Zussen
Bengt Ohlsson

Het boek begint met een soort proloog, waarin Commissaris Schneider op zoek is naar het verdwenen meisje Miriam. Eigenlijk verwacht je daarna de oplossing van dat mysterie een speurtocht naar waar ze gebleven is. Een spannend boek dus. Maar dat krijg je niet.
In de hoofdstukken die volgen is Marjorie de hoofdpersoon. Zij is de jongere zus van de verdwenen puber en het wordt al snel duidelijk dat ze zich op een zijspoor gezet voelt. Omdat haar ouders naar Miriam zoeken, wordt Marjorie naar een tante gebracht, die alleen in een afgelegen huis woont, aan zee, dat is dan wel weer leuk. En Marjorie heeft er ook mee ingestemd, ze voelt wel aan dat het moest.
Marjorie voelt wel meer aan. Deze roman is het verhaal van een gevoelig kind. Natuurlijk mist ze haar zus erg. Mar ze wil ook dat haar ouders niet vergeten dat zij er ook nog is. Tante Ilse, de zus van haar vader, is heel lief, maar er zijn duidelijk bepaalde dingen in haar leven waarbij ze Marjorie helemaal niet kan gebruiken. Aan de andere kan zijn haar verhalen heel mooi, en Marjorie begint veel meer te begrijpen van de wereld om haar heen.
En dan duikt daar die poes op, een witte kat, aanvankelijk schuw, maar steeds dichterbij komt hij.  Door Ilse, en door de kat weet Marjorie wat haar te doen staat.

Geen misdaadverhaal dus, al is de verdwijning van Miriam constant op de achtergrond aanwezig. Het is een prachtige psychologische coming-of-age roman. Marjorie, hoe jong ook, nadert de volwassenheid.
Soms vraag je je wel af of een kind dat zo jong is dat allemaal wel beseft. Haar observaties zijn scherp en haar conclusies minder kinderlijk dan je zou verwachten. Maar omdat het allemaal erg mooi geschreven is, accepteer je het.
Het gezin gaat bijvoorbeeld zwemmen, en Miriam in haar natte badpak wordt door haar vader vergeleken met een zeehond.

‘je hebt zelfs dezelfde vorm als een zeehond,’ had Marjorie geroepen. Ze wist nog hoe fanatiek en lacherig ze had geklonken en hoe iel haar stem werd, als dons in de storm en in het geraas van de golven die aan kwamen rommelen en bruisen en door de planken van de steiger spuwden.
Dit had Marjorie echt meegemaakt. Dat wist ze zeker.(-)
Toen dacht ze aan de avonden in het huis op het eiland. Ze wist niet meer zeker waar de grens tussen fantasie en werkelijkheid lag. Hier werd de stemming aarzelend en eigenaardig. Maar ze kon niet alles hebben verzonnen.’

Kan een kind van tien zulke observaties maken? Terugdenken aan een gebeurtenis, met deze inzichtelijke helderheid? Beseffen dat ze niet alleen maar een product is van haar ouders, maar een eigen individualiteit heeft. En dan is er ook de kwestie van de humor.
Marjorie ziet haar gezin als een warm omhulsel waar veel gelachen wordt. Iedereen is grappig, en dat vinden  ze op school ook. Vooral van haar vader en Marjorie zelf wordt zelfs verwacht dat zij altijd leuke opmerkingen paraat hebben. Maar nu ze bij Ilse is blijkt dat wat zij altijd zo grappig vond dat misschien helemaal niet voor anderen is. Ilse lacht er tenminste helemaal niet om.
Maar vergeet dat Marjorie pas tien is, en je leest een prachtige roman, over een gebeurtenis die danig ingrijpt in een kinderleven. En over de ontwikkeling van een jong meisje.

‘Toen legde haar blik zich te rusten op het vloerkleed, traag as een slaperig dier.’

ISBN 9789056723064 | Hardcover | 246 pagina's | Uitgeverij Signatuur | mei 2011
Vertaald door Geri de Boer

© Marjo, 29 mei 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer: