Ben Faccini
De jongen die alles goed wou denken
"Ik kijk naar de voorbijrazende auto's. Ik hou ze scherp in de gaten. Maar dat doet het hem. Weer komt er een gedachte bij me op: wat gebeurt er als de laatste druppel benzine net verbruikt is en we op het punt staan om hier midden op de snelweg abrupt tot stilstand te komen en we kunnen niet uit de auto komen en de vrachtauto achter ons uitwijkt en de auto voor ons raakt en de auto voor ons dan rondtolt en de andere kant op gaat rijden? Waarom dacht ik dat? Dat dacht ik niet echt. Kijk naar de vrachtauto. Snel, zeg iets tegen de chauffeur -'niet doodgaan'- maar dan haalt de vrachtauto ons in en verdwijnt in de verte voor ik tijd heb het tegen hem te zeggen. Wat gebeurt er als de chauffeur nu de bocht om gaat en zich in de weg boort, een voor graaft in het gebarsten grijze asfalt? En als wij dan achter hem aan de bocht nemen en recht op de opeengebotste auto's voor ons inrijden? Ik laat mezelf niet los en het is alsof ik aan een snoer woorden trek totdat ze een kordon vormen en met me aan de haal gaan. In gedachten blijf ik herhalen: we mogen niet verongelukken! We mogen niet verongelukken!"
Niet alleen de autowegen, en het te hard rijden door zijn vader zijn de aanleiding tot dit soort gedachten, ook de waarschuwingen die hij en zijn broers krijgen over ziektekiemen, hygiëne en bedorven eten.
Het is niet gek dat hij last heeft van hoofdpijn, maar de reden daarvan kan hij zijn ouders niet vertellen. Dan zouden zijn bezweringen niet meer helpen.
Deel twee: Gelukkig voor hem heeft ook zijn moeder schoon genoeg van het heen en weer reizen, en ze haalt haar man over om in Frankrijk te gaan wonen, in het huis waar ze opgegroeid is, en waar haar vader verdronken is. Haar moeder is na deze gebeurtenis naar Engeland verhuisd.
Aanvankelijk lijkt het gezin tot rust te komen, de jongens gaan naar school, ze knappen het huis op, maar dan ontdekt Jean-Pio een vreselijk geheim.
Ook al is dit het zoveelste boek over een jongen die anders is dan andere jongens, het is wel een overtuigend verhaal. Sommige stukken zijn tegelijk hilarisch als diep-tragisch. Je kan je zo goed voorstellen dat het joch zo reageert als hij doet.
Het is heel beeldend beschreven, er staan prachtige zinnen, prachtige scènes in, teveel om hier te vermelden, maar een paar tik ik toch even over.
"Pado (=de vader) begint al weg te rijden en met de knoopjes van mijn hoofd nog open ren ik snel naar de auto voordat nieuwe, andere gedachten me weer laten struikelen."
"Ze huilt van binnen omdat er niets meer is om van buiten om te huilen"
"Ama trekt zich boos sputterend terug, haar gesmoord geklaag schuimt uit de raampjes en druipt langs de zijkanten van de auto"
Ben Faccini (1967) groeide op in Frankrijk als de zoon van een Siciliaanse vader en een Engelse moeder. Momenteel woont hij in Londen, waar hij beschouwd wordt als een van de meest talentvolle hedendaagse Engelse auteurs.
ISBN 9029069813 | Other Formats | 284 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | 2001
© Marjo, juni 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
