Caspar Visser 't Hooft
Ontwaken
Dit boek bevat vier verhalen waarvan het eerste ‘het ontwaken’ de toon zet.
‘Zo’n typisch onaanzienlijk, ja, zelfs lelijk huis, gebouwd tussen 1900 en 1920, zoals je die veel hebt in de banlieues van kleinere Franse stadjes. Tamelijk groot (in Frankrijk zijn alle huizen groter dan in Nederland –meer ruimte!), met muren waarvan de buitenzijde uit expres-ruwe grauwe stenen bestaat, en met name ramen die door de smalle zijden van ingemestelde bakstenen worden omlijst. Hij verbeeldde zich dat voor, boven de voordeur, op een rijtje groengeglazuurde tegels, de naam van het huis stond aangegeven: Villa Mon Repos, of Villa Iris of Les Mimosas. Een grote serre kwam achter uit op de tuin, Een gezellige, een beetje rommelige tuin, met grindpaadjes, een perk vol rode en gele tulpen, een groen grasveld achter, een moestuin, verderop de bollende nevels van bloeiende vruchtenbomen, mimosa, tamarisken... wat voor mensen? De gepensioneerde chef van een plaatselijk postkantoor? Een gewezen hogere spoorwegbeambte? Een ex-legerofficier? Gelukkige mensen die er een vriendelijk, rustig bestaan op na houden. Mensen die van lekker eten houden. Zo veel mogelijk uit eigen tuin. Zo rustig als die oudere meneer in zijn groene jekker die daar hele ochtenden in zijn moestuin kon rondscharrelen. Spitten, grond omwoelen, zaaien...’
Je waant je meteen daar, in dat ‘lelijke’ huis. En je begrijpt hoe het kan dat de hoofdpersoon van het verhaal ervaart wat het verhaal gaat vertellen.
Geluk bij een ongeluk, het is een uitdrukking, die Gerard van de Wall Haneman zal leren waarderen. Hij wordt wakker en weet niet waar hij is. Natuurlijk ontdekt hij dat al snel. Hij bevindt zich in een herstellingsoord, nadat hij een ongeluk heeft gehad met de auto. Hij was onderweg naar zijn huis in Frankrijk. Nu is hij gedwongen rust te nemen, terwijl hij het zo druk had met de verbouwing van het huis. Het duurt niet lang om tot het besef te komen dat zijn leven niet is wat hij eigenlijk wil.
Wie is die protserige vent die alles doet om in de smaak te vallen bij die omhooggevallen lui, die denken dat ze alles zijn? Wilde hij daar echt bij horen? En waarom heeft hij zijn vriend toen verraden; alleen om er zelf beter van te worden? Wat heeft dat leven hem opgeleverd?
Ja, dat ongeluk is een geluk. Tijd om het roer om te gooien. Al is het de vraag of dat kan.
In het tweede verhaal ‘sneeuw voor de zon’ is het Tina die terugkijkt op haar leven. Zij bevindt zich bij een seminar dat haar teruggebracht heeft naar een plek waar ze een deel van haar jeugd doorgebracht heeft. Een idyllische plek waar haar kinderjaren tot een einde kwamen door toedoen van een ander meisje. Tina kwam tot het besef dat zij geacht werd zich anders te gedragen dan ze deed. Jongens zijn niet hetzelfde als meisjes. Tina trok zich het liefst niets van anderen aan, en nu nog niet. Maar ze beseft wel dat het haar tot een buitenbeentje maakt. Ze hoort er niet bij. Ook op dat seminar: ze hoort er nog steeds niet bij. Maar dat meisje van vroeger is nu haar schoonzus en zal zodoende in de afwezigheid van Tina voor haar moeder zorgen. Is de boosheid die ze altijd voelde ten opzichte van haar schoonzus wel terecht? Was het wel door diens toedoen dat de gebeurtenissen in het verleden zo verliepen?
Dan volgen nog een tweetal korte verhalen, die eenzelfde thematiek hebben: vroeger is voorbij.
Hoe mooi, hoe gezellig, hoe idyllisch het ook was, het is niet handig om je te laten leiden door het verleden: je leeft nu!
Zoals we van Caspar Visser ’t Hooft gewend zijn, ademen deze verhalen een Franse sfeer. Zijn beschrijvingen van de achtergrond zijn impressionistisch en naturalistisch, zijn stijl is omfloerst, de karakters worden tot in de finesses ontleed.
ISBN 9789086840465 | Paperback | 143 pagina's | Uitgeverij IJzer | november 2009
© Marjo, 21 oktober 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
