Anne Keijzer
Harthonger
Misschien is ze nog wat onstabiel, emotioneel gezien, van de bevalling, dat wordt niet gezegd, maar in mijn ogen is haar reactie nogal overdreven. Een andere vriendin waarvan ze op de ene pagina nog verteld dat ze elkaar al een hele tijd niet meer echt gesproken hebben, krijgt op de volgende pagina een flinke veeg uit de pan omdat ze haar niet meteen gebeld heeft toen ze hoorde dat de jongen van toen er niet meer is.
Natuurlijk roept dit bericht herinneringen op: Stella en Sel hebben een nogal wild leven geleid in die jaren. Het was de tijd van de hippies, van vrije seks, krakers en nudistencampings. Een mooie tijd, waarin mensen niet altijd de gevolgen overzagen. Er is dan ook het een en ander anders gelopen dan ze verwacht hadden. Volgens de flap doet Stella een gruwelijke ontdekking. Dat is conform de stijl en taal van het boek: overdreven. Alles wordt net iets te veel aangedikt, er worden dingen herhaald, er blijft voor de lezer niets te gissen over. Als er ook nog een helderziende aan te pas komt en die Vlaamse arts wel heel erg Vlaams is heb ik het wel gehad met dit boek. Gelukkig is het bijna uit...
Het had best een aardig verhaal kunnen zijn over de woelige jaren van de vorige eeuw, maar Anne Keijzer weet de lezer niet te boeien. Ze schrijft saai: tachtig procent van haar zinnen lopen volgens het patroon dat je leert op de basisschool: onderwerp, persoonsvorm, enz. De dialogen zijn krakkemikkig. En dan dit:
'Ze heeft een gebrek aan ijdelheid'
'Erotisch uitwerpsel van mannen'.
Ik kan zo vele voorbeelden geven van zinnen die ik slecht vind.
Ze weet de sfeer van de jaren zestig niet over te brengen, alleen de onredelijke emoties van haar hoofdpersoon zijn heel duidelijk. Een zeer matig boek.
ISBN 9789051796520 | Paperback | 244 pagina's | uitgeverij Gopher | mei 2009
© Marjo, 12 juli 2009