Boris Vian
Het schuim der dagen
Zijn werk was vaak controversieel, zeker in het Frankrijk van de jaren '50, maar misschien nu ook nog wel. Hij heeft 11 romans geschreven, 4 dichtbundels, diverse toneelstukken, chansons en etcetera. Vian vertaalde het werk van Raymond Chandler in het Frans. Hij speelde niet onverdienstelijk op de trompet. Boris Vian had vanaf zijn vroege jeugd last van zijn hart: een slecht behandelde angina toen hij twee jaar oud was had een onvoldoende functionerende aorta tot gevolg. Het trompet spelen werd hem op een gegeven moment ontraden omdat "iedere noot die hij speelde hem een dag van zijn leven zou kosten". Vian ging er vrolijk mee door. Toch was hij ervan doordrongen dat hij niet oud zou worden, wat zijn enorm hoge productie verklaart. Niet verbazingwekkend is dus dat een van de personages in dit boek overlijdt aan een longaandoening. Maar wat wel bevreemd, is dat het een waterlelie is die daarvan de oorzaak is. Het meisje, Chloe, wordt omringd door bloemen, die de waterlelie zover moeten krijgen dat ze wegkwijnt.
Chloe is in het begin van het verhaal getrouwd met Colin, die mede door een lening aan zijn vriend en hoge dokterskosten nu blut is en noodgedwongen werk moet zoeken. Werken is niet normaal binnen de wereld van deze roman. Maar wat is er wel normaal? Een muis als huisdier, en nee, geen witte muis in een kooitje, hij is meer een huisgenoot.
‘veronderstel,’ zei hij tegen de muis, terwijl hij dichter bij haar kwam, door op de rand van het bad (rechthoekig van geel emaille) te gaan zitten, ‘dat ik bij de Ponteauzannes mijn oude vriend Dinges tref…’
De muis knikte instemmend.
‘Veronderstel, waarom niet? Dat hij een nichtje heeft. Dat ze een wit sweatshirt draagt, een gele rok en ze heet Al..Onesime…’
De muis kruiste zijn pootjes en leek verbaasd.’
Het idee om een paling eten die iedere dag komt kijken door de afvoer van de wastafel, ach. Er zijn meer van die dingen. Maar het is vooral het verhaal van een stel rijke jongelui die de schrijver Jean-Sol Partre vereren (!). Eentje gaat daarbij wel heel ver.
‘Chick kwam de winkel uit. Binnen had hij niets gevonden dat de moeite waard was. Onder het lopen keek hij naar zijn voeten in de rood-bruine leren schoenen en hij verwonderde zich er over dat de één hem de ene kant op wilde trekken, en de ander de tegenovergestelde kant. Hij dacht enkele ogenblikken na, construeerde in gedachten de bissectrice van de hoek en wierp zich in de richting van die lijn. Hij werd op een haar na overreden door een grote, zwaarlijvige taxi en hij dankte zijn lijfsbehoud aan de sierlijke sprong, die hem op de voeten van een voorbijganger deed belanden, welke laatste vloekte en naar het ziekenhuis ging om zich te laten verzorgen.’
Ik heb dit boek tegelijk in het Frans en in de vertaling gelezen, en heb genoten. Al heb zelfs ik dit gedoseerd. Te veel achter elkaar, dat gaat echt niet met dit verhaal.
ISBN 9029553588 | Hardcover | 199 pagina's | De Arbeiderspers | 1978
Uit het Frans vertaald door Han Meyer
© Marjo, 28 februari 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
