoekt en vindt de juiste mensen, elk met hun eigen verhaal. Walt, die in de oorlog een fotograaf assisteerde en na diens dood al zijn negatieven erfde. Walt kan geesten zien, hij wordt door hen omringd, ze staan te trappelen om terug te keren, ze sporen hem aan om vrienden te worden met Gob, om hem te helpen bouwen aan zijn machine.
Er is ook de treurige Whitman, de dichter, een beetje een raadselachtige figuur. Hij is wat Gob “een kosmos” noemt, de enige die zijn machine de bezieling kan geven die nodig is om de doden terug te halen. En er is Maci Trufant, aardig op weg een oude vrijster te worden na de dood van haar broer. Iedereen in haar familie is ten prooi gevallen aan waanzin en zij probeert eraan te ontsnappen. Ze is een verstandige vrouw, en ze sluit zich aan bij Victoria Woodhull (die de moeder van Gob blijkt te zijn ) in haar strijd om het vrouwenkiesrecht. Toch valt ook zij, in haar eigen ogen, in de grijpgrage klauwen van de waanzin: haar overleden broer neemt bezit van haar linkerhand. Haar linkerhand schrijft brieven en tekent plannen. Ze wordt naar Gob toegezogen, of eerder toegeduwd, en wordt zijn vrouw. Uiteindelijk gaat ook zij, gedirigeerd door de doden, meewerken aan die machine waar ze eigenlijk niet echt in gelooft.
“De machine van Gob” is een sterk opgebouwd boek. Elk personage krijgt de tijd om zijn verhaal te vertellen. Op die manier krijg je als lezer een heel volledig, min of meer chronologisch beeld van wat er allemaal aan de hand is: hoe het begon, waar het idee vandaan komt, hoe de machine vorm krijgt en hoe iedereen zo zijn eigen beweegredenen heeft om aan dat waanzinnige plan mee te werken. Er lopen overigens ook een enorme massa interessante nevenpersonages rond in het verhaal. Een groot aantal van hen is historisch geïnspireerd maar worden op een wel erg excentrieke wijze neergezet, waardoor de geschiedenis ongegeneerd heel wat geweld wordt aangedaan. Dat maakt het eigenlijk ook wel prettig om te lezen: verwacht geen indringend portret van de tijdsgeest, maar geniet van de manier waarop geschiedkundige elementen die niets met elkaar te maken hebben schaamteloos zijn samengezet om het hele boek dat aangenaam absurde tintje te geven.
Wat me ook erg kon bekoren, was de tragiek van de personages. Eigenlijk zijn het triestige figuren, die vechten om het hoofd boven water te houden en niet te verdrinken in het enorme verdriet dat ze allemaal met zich meedragen: het verdriet een geliefde te hebben verloren en te moeten leven met een leegte die nooit meer overgaat. Voor wie van wat eigenzinnigheid houdt een bijzonder boek om te lezen!
ISBN 9789021450087 | Paperback | 448 pagina's | Querido | 2001
Vertaald door Paul Syrier
© Elvira, juni 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer: