A.J. Roos
Vechtscheiding!
Ruzie om de kinderen wordt sinds kort vechtscheiding genoemd, een term die doet denken aan geweld en familiedrama. Ouders die in een vechtscheiding verstrikt raken, zullen zelf niet snel die term gebruiken.
Daarom leek het me interessant om dit boek te lezen. Ik maak in ieder geval zo'n Vechtscheiding! van nabij mee en ben benieuwd hoe de schrijver dit in een roman weet te gieten. Dat zal ook de Stichting Dwaze Vaders, die al 25 jaar bestaat, goed doen.
Op de lagere school moesten wij van het boek dat wij uit de beperkte bibliotheek kozen een verslag maken. Ik denk dat dat was voor het cijfer begrijpend lezen op ons rapport. Uit die tijd heb ik vermoedelijk overgehouden dat ik mezelf heel lang heb opgelegd om een boek waarin ik ben begonnen uit te lezen. Op een gegeven moment dacht ik: “ik lees toch wel veel wat mij niet interesseert, dus ik lees in ieder geval 100 bladzijden. Als het mij dan nog niet boeit, dan stop ik met lezen”. Honderd bladzijden omdat het, vooral bij een roman, even kan duren voordat je echt in het verhaal zit en alle nuances van wat de schrijver wil zeggen tot je doordringen. Na vijftig bladzijden is dat soms nog niet het geval. Bij dit boek van A.J. Roos heb ik ook mijn laatste principe moeten loslaten. In dit boek ben ik gekomen tot bladzijde 31, hoofdstuk II.
De eerste 30 bladzijden beschrijven de hoofdpersoon Aris-Jan Wildeman die in het voorjaar van 2001 op een terras in Frankrijk een aantal zaken overdenkt over zijn scheiding en het feit dat hij daardoor zijn kinderen niet meer ziet. Op het terras wordt hij af en toe afgeleid door twee vrouwen, de hoteleigenaar en door gekleurde jongeren, die hij onderscheid in jongeren met een Noord-Afrikaans uiterlijk en een zwart-Afrikaans uiterlijk. De functie van dit laatste onderscheid is mij niet geheel duidelijk, maar zoals ik al eerder schreef wordt dat soms later in een boek belangrijk. Doorlezen dus!
Als ik echter op bladzijde 31 ben aanbeland, verzucht ik. Doorlezen? Ik denk niet dat dat lukt. Het taalgebruik van Roos is rauw en weinig verhullend. Dat kan in een roman ook een manier zijn om de lezer te prikkelen. Dat laatste gebeurt bij mij echter niet omdat ik steeds het woord kontneuken tegenkom of het synoniem daarvan anale penetratie. Hiervan heb ik ook nog niet de functie ontdekt en vooral niet waarom dit woord (of woorden in het tweede geval) steeds opduiken. Maar vooruit ik lees dapper verder. Ik kan best van mezelf zeggen dat ik niet preuts ben en een roman mag best wrijving oproepen. Ik kom er echt wel achter waarom dit geschreven wordt.
Echter op bladzijde 31 begint, zoals ik eerder vermeld, hoofdstuk II en wat is de titel dit hoofdstuk Vrouwvriendelijk kontneuken... Kort daarvoor, op bladzijde 29, las ik ook al:
Dit platte gedrag van vrouwen uit de onderklasse trok hem in het geheel niet. Gehoorzaam ondergaan van seks en beweren dat je de delicate smaak van sperma geen dag kunt missen, dat kon niet de bedoeling zijn, ook niet als zulke vrouwen er zelf voor kozen. Er moest een deugdelijke motivatie achter zitten en een visie op de man – vrouw relatie. Kontneuken en emancipatie stonden niet los van elkaar. Integendeel.
Nee denk ik, dat wordt geen bladzijde 100 en ik blader nog even door het boek. Dan lees ik op bladzijde 60 opnieuw een fragment over … nou ja u weet het nou ook wel! Verder dan bladzijde 30 ben ik dus niet gekomen, ik hoop u wèl en dat u dan aan mij kunt uitleggen of de titel toch de lading dekt van deze roman.
Arie J. Roos (Amsterdam 1950) studeerde Sociale Pedagogiek. Na een werkzaam leven bij diverse maatschappelijke ondernemingen debuteert hij met de roman Vechtscheiding!
ISBN 9789461537065 | Paperback | 312 pagina's | Uitgeverij Aspekt | februari 2015
© Ria, 27 mei 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
