Bregje Hofstede

Toon alleen recensies op Leestafel van Bregje Hofstede in de categorie:
Bregje Hofstede op internet:
 

De hemel boven Parijs De hemel boven Parijs


‘Ze irriteerde hem. Er was iets helemaal verkeerd aan haar. Steeds opnieuw gaf ze hem een schok, een fysieke schok, zoals wanneer je een slok thee neemt en het blijkt koffie te zijn. Ze deed niets vreemds en niets verkeerds maar hij kreeg rillingen van haar. ‘


We  dwalen door de straten van Parijs met een oudere professor in de kunstgeschiedenis. Hij geeft les aan de Sorbonne, zijn lessen zijn haast een automatisme:

‘Hij kon het bijna zonder naar zijn tekst te kijken. De woorden waren inmiddels afgerond als kiezels; in zijn mond voelden ze even glad en bekend als zijn tanden. Van tijd tot tijd probeerde hij iets aan zijn repertoire te veranderen, maar dingen wegdoen kon hij niet, dan kwam het er altijd op neer iets bij te verzinnen. Als de zinnen ingesleten waren, kon hij niet meer in ze snijden zonder dat het pijn deed.’


De studenten bezielen hem ook niet meer echt. Ook zij blijven dezelfden, ieder jaar weer. In zijn privéleven is er Sylvie, vertrouwd, maar erg zelfstandig. Ze wonen ook niet samen. Afgezien van het wekelijkse - agressieve - rugbypartijtje is het leven van de tweeënvijftigjarige Olivier gezapig. Het is zoals het is, hij doet het er maar mee. Des te groter is de schok als in de collegebanken zijn oog valt op een meisje dat zich anders gedraagt. Ze maakt geen aantekeningen, ze hangt niet verveeld in de bank. Een uitwisselingsstudent, weet hij.
Maar de schok is niet haar aanwezigheid an sich, niet haar gedrag: het is haar uiterlijk: ze lijkt sprekend op Mathilde, zijn eerste grote liefde. Hij bewaart nog een schoenendoos met foto’s, koestert de herinneringen. Vijfentwintig jaar geleden beleefde hij een passionele liefde, maar verkeerde beslissingen maakten er een einde aan. En nu is daar een levend evenbeeld.

Fie Schoonhoven is de Nederlandse studente. Ze is in Parijs om te ontsnappen aan een beklemmend leven met haar moeder. Ze wil een eigen leven opbouwen. Dat gaat niet lukken bij de mensen waar ze nu woont, ze moet er weg. De enige met wie ze intussen een beetje contact heeft, is die oudere professor. Hij helpt haar al met het essay dat geschreven moet worden, en inderdaad: hij weet ook een oplossing voor andere woonruimte. Dan zit Olivier al diep in zijn verleden, de oude liefde beheerst hem opnieuw, in de persoon van Fie. Dat dit niet goed kan gaan, is duidelijk.

Bregje Hofstede (1988) is een Nederlandse schrijver en kunsthistoricus. In dit boek verwerkt ze enkele theorieën over kunst. Er is natuurlijk een verband tussen deze theorieën en het verhaal van Olivier en Fie. Zoals kunstenaars zoeken naar het perfecte, zo zoeken onze personages hun weg. Zijn ze in staat de beren op de weg te ontwijken? Kunnen ze de juiste keuzes maken? Alleen daarom al lees je deze debuutroman geboeid uit, je wil weten hoe de schrijfster de problemen op gaat lossen. Problemen die intussen hun weg in de buitenwereld hebben gevonden...

Leuk zijn de tussenstukjes, in dialoogvorm, en ook de wisseling van vertelperspectief werkt uitstekend. Is het een bijzonder verhaal? Nee, dat is het niet. Eigenlijk is het nogal een cliché, deze relatie tussen een leraar en een leerling. Ook vind ik het einde niet helemaal overtuigend. Maar het creëert verwachtingen voor volgende boeken. Bovendien: Eerst wil je het boek uitlezen, maar dan heb je een bijna onbedwingbare drang om te gaan reizen naar de stad die tot leven is gekomen in dit debuut. Op naar Parijs!


ISBN 9789059364974 | Hardcover | 224 pagina's | Uitgeverij Cossee | september 2014

© Marjo, 16 mei 2015


Lees de reacties op het forum en/of reageer: