Amélie Nothomb
Categorie: Recensies Volwassenen
Nostalgie van het geluk
Toen haar werd voorgesteld een reportage te maken over haar Japanse kinderjaren was ze niet meteen enthousiast. Maar France 5 vond het wel een goed idee, dus nam ze contact op met haar vroegere verloofde, en met haar nanny. Dat levert een eerste hoofdstuk op met telefoongesprekken, die wat absurdistisch overkomen, hetgeen niet alleen veroorzaakt wordt door haar gebrekkige kennis van het Japans. Nothomb schrijft graag zo: een luchtige stijl met ironische ondertoon die zweemt naar absurdisme. Heerlijk!
‘Met natsukashii wordt gelukkige nostalgíe bedoeld, het ogenblik waarop je een mooie herinnering te binnen schiet en je door een aangenaam gevoel wordt overspoeld.’
Droevige nostalgie blijkt geen Japans begrip, het is westers: heimwee, een gevoel waar men in onze contreien met argwaan naar gekeken wordt. Het is giftig, je kan er ziek van zijn.
Amélie Nothomb kent beide soorten nostalgie, ze heeft er ons lezers al eerder deelgenoot van gemaakt. Welke nostalgie zal deze reis naar het verleden oproepen?
In hoeverre zijn herinneringen aan een al of niet gelukkig verleden vervormd. Welke reacties roept een reis naar je roots op?
‘Niet eenmaal besloot ik dingen te verzinnen. Het ging vanzelf. Het was nooit de bedoeling onwaarheden binnen te smokkelen in de waarheid of de waarheid op te smukken met onwaarheden. Van alles wat je meemaakt, blijft er muziek achter in je binnenste; die probeer je weer te horen door het verhaal heen. Het gaat erom die klank met de middelen van de taal te beschrijven. Dat veronderstelt weglatingen en benaderingen. We snoeien om de onrust die ons heeft bevangen bloot te leggen.’
Wie ooit de plekken van zijn jeugd na jaren opnieuw bezocht, begrijpt hoe moeilijk de reis voor Amélie is. En alles wordt nog gefilmd ook. De filmploeg is erbij als ze haar verloofde Rinri spreekt en het gesprek verrassende dingen oplevert. Ze staan met de camera bij het emotionele weerzien met de nanny, herinnerd als een sterke vrouw van middelbare leeftijd, nu een kwetsbaar oud besje. Ze lopen met ons mee langs de plekken die ze beschreef in haar boeken; bezoeken Kobe, Kyoto en Tokio. Fukushima is behalve een plek vol herinneringen ook de plek van de ramp in 2011. Natuurlijk leren we ook opnieuw over de Japanse manier van leven.
De angst voor het weerzien: ‘op de achterbank vervoert hij een westerlinge met wijd opengesperde ogen die op een vogel met bloeddrukverhoging lijkt’.
Amélie Nothomb is in staat haar emotie te koppelen aan de realiteit, zodat alles zeer invoelbaar is. Het roept eigen herinneringen op, een nostalgie in jezelf, en leest door haar manier van vertellen als een trein.
‘Er is niets moois aan het landschap en toch brengt het me in hevige beroering. ’Ik zit in de bus naar Kobe’ is een zinnetje dat volstaat om me naar een innerlijk rampgebied te brengen.’
'Alles waar men van houdt wordt fictie...'
Amélie Nothomb, pseudoniem voor Fabienne Claire Nothomb, (Etterbeek, 9 juli 1966) is een Franstalig Belgische schrijfster, die afwisselend in Parijs en Brussel woont en werkt.
Doordat haar vader, Patrick Nothomb, ambassadeur van België was, bracht Nothomb haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China, de Verenigde Staten, Laos, Birma en Bangladesh.
Daar schreef ze vele, vaak autobiografische, boeken over.
ISBN 9789085425489 | Paperback | 167 pagina's | De Bezige Bij | februari 2014
Vertaald uit het Frans door Daan Pieters
© Marjo, 18 april 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Riket met de kuif
In deze moderne bewerking van Riket en de kuif stelt Nothomb de man voor: Déodat, een afzichtelijk kind dat al in fraaie volzinnen praat als hij nog een baby is.
‘Ik ben afzichtelijk en daar mee uit. Maar tegelijk ben ik heel wat meer dan dat: iemand die in zijn geest fascinerende vergezichten ziet, blij is dat hij leeft, intelligent en zinnelijk is en daar grenzeloos gelukkig om kan zijn.’
Op de dag dat een vogel juist zijn hoofd uitkiest om iets onordentelijks te droppen, ontstaat zijn fascinatie voor vogels. Hij wordt dan ook een succesvolle ornitholoog. Het schijnt zo te zijn dat sommige vrouwen vallen voor lelijkheid, en Déodat komt op dat vlak niets te kort. Maar echt gezelschap zijn ze niet, ze laten hem al snel weer in de steek.
Trémière is een paar jaar jongere vrouw, ontstellend mooi. Maar ze is dom, althans men vindt haar dom. Haar intelligentie is evenwel alleen maar anders. Waar Déodat een hoog IQ heeft, een rationele intelligentie, met veel kennis en het talent problemen op te lossen, ligt de intelligentie van Trémière op een ander vlak: zij is sensitief intelligent, stelt geen vragen maar bekijkt de wereld aandachtig. Vanaf het begin is duidelijk dat deze twee elkaar zullen vinden, zeker als je het sprookje toevallig wel kent, weet je dat al.
Dat het verhaal een en al cliché is, is aan de ene kant een stijlfiguur waar Nothomb vaak gebruik van maakt, maar aan de andere kant hoort dat ook helemaal bij het sprookje. We lezen het verhaal van twee buitenbeentjes, twee mensen die anders zijn dan de doorsnee. Maar zeker niet minder, zegt Nothomb. Het is alleen maar zo dat men niet weet hoe men met deze mensen om moet gaan. De maatschappij lijkt te eisen dat iedereen hetzelfde is. Maar de wereld zit niet zo in elkaar, we zijn allemaal anders, en dat mag best. Kortom: kijk verder dan je neus lang is, ook als het gaat om je medemens.
Ook is het boek een ode aan de vogel, met een duidelijke analogie van hoe Nothomb de mens wil zien. Niet één vogel is mooier of beter of meer bijzonder dan de ander. Iedere vogel heeft een eigenheid, die hem speciaal en de moeite waard maakt.
‘Hoe subliem vogels ook zijn, ze hebben hun tegenstrijdigheden, mislukkingen en eigenaardigheden. Het verveelde hem nooit naar hen te kijken: ze vormden een wereld apart, met hun eigen intriges, hun helden en paljassen.’
De Franstalige Belgische schrijfster Amélie Nothomb (Etterbeek, 1966) bracht haar jeugd door in Azië, waar haar vader ambassadeur was. Op 17-jarige leeftijd ging ze in Brussel Romaanse filologie studeren. Ze debuteerde in 1992 met de roman Hygiène de l’assassin, die haar beroemd maakte. Voor haar roman Stupeur et tremblements (1999) kreeg ze de Grand Prix van de Académie française.
ISBN 9789401606516 | Hardcover | 160 pagina's | Xander Uitgevers | mei 2017
Vertaald uit het Frans door Marijke Arijs
© Marjo, 26 september 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Zwavelzuur
"In de veertiende roman van Nothomb is een concentratiekamp de setting van een realityprogramma. De slachtoffers worden door de programmamakers van de straat geplukt, de kapo's zorgvuldig geselecteerd op brutaliteit en meedogenloosheid. De twee hoofdpersonages in het programma zijn elkaars tegenpolen: Zdena, een lelijk meisje uit een lager milieu, heeft geen vrienden en krijgt in haar leven geen kansen; ze wordt als de meest opvallende kapo door de camera's op de voet gevolgd. Pannonique is een 'engel', een mooi meije, welopgevoed intelligent. Als gevangene wordt ze het mikpunt van de spot, de haat en de liefde van Zdena. Het publiek krijgt er niet genoeg van, want de relatie tussen deze twee meisjes, die elkaar anders nooit ontmoet zouden hebben, wordt een bepalende factor in het succes van deze realityshow."
Onvoorstelbaar is de fantasie van Nothomb, maar tegelijk zet ze de mens hier neer zoals hij is. Het is afschuwelijk als idee.
De valsheid van Zdena richt zich speciaal op het mooie meisje, vooral omdat ze onaanraakbaar lijkt. Ze weigert bijvoorbeeld halsstarrig om haar echte naam bekend te maken. Alle gevangenen hebben een nummer, zij heet CKZ 114. Extra slaag, of omkoperijen, CKZ 114 houdt haar mond. Tot de kapo's een vriendin van haar kiezen om aan het eind van de dag terecht te stellen (selecties, moord, ook dat hoort er allemaal bij). CKZ 114 grijpt de hand van haar vriendin en roept "Ik heet Pannonique"..
Natuurlijk is Zdena hier niet lang tevreden mee, ze wil meer, maar begrijpt zichzelf niet.
"Zoals alle mislukkelingen keek ze (=Zdena) neer op mensen die goed waren in dingen waar ze zelf niets van terecht bracht. Wat waren het toch een praatjesmakers, zoals ze hen steevast noemde, een stelletje tuig! Hoe was het mogelijk dat Pannonique zich liet inpakken door hun gezwam, hun slaapverwekkende gewauwel? Dat een gesprek ook ergens over kon gaan, kwam niet in haar op. Kletsmeiers had ze in haar jeugd al meegemaakt, ze had de holle woorden van hun alternerende monologen aangehoord -haar hoefden ze niets meer wijs te maken."
"Ik ben leeg, dacht ze.
Pannonique en EPJ 137 waren geen lege mensen, dat zag je zo. Het was ontzettend pijnlijk voor de kapo om dat verschil, die kloof tussen haar en hen te ontdekken. Ze troostte zich met de gedachte dat de andere kapo's, de organisatoren, de kijkers en vele gevangenen ook leeg waren. Gek was dat: er waren meer lege mensen dan mensen met inhoud. Hoe kwam dat?"
Walgelijk, maar fascinerend boek.
ISBN 9076682356 | Hardcover | 167 pagina's | De Bezige Bij | 2006
Vertaald door Marijke Arijs
© Marjo, juli 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De hongerheldin
Het boek begint met een heel verhaal over een of ander eiland in Oceanië, over een volk dat zodanige overvloed heeft dat ze het begrip honger niet kennen. Als lezer ben je helemaal de weg kwijt, wat is dit??
En dan zegt Nothomb, dat ze een specialiste in honger is. Altijd heeft ze honger geleden. Niet honger in de zin van gebrek aan eten hebben, honger naar van alles en nog wat. Een verlangen, zo zegt ze het ook: "Honger is willen."
En dan volgen de verhalen over haar bizarre leven in Japan, China, New York, Bangladesh, die allemaal boeiend zijn. De contrasten zijn enorm natuurlijk, en steeds weer moet Amélie zich weer aanpassen. Na in New York de beest te hebben uitgehangen (een tien-jarig meisje verslaafd aan alcohol!) wordt ze in Bangladesh kontinu geconfronteerd met stervende mensen. Zo vreselijk vindt ze het dat ze niet meer van haar kamer af wil komen, ze leest de hele dag.
"Op een avond kreeg ik een openbaring. Onderuitgezakt op de canapé zat ik een novelle van Colette te lezen met als titel La cire verte. De inhoud had weinig om het lijf: een meisje van dertien zat brieven te verzegelen. Toch boeide het verhaal me, al had ik niet kunnen zeggen waarom. Bij een willekeurige zin die nauwelijks iets nieuws toevoegde, gebeurde er iets ongelofelijks: een prikkeling schoot door mijn ruggegraat, de haartjes op mijn huid gingen recht overeind staan en hoewel het achtendertig graden warm was, kreeg ik kippevel. Stomverbaasd las ik de volzin die deze reactie had opgeroepen nog eens over, om na te gaan waar het hem in zat. Maar er was alleen sprake van gesmolten zegelwas, zijn textuur, zijn geur: niets bijzonders dus. Waar kwam die overweldigende emotie dan vandaan? Ten slotte wist ik het antwoord. Die zin was mooi: wat ik had ervaren, was schoonheid."
Dan zegt ze: "lezen zou voortaan een groot deel van mijn tijd in beslag nemen, het zou een zoektocht worden naar die onverklaarbare schoonheid."
Amélie vergelijkt zich met Bangladesh: Terwijl Bangladesh gebukt ging onder een militaire dictatuur, wordt zij geregeerd door haar lichaam. Ze pubert, ze wordt verliefd, en dat overkomt haar zomaar. Ze wil dat niet... en eet niet meer. Ze wordt zwaar anorectisch (maar is ze ook ziek?) tot ze op een nacht "haar levensgeesten voelt wijken" en ze weer gaat eten.
Als het gezin Nothomb teruggaat naar België is Amélie 17. Ze begint te schrijven...
En die boeken zijn prettig genoeg om in weg te duiken...
ISBN 9076682305 | Gebonden | 206 pagina's | De Bezige Bij | februari 2005
Oorspronkelijke titel: Biographie de la faim Vertaler: Marijke Arijs
© Marjo, mei 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Vuurwerk en ventilators
"geen land verblindt meer dan China: de mensen die ervan terugkeren hebben het uitsluitend over de vele prachtige dingen die ze gezien hebben. Geheel te goeder trouw zijn ze geneigd in alle talen te zwijgen over de daar om zich heen grijpende lelijkheid, die hun toch niet ontgaan kan zijn. Dat is merkwaardig. China is als de bedreven courtisane die erin slaagt haar talloze lichamelijke gebreken, zonder ze te verbergen, te doen vergeten en al haar minaars het hoofd op hol te brengen."
Amélie vindt het er vreselijk na Japan, maar met de andere kinderen die zich in hun "getto" bevinden maken ze er het beste van. Ze voeren oorlog: "breng een bende kinderen van verschillende nationaliteiten samen in een beperkte, afgesloten en gebetoneerde ruimte. Laat ze, zonder toezicht, hun gang gaan. Alleen een naïeveling kan denken dat die kinderen elkaar hun vriendschappelijke hand zullen reiken."
De kinderen vormen twee partijen, die elkaar op school en na school heel serieus belagen. Als een vijand gevangen wordt, wordt hij gemarteld: niet met wapens, maar kinderen kunnen blijkbaar heel gemeen zijn. Zolang de volwassenen dachten dat kinderen de strijd tegen het Communisme naspeelden lieten ze hen hun gang gaan. (opm: heel vreemd vond ik dat, zeker als ik las hoe gevangen vijanden behandeld werden).
Amélie wordt voor het eerst verliefd: op een beeldschoon Italiaans meisje, dat haar volkomen negeert. "Ik doe alles wat je maar wilt" zegt Amélie tegen de mooie Elena. En Elena vraagt haar twintig rondjes te rennen om het schoolplein, wetend dat Amélie last heeft van astma. De twintig rondjes worden er veertig, zestig en nog laat Elena haar niet stoppen. Totdat Amélie het bewustzijn verliest.
Als Amélie alles opbiecht aan haar moeder vertelt deze haar dat mooie mensen heel gemeen kunnen zijn en dat het het beste is als ze haar volledig negeert. En Amélie ontdekt dat de Liefde hetzelfde is als lijden en oorlog...
Weer een fascinerend boek van deze Waalse schrijfster. Hoewel ik mijn twijfels heb bij wat ze de kinderen laat beleven en voelen- kan een kind van zeven echt verliefd worden en op deze manier daarmee omgaan?- verstoort dat allerminst het leesplezier.
ISBN 9022313271 | Paperback | 130 pagina's | Uitgeverij Manteau | 1994
© Marjo, april 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Antichrista
Des te meer verrast het haar als ze een glimlach opvangt van dat ene populaire meisje! Zou het echt zijn? Zou dat meisje haar bedoelen? Aan het eind van de dag wordt ze geroepen, en als ze zich verbouwereerd omdraait, staat daar datzelfde meisje. Die meldt dat ze Christa heet en net zestien is. En dat is het begin van een relatie, waarvan Blanche zich verbeeldt dat het wel kan uitgroeien tot een vriendschap... ze hebben meer en meer contact, en als Christa vertelt dat ze iedere dinsdag 's morgens om vier uur op moet staan om op tijd te zijn voor het eerste college, biedt ze haar aan om dan van maandag op dinsdag bij haar te komen slapen.
"Christa had gezegd dat mijn kamer nergens naar leek. Dat was waar: daarom voelde ik me er ook zo goed thuis."
Hoe weinig vermoeden heeft ze dat ze al snel spijt zal krijgen van deze uitnodiging. Christa blijkt alleen maar uit te zijn op het uitbuiten van iedereen die op haar pad komt. Eerst Blanche, dan haar ouders, en als Blanche zich eindelijk teweer durft te stellen, jut ze de hele universiteit op: Blanche wordt nu niet alleen maar genegeerd, men verjaagt haar, en ze wordt uitgescholden. Maar Blanche laat zich niet kennen. Of toch?
Ik ken Nothomb als een vertelster van vrij bizarre verhalen. Dit boek is niet in die categorie onder te brengen. Apart, maar eigenlijk heel geloofwaardig. Ieder boek van Nothomb is zeer de moeite waard.
"Eigenlijk gedroeg ze zich in mijn gezelschap als een echtgenote die zich na een lang huwelijk niet meer geneert om in het bijzijn van haar man in een groezelige ochtendjas rond te lopen, met krulspelden en een zuur gezicht, terwijl ze haar fraaie krullen, flatteuze kleren en verleidelijke blikken voor een ander bewaart."
ISBN 9076682240 | Paperback | 129 pagina's | De Bezige Bij | 2004
© Marjo, december 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Met angst en beven
Ik heb genoten van dit boek, zelfs hardop grinnikend, en dat doe ik niet snel. Nothomb geeft een hilarische beschrijving van haar werk op een Japans kantoor, waar ze als westerse aangenomen is vanwege haar kennis van het Japans. Dat staat tenminste op de flap, maar het blijkt niet uit de activiteiten die ze op het kantoor ontplooit. Haar wordt zelfs verboden om Japans te spreken en te verstaan!
Ze weet niet precies wat haar werkzaamheden zijn, niemand vertelt het haar, dus ze gaat maar koffie en thee rondbrengen, leert nutteloze feiten en probeert intussen nederig te zijn. Want dat is, ontdekt ze, heel belangrijk...
Als meneer Tenshi haar vraagt om een rapport te maken over vetvrije boter die in België gemaakt wordt, doet ze dat op voortreffelijke wijze..maar zowel zij als Tenshi worden op het matje geroepen bij de baas: (verklaart meteen de Nederlandse titel)
"Ik dacht te weten wat een donderpreek was. Uit wat ik te verduren kreeg, bleek mijn volstrekte onwetendheid. Meneer Tenshi en ik kregen een oorverdovend gebulder te horen. Ik vraag me nog steeds af wat het ergste was, de vorm of de inhoud.
De inhoud was buitengewoon beledigend. Mijn lotgenoot en ik werden uitgemaakt voor rotte vis: we waren verraders, nulliteiten, onderkruipers, gluiperds en individualisten- de ultieme belediging. De vorm verklaarde een heleboel aspecten van de Japanse geschiedenis. Om een einde te maken aan dat afschuwelijke gebrul was ik tot de gruwelijkste dingen in staat geweest. Manstjoerije binnenvallen, duizenden Chinezen over de kling jagen, zelfmoord plegen in naam van de keizer, me met mijn vliegtuig op een Amerikaans pantserschip storten en misschien zelfs voor twee Yumimoto-bedrijven werken."
Verderop in het boek probeert Amélie haar directe baas, de beeldschone Fubuki, te troosten nadat deze een zelfde soort donderpreek heeft moeten ondergaan. Maar dat ze Fubuki heeft zien huilen blijkt de ultieme vernedering, en Fubuki neemt wraak: Amélie wordt te werk gesteld op de toiletten. Zonder dat ze Fubuki iets kwalijk neemt, zit ze de rest van de tijd van haar jaarcontract uit als wc-juffrouw...
Over de Japanse vrouw schrijft Nothomb onder andere:
"Als Japanse vrouwen bewondering verdienen - en dat verdienen ze- is het omdat ze geen zelfmoord plegen. Van hun prilste jeugd af spant alles samen om hun dromen kapot te maken. Ze gieten het hen met de paplepel in. Als je op je 25e nog niet getrouwd bent, heb je een goede reden om je te schamen. Als je lacht, ben je ongemanierd. Als je gezicht enige emotie verraadt, ben je ordinair, als je durft te suggereren dat je ook maar één haartje op je lichaam hebt, dan ben je obsceen, als een jongen je in het openbaar zoent, ben je een snol, als je geniet van je eten, ben je een varken, als je graag slaapt ben je een luie koe en ga zo maar door. Die vermaningen zouden louter anekdotisch moeten zijn, als ze de geest niet ondermijnden."
"sabotage is voor een Japanner een bijzonder ernstig vergrijp, dat zo verfoeilijk is dat ze er het Franse woord voor gebruiken, want je moet al een buitenlander zijn om zo'n gemene rotstreek te bedenken."
Amélie is vrouw, en ze is een buitenlandse, geen wonder dat ze haar contract bij die Japanse firma niet verlengd heeft, en teruggekeerd is naar België. Om haar fantastische boeken te schrijven...
ISBN 9076682313 | Paperback | 130 pagina's | De Bezige Bij | februari 2005
© Marjo, april 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De winterreis
Wat ik wel kan vertellen is hoe de man tot zijn daad komt. Het begint al bij zijn geboorte: zijn ouders noemen hem Zoïlus, naar een sofist die criticaster was van de Odyssee, en die in zijn tijd en nog later uitgekotst werd.
'Kort gezegd, Zoïlus was een onmogelijke, bespottelijke idioot. Vandaar dat niemand zijn kind ooit die bespottelijk klinkende voornaam heeft gegeven. Behalve mijn ouders natuurlijk.'
Het heeft grote invloed op het leven van de jongen. Hij doet zelfs een poging om zelf Homerus te gaan vertalen, om te kunnen vaststellen of zijn naamgenoot al of niet die idioot was waarvoor hij versleten werd.
Tot de dag dat hij een vrouw ontmoet met eveneens een onmogelijke naam: Astrolabe heet ze. Ook haar leven is bizar; ze besteedt al haar tijd aan het verzorgen van een wat debiele vrouw, die evenwel prachtige boeken kan schrijven. Nou ja, dicteren. Zij leven met z'n tweeën in een ijskoud huis, weigeren de aangeboden warmte van de man. De letterlijke warmte van een kacheltje, maar ook de figuurlijke warmte van een liefdesrelatie.
Zoïlus moet - zelfs na een noodgreep- concluderen dat hij zijn aanbedene nooit gescheiden zal zien van die ander. Het verlamt hem...
Bepaald geen vrolijk boek, van de humor zoals in haar 'Japan-boeken' geen sprake, maar niettemin een boeiend boek. Wel veel symboliek, veel dubbele bodems, die het verhaal prettiger leesbaar maken, ondanks het zwartgallige verhaal.
'Bovendien stelde ik het op prijs dat er geen foto van de auteur op het omslag stond, in deze tijd waarin het smoelwerk van de schrijver steeds vaker breeduit op het kaft prijkt. '
'Toen ik op een dag een hele reeks complimenten had gedebiteerd over een van haar alinea's, deed ze haar ogen dicht.
'Wat is dat voor een rare reactie?'vroeg ik.
'Ik nestel me in je woorden,' antwoordde ze.
ISBN 9789085422167 | Paperback | 149 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | november 2009
'Le voyage d'hiver' Vertaald door Marijke Arijs
© Marjo, 23 mei 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Een vorm van leven
Amélie Nothomb is behalve veelschrijver ook nog brievenschrijver. Zij beantwoordt zoveel mogelijk alle brieven die ze krijgt. Op een dag valt er een brief uit Irak op haar deurmat.
Beste Amélie Nothomb,
Ik ben soldaat der tweede klasse in het Amerikaanse leger, mijn naam is Melvin Mapple, u mag me Mel noemen. Sinds het begin van deze rotoorlog, meer dan zes jaar geleden, ben ik in Irak gelegerd.
Ik schrijf u omdat ik door de hel ga. Ik heb behoefte aan een beetje begrip en u, u zuilt me begrijen, dat weet ik.
Antwoord me. Ik hoop dat ik gauw een brief van u krijg,
Melvin Mapple.
Een schrijver is per definitie nieuwsgierig, Amélie niet uitgezonderd. Ze schrijft terug, en er ontstaat een briefwisseling waarbij ze zelfs uit gaat kijken naar de volgende brief.
Wat de soldaat tweede klas haar schrijft fascineert haar, zoals hij na het lezen van haar boeken al verwachtte. Hij heeft om alle ellende te kunnen trotseren een heel eigen manier van leven gevonden. Voor zover mogelijk biedt Amélie de hulp die de man vraagt, tot het moment dat er geen antwoord meer komt. Herhaald aandringen, schrijven naar andere soldaten die Melvin genoemd heeft in zijn brieven, niets…
De ontknoping is vreemd verrassend en typisch ‘Nothombs’. Haar fantasie kent geen grenzen. Een lezer die een 'af' verhaal wil, kan dit boek beter niet lezen. Maar het is wel een boek dat blijft hangen. ‘Een vorm van leven’: voor Nothomb is dat het schrijven, en de analogie die ze beschrijft bij de hier beschreven andere manier, misschien is het wel haar angst over waar het zal eindigen die ze in dit boek beschrijft. Een soort existentiële angst.
Als je het boek uit hebt, ben je compleet de kluts kwijt. Niet alleen omdat er een abrupt open einde is, maar ook omdat je geen idee hebt in hoeverre hier de schrijfster zelf spreekt en in hoeverre het verhaal fictief is. Ik heb gelezen, dat het boek een reactie is op een berichtje in de krant. Dat berichtje is uitgewerkt door Nothomb met een verbijsterende fantasie. Laat ik het daar maar op houden. Nothomb is ongrijpbaar. Voor mij. Maar ook beklijvend, en intrigerend.
ISBN 9789085422518 | Paperback | 174 pagina's | De Bezige Bij | oktober 2010
Vertaald uit het Frans door Daan Pieters
© Marjo, 03 april 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer: