Gezandstraald
Aliefka Bijlsma

Janera de Vries is al zo vaak in haar leven verhuisd dat ze niet goed weet waar ze thuis hoort. Omdat haar vader werknemer was bij een grote oliemaatschappij, woonde hij in Curaçao, in Venezuela, Oman, Borneo, Engeland, Nigeria, Amerika, en zijn vrouw volgde. De kinderen, Janera en Hugo, hadden niets in te brengen.
Nu ze advocaat geworden is heeft ze besloten om naar Curaçao te gaan, het land waar ze geboren is. Tot haar achtste heeft ze daar gewoond. Ze is behoorlijk onzeker als ze in haar eentje aankomt op het eiland dat ze eigenlijk helemaal niet kent. Ze is een Curaçaose, maar spreekt geen Papiaments. In de ogen van de Antillianen is ze geen inlandse en dat wordt haar ingewreven.
Ze probeert zich toch een plaats te verwerven, omdat ze vindt dat ze daar recht op heeft en doet dat behalve privé ook in haar werk. Als advocate krijgt ze een zaak toegewezen, waarbij ze tegenover een echte Curaçaoënaar komt te staan. Ook een blanke, die duidelijk zijn minachting over haar pogingen tot inburgeren laat blijken. Ze wil kost wat kost het proces winnen, zichzelf bewijzen, aan hem maar ook aan zichzelf.

Aliefka Bijlsma is zelf op Curaçao geboren, was net als haar hoofdpersoon dochter van een expat. Ze heeft haar hoofdpersoon evenwel ouders meegegeven die in tegenstelling tot haar eigen ouders, niet echt aandacht hadden voor hun kinderen. Dat gevoel van niet-thuis-horen komt heel goed over. De pogingen van Janera om er bij te horen zijn wanhopig. Ze blijft echter aan de buitenkant.

Bijlsma beschrijft de uiterlijke schijn naast de onderliggende problemen. Hoe men de inmenging van Nederland heeft verwelkomd en verworpen. Over de invloed die het klimaat op de mensen heeft, de invloed van de oliemaatschappij. Over de machocultuur die er heerst.
Er zit dus genoeg in om de lezer te boeien en toch mis ik iets. Niet alleen Janera blijft aan de buitenkant, ik heb dat gevoel als lezer ook. Kan natuurlijk ook de bedoeling zijn, maar het mist voor mij overtuiging.

"Jij bent toch een Curaçaose vrouw?"
Ze tekende krullen in het zand met haar vinger.
"Als het feit dat ik hier geboren ben betekent dat ik een Curaçaose ben?"
Als iemand het mocht weten was hij het wel, deze oude wijze Antilliaan.
"Je bent wat je voelt dat je bent en niet hoe de ander je definieert", zei Torsten."

"Zou jij ooit tevreden zijn met kruipen als je hebt kunnen vliegen?"

ISBN 9789045700687 | Paperback | 222 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | augustus 2007
woordenlijst achterin.

© Marjo, juni 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: