Amélie Nothomb

Toon alleen recensies op Leestafel van Amélie Nothomb in de categorie:
 

Nostalgie van het geluk Nostalgie van het geluk


In dit boek gaat de dan vierenveertigjarige schrijfster na vijftien jaar terug naar haar geliefde land, Japan, waar ze geboren is, en gewerkt heeft. 
Toen haar werd voorgesteld een reportage te maken over haar Japanse kinderjaren was ze niet meteen enthousiast. Maar France 5 vond het wel een goed idee, dus nam ze contact op met haar vroegere verloofde, en met haar nanny. Dat levert een eerste hoofdstuk op met telefoongesprekken, die wat absurdistisch overkomen, hetgeen niet alleen veroorzaakt wordt door haar gebrekkige kennis van het Japans. Nothomb schrijft graag zo: een luchtige stijl met ironische ondertoon die zweemt naar absurdisme. Heerlijk!

‘Met natsukashii wordt gelukkige nostalgíe bedoeld, het ogenblik waarop je een mooie herinnering te binnen schiet en je door een aangenaam gevoel wordt overspoeld.’


Droevige nostalgie blijkt geen Japans begrip, het is westers: heimwee, een gevoel waar men in onze contreien met argwaan naar gekeken wordt. Het is giftig, je kan er ziek van zijn.
Amélie Nothomb kent beide soorten nostalgie, ze heeft er ons lezers al eerder deelgenoot van gemaakt. Welke nostalgie zal deze reis naar het verleden oproepen?
In hoeverre zijn herinneringen aan een al of niet gelukkig verleden vervormd. Welke reacties roept een reis naar je roots op?

‘Niet eenmaal besloot ik dingen te verzinnen. Het ging vanzelf. Het was nooit de bedoeling onwaarheden binnen te smokkelen in de waarheid of de waarheid op te smukken met onwaarheden. Van alles wat je meemaakt, blijft er muziek achter in je binnenste; die probeer je weer te horen door het verhaal heen. Het gaat erom die klank met de middelen van de taal te beschrijven. Dat veronderstelt weglatingen en benaderingen. We snoeien om de onrust die ons heeft bevangen bloot te leggen.’


Wie ooit de plekken van zijn jeugd na jaren opnieuw bezocht, begrijpt hoe moeilijk de reis voor Amélie is. En alles wordt nog gefilmd ook. De filmploeg is erbij als ze haar verloofde Rinri spreekt en het gesprek verrassende dingen oplevert. Ze staan met de camera bij het emotionele weerzien met de nanny, herinnerd als een sterke vrouw van middelbare leeftijd, nu een kwetsbaar oud besje. Ze lopen met ons mee langs de plekken die ze beschreef in haar boeken; bezoeken Kobe, Kyoto en Tokio.  Fukushima is behalve een plek vol herinneringen ook de plek van de ramp in 2011. Natuurlijk leren we ook opnieuw over de Japanse  manier van leven.
De angst voor het weerzien:  ‘op de achterbank vervoert hij een westerlinge met wijd opengesperde ogen die op een vogel met bloeddrukverhoging lijkt’.
Amélie Nothomb is in staat haar emotie te koppelen aan de realiteit, zodat alles zeer invoelbaar is.  Het roept eigen herinneringen op, een nostalgie in jezelf, en leest door haar manier van vertellen als een trein.

‘Er is niets moois aan het landschap en toch brengt het me in hevige beroering. ’Ik zit in de bus naar Kobe’  is een zinnetje dat volstaat om me naar een innerlijk rampgebied te brengen.’

'Alles waar men van houdt wordt fictie...'


Amélie Nothomb, pseudoniem voor Fabienne Claire Nothomb, (Etterbeek, 9 juli 1966) is een Franstalig Belgische schrijfster, die afwisselend in Parijs en Brussel woont en werkt.
Doordat haar vader, Patrick Nothomb, ambassadeur van België was, bracht Nothomb haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China, de Verenigde Staten, Laos, Birma en Bangladesh.
Daar schreef ze vele, vaak autobiografische, boeken over.


ISBN 9789085425489 | Paperback | 167 pagina's | De Bezige Bij | februari 2014
Vertaald uit het Frans door Daan Pieters

© Marjo, 18 april 2014


Lees de reacties op het forum en/of reageer: