Chips Hardy

Toon alleen recensies op Leestafel van Chips Hardy in de categorie:
Chips Hardy op internet:

  Categorie: Recensies Volwassenen

Each day a small victory Each day a small victory


In het genre Rural Noir is Each day a small victory van Chips Hardy een voltreffer. Het boek beschrijft een jaar uit het leven van Max, de hermelijn. Hij woont op een parkeerplaats van de Roaring Road, die dwars door het Oak Wood loopt en waarover mensen zich in 'hoestende dozen' voortbewegen. Een van de voordelen van het wonen op die parkeerplaats is de aanwezigheid van een 'rotting food box', waar mensen regelmatig van alles en nog wat bij of in achterlaten. Max kan daarvan een enkele keer iets zelf eten, maar het is vooral aantrekkelijk voor hem, omdat het allerhande andere – meestal eetbare – dieren aantrekt.

Die 'rotting food box' is echter bij lange na niet voldoende om Max altijd op tijd van (de mogelijkheid tot) eten te voorzien en dus moet hij regelmatig op jacht. Dat is voor Max, ondanks dat hij lid is van de 'Blood and Gut Crew', niet ongevaarlijk. Andere leden van de Crew schrikken er namelijk niet voor terug om hem als prooi te beschouwen. Zo is daar Don de das, waar Max bij voorkeur een heel eind uit de buurt blijft. Dat geldt ook voor Catherine, de uil, waar hij in februari op onaangename wijze mee kennis maakt en voor Brian en Ray, de kraaien, waar hij een zeer gewapende 'vrede' mee heeft zolang hij ze op voldoende afstand houdt.

Max is vrijwel altijd hongerig, omdat de muizen, ratten, vogels, konijnen en andersoortig eten over het algemeen niet meewerken aan het gegeten worden. Sterker nog, hij is vrijwel voortdurende hongerig, omdat het eten dat hij binnenkrijgt net voldoende is om op krachten te komen voor de volgende jacht. En als het eten in overvloed aanwezig is, vanwege de massaslachting die de menselijke 'fieldeater' aanricht op de landbouwgronden, moet hij zelf ook uiterst voorzichtig zijn om niet ook daardoor verzwolgen te worden. En wat te denken van al die kippen die, als hij eenmaal alle gevaren heeft overwonnen om hun hok binnen te geraken en ze zich één voor één aan hem aanbieden om gedood te worden, dat met zoveel lawaai doen dat de mensen die ernaast wonen, binnenkomen samen met die hond. Heb je al die kippen vermoord en eieren stuk gebeten, moet je zonder daarvan te kunnen genieten op de vlucht!

In het voorjaar is er voldoende mogelijkheid voor Max om te eten en kan een mislukking zo nu en dan niet heel veel kwaad. Zo heeft Max de aanval geopend op Donna, een lief jong meisjeskonijntje. Ze blijft natuurlijk niet zitten, maar vlucht:

Donna flew out onto the Roaring Road. Her racing mind had less than a second to register the scale and perspective of this wholly new landscape before she landed, skidded and then leapt towards the far site. With a loud bang she immediately crashed headlong into a coughing box that was hurtling down the road at its own unnatural velocity.
Stunned and in a momentum not of her own, she glanced off the shiny side of the coughing box and was spun down into an agonising impact with the Roaring Road itself. This new collision bounced her up again into the side of the spinning back wheel. From there she was flung in a bone-jarring arc back along the road to bounce herself to a broken halt.
And the pain passed from excruciating to all enveloping and then pounded her into numbness and then there was nothing.


Dat is mooi, denkt Max, klaar om zich aan het eten te zetten. Maar dan arriveert Ray, de kraai en moet Max op een afstandje toezien hoe die zich aan Donna tegoed doet. Totdat een human female afkomstig uit de coughing box die Donna heeft aangereden, zich ermee bemoeit. Die weet echter, na Donna's overlijden te hebben geconstateerd, niets anders te verzinnen dan met haar voet het lijkje naar de kant van de weg te schuiven, weer in de coughing box te stappen en zich uit de voeten te maken. Ray gaat vervolgens natuurlijk gewoon verder met het nuttigen van Donna. Max gaat nog even in discussie met Ray, maar keert onverrichter zake terug op zijn schreden richting struiken. Ondertussen is Laura, Donna's moeder, op zoek naar Donna bij dezelfde struiken aangeland. Ze fluistert daar zachtjes:

"Donna, it's Mum. You can come out now."
Max watched the quivering nose, the yearning eyes, as Laura softly trod towards him.
He adjusted his weight onto his back feet and readied himself for the kill.


Each day a small victory is een onvergetelijk zoetzuur genoegen om te lezen. Ik zal nooit meer in augustus al die oogstmachines (fieldeaters) aan het werk kunnen zien, zonder te beseffen dat daar een massaslachting plaatsvindt. Net als ik mijn tuin niet meer in kan lopen zonder me voor te stellen dat daar een, nee, waarschijnlijk meerdere familieleden van Kevin de mol, ondergronds 'worms' pratend voortschuifelen: Als ik heel goed luister, moet ik het koor kunnen horen: “Worms, worms, worms. Big fat Worms” of “Small, wiggly worms. Huge, juicy worms. Cut in half. Wiggling in both directions.”
Laat ik niet vergeten om de illustraties van Oscar Grillo, bekend van o.a. Monsters, Inc., te noemen. Ze zijn perfect passend, omdat ze precies dezelfde cynisch-tragische sfeer hebben als het verhaal. Een bonus bij een toch al lezenswaardig boek.


ISBN 9781904104032 | Hardcover | 240 pagina's | Can of Worms Press | augustus 2007

© Ellen IJzerman, 03 december 2009


Lees de reacties op het forum en/of reageer: