Amélie Nothomb
De hongerheldin
Het boek begint met een heel verhaal over een of ander eiland in Oceanië, over een volk dat zodanige overvloed heeft dat ze het begrip honger niet kennen. Als lezer ben je helemaal de weg kwijt, wat is dit??
En dan zegt Nothomb, dat ze een specialiste in honger is. Altijd heeft ze honger geleden. Niet honger in de zin van gebrek aan eten hebben, honger naar van alles en nog wat. Een verlangen, zo zegt ze het ook: "Honger is willen."
En dan volgen de verhalen over haar bizarre leven in Japan, China, New York, Bangladesh, die allemaal boeiend zijn. De contrasten zijn enorm natuurlijk, en steeds weer moet Amélie zich weer aanpassen. Na in New York de beest te hebben uitgehangen (een tien-jarig meisje verslaafd aan alcohol!) wordt ze in Bangladesh kontinu geconfronteerd met stervende mensen. Zo vreselijk vindt ze het dat ze niet meer van haar kamer af wil komen, ze leest de hele dag.
"Op een avond kreeg ik een openbaring. Onderuitgezakt op de canapé zat ik een novelle van Colette te lezen met als titel La cire verte. De inhoud had weinig om het lijf: een meisje van dertien zat brieven te verzegelen. Toch boeide het verhaal me, al had ik niet kunnen zeggen waarom. Bij een willekeurige zin die nauwelijks iets nieuws toevoegde, gebeurde er iets ongelofelijks: een prikkeling schoot door mijn ruggegraat, de haartjes op mijn huid gingen recht overeind staan en hoewel het achtendertig graden warm was, kreeg ik kippevel. Stomverbaasd las ik de volzin die deze reactie had opgeroepen nog eens over, om na te gaan waar het hem in zat. Maar er was alleen sprake van gesmolten zegelwas, zijn textuur, zijn geur: niets bijzonders dus. Waar kwam die overweldigende emotie dan vandaan? Ten slotte wist ik het antwoord. Die zin was mooi: wat ik had ervaren, was schoonheid."
Dan zegt ze: "lezen zou voortaan een groot deel van mijn tijd in beslag nemen, het zou een zoektocht worden naar die onverklaarbare schoonheid."
Amélie vergelijkt zich met Bangladesh: Terwijl Bangladesh gebukt ging onder een militaire dictatuur, wordt zij geregeerd door haar lichaam. Ze pubert, ze wordt verliefd, en dat overkomt haar zomaar. Ze wil dat niet... en eet niet meer. Ze wordt zwaar anorectisch (maar is ze ook ziek?) tot ze op een nacht "haar levensgeesten voelt wijken" en ze weer gaat eten.
Als het gezin Nothomb teruggaat naar België is Amélie 17. Ze begint te schrijven...
En die boeken zijn prettig genoeg om in weg te duiken...
ISBN 9076682305 | Gebonden | 206 pagina's | De Bezige Bij | februari 2005
Oorspronkelijke titel: Biographie de la faim Vertaler: Marijke Arijs
© Marjo, mei 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
