Cees van den Hof
Categorie: Recensies Volwassenen
De maanvijver
‘Deze meevallers waren natuurlijk bij lange na niet toereikend om zelfs maar een voorwaardelijke overgang te bewerkstelligen. Ze openbaarden echter het onder de bekoorlijk woekering van klimop verborgen poortje dat toegang verschafte tot een locus amoenus. Hij zag af van alle afmattende pogingen om met een te zwaar gebleken rammei zijn toegang via de officiële poort te forceren en betrad nu clandestien en tersluiks die lusthof van een schaduwrijke vrijheid. Natuurlijk wist hij dat het verblijf kortstondig zou zijn; binnen afzienbare tijd werd hij eruit gesodemieterd. Maar intussen vermeide hij zich in deze positie, ontstaan door de aangename overeenstemming in tijd en plaats van lijfelijke aanwezigheid en geestelijke absentie.’
Tijdens een kamp betrapt hij de leraar geschiedenis met de mevrouw van Nederlands in een compromitterende situatie. In de dagen daarna is de lerares toegankelijker. Wil ze zich verzekeren van zijn zwijgen? Hij waant zich verliefd en als ze na een tijdje een beroep op hem doet om haar huwelijk te redden, staat hij voor een dilemma.
In een intermezzo wordt in het kort verteld hoe het met de personages uit dit eerste deel verder is gegaan, en we maken een sprong in de tijd.
We treffen Paulus Kardoes zo’n vijftien jaar later aan als een soort maatschappelijk werker. Hij raakt betrokken bij de zaak van een jongen die de vriend van zijn tante heeft neergestoken. De jongen praat niet, het is aan Kardoes zelf om de betrokkenen te benaderen en uit te zoeken wat er gebeurd is. Is er een overeenkomst tussen hem en de jongen? Heeft de knul zijn tante willen helpen, zoals Kardoes jaren eerder zijn lerares hielp?
Het is een vreemde roman. Waar veel schrijvers zouden kiezen voor flashbacks binnen het verhaal dat nu speelt, kiest Van den Hof voor een tweedeling waarbij de twee delen ogenschijnlijk los van elkaar staan.
Bij monde van de vele personen met wie Kardoes in contact komt, worden er veel thema’s aan bod gebracht, vaak in monoloogvorm: het thema kunst hebben de twee delen enigszins gemeenschappelijk. Dat wat betreft het verhaal.
Qua stijl is het helemaal in orde: Cees van den Hof hanteert een bijna archaïsch woordgebruik (doet denken aan Roosenboom), met gedragen zinnen, en een mooie woordkeuze. Je kan merken dat hij naast schrijver ook schilder is. Het is een serieus verhaal, dat door de fijnzinnige humor en fraaie zinnen vlot leest.
‘Soms deed het bestaan zich zonder de bijbehorende heisa van een mysterie voor: naakt en tegenvallend. Ontkenning bleek een bedrieglijke remedie, maar vooralsnog wijdde hij zo weinig mogelijk gedachten aan het verstreken voorjaar. De gelegde eieren waren in hun broedtijd gebroken – daar kwam het toch op neer – en het lijmen van de kapotte schalen diende geen enkel doel meer.’
Cees van den Hof (1952) is eigenlijk schilder(!). Hij studeerde aan de Academie voor Kunst en Industrie (AKI), de kunstacademie in Enschede. Maar daarnaast schrijft hij. In 2013 verscheen als debuut de historische roman De triptiek.
ISBN 9789089547835 | Paperback | 354 pagina's | Uitgeverij Elikser | augustus 2015
© Marjo, 28 december 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
