Pieter Koolwijk
Categorie: Recensies 6-9jr
Bens boot
Dat is niet normaal vinden de buren. Je begraaft geen mensen in je eigen tuin! Maar Giel is eer wel blij mee, want nu kan hij Ben bezoeken zo vaak hij maar wil. Naar het kerkhof gaan zou hij in zijn eentje niet mogen. En zijn vader heeft iets heel moois gemaakt: op Bens graf staat een boot! Een houten zeilboot.
De buren zeuren – ze heten niet voor niets familie Azijn en familie Oorwurm! Ze doen er alles aan om Bens vader de boor en het graf te laten weghalen. Maar pap is niet voor een gat te vangen! En de buren bereiken het tegendeel van wat ze bereiken willen...
‘Ik snap echt niet waarom het zo’n probleem is voor jullie.’
‘Omdat we het kunnen zien,’ zei mevrouw Oorwurm.
‘Dan snap ik er nog minder van. Wat is er mis met een blauw-witte boot?’
‘De boot is een grafzerk!’ Buurvrouw Azijn spuugde de woorden bijna uit. ‘Zoiets willen wij niet zien.’
De ouders van Ben en zijn broer rouwen, ze missen Ben. Maar van de buitenwereld mogen ze dat niet op hun eigen manier doen. Die verklaren hen voor gek. Maar wat is gek, en wat is normaal? Is het normaal om mensen die proberen om te gaan met hun verlies zo op hun nek te zitten?
Natuurlijk is het een verhaal over rouw, over omgaan met de dood. Maar het verhaal is zodanig geschreven dat je dat even uit het oog verliest, het is namelijk ook grappig. Ook de fraai kleurrijke tekeningen van Linda Faas laten die humor zien in de details.
Doordat het verhaal verteld wordt door het broertje, is de toon van het verhaal enigszins kinderlijk onschuldig en dat maakt het ook nog ontroerend.
Prachtig verhaal dus in een fraai jasje!
ISBN 9789047701156 | Hardcover | 64 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | november 2014
Illustraties van Linde Faas | Leeftijd vanaf 8 jaar
© Marjo, 10 januari 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Baas van de wereld
tekst: Pieter Koolwijk
We leren de tienjarige Ivo kennen als een druk, lawaaierig jongetje dat niet zo goed nadenkt bij wat hij doet. Maar uiterlijke schijn bedriegt wel eens: eigenlijk is Ivo een heel gevoelig kind. Hij vindt het heel erg dat zijn ouders hem niet begrijpen en steeds wegsturen: ’Ga jij maar buiten spelen!’ Zijn broer en zus hoeven dat niet, dat vindt hij oneerlijk.
De enige met wie hij goed kan praten is Mila. Hij weet wel dat het vooral komt doordat zij een goede luisteraar is. Misschien moet hij minder praten, zegt ze. Voor Ivo is dat niet logisch: dan luisteren mensen toch helemaal niet naar hem?
Op school gaat het ook zo. Nu heeft hij net weer strafwerk te pakken. Hij moet een opstel schrijven over wat hij wil worden later. ‘Wat wil je eigenlijk worden’, vraagt Mila. Ivo heeft geen idee, maar ziet dan een aanplakbiljet waarop een man staat afgebeeld die met zijn voet op de aardbol staat, en hij weet het: ‘De baas van de wereld!’ roept hij. Ze schrikken er van als ineens een man uit de bosjes opduikt.
En zo leren ze de vieze, stinkende zwerver kennen, die zegt de baas van de wereld te zijn.
‘Ik mag van mijn moeder niet met vreemde mannen praten,’ zegt Ivo zonder na te denken. De woorden rolden gewoon uit zijn mond.
‘Vreemd? ‘ De man hield zijn hoofd schuin. ‘Ik?’
‘Ja,’ zei Ivo. ‘Behoorlijk vreemd. U scoort zeker een acht. Dat zou ook zelfs op uw rapport invullen bij vreemd zijn. Misschien zelfs een negen.’
Het is het begin van een behoorlijk bizar avontuur. De zwerver beschikt over heel wat bijzondere hulpmiddelen bij wat hij als zijn grote taak ziet: de wereld verbeteren. Maar hij heeft daar Mila en ook Ivo bij nodig. En inderdaad is er een grote rol weggelegd voor de druktemaker Ivo en het bedeesde meisje Mila.
Het is prachtig hoe Pieter Koolwijk dit aanpakt. Hij beheerst het ‘show, don’t tell’ heel goed.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Ivo. Met zo’n flapuit die meteen praat en niet eerst nadenkt kun je het verhaal prima vertellen, en door zijn ogen zien we de andere personages in het boek ook duidelijk worden. Met af en toe wat verstandige praat van Mila of van de zwerver ontspoort het verhaal niet. En als het dat wel doet, dan is dat alleen maar leuk!
Het is een grappig en avontuurlijk verhaal met een duidelijke boodschap. Deze bijvoorbeeld:
‘Kinderen worden de nieuwe leiders. Jullie toekomstige minister-president zit misschien nog op de lagere school. Die krijgt les van een juffrouw. En denk je dat die juf belangrijk wordt gevonden? Welnee. Mensen vinden sporters veel belangrijker.’
‘ .. die kerel verdient op één dag evenveel als de juffrouw in een maand. Hij kan een beetje voetballen, maar daar verander je de wereld niet mee. En als hij een bal mis schiet, dan kan dat gebeuren. Maar doet de juffrouw iets fout, dan moet ze op het matje komen.’
Volwassenen kennen dat liedje wel: ‘Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde’.
In dit boek wordt die boodschap vertaald naar de wereld van het kind: iedere daad kent gevolgen. Alles wat je doet is belangrijk, dus handel niet zo maar, zonder na te denken.
Ik verwacht dat Pieter Koolwijk meerdere stenen heeft verlegd met dit mooie verhaal. Het zet zeker aan het denken!
De tekeningen van Elly van Hees vind ik ook erg goed passen bij dit ietwat bizarre, maar ook filosofische verhaal!
ISBN 9789047707356 | Hardcover | 215 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2016
NUR 282 | Leeftijd 8+
© Marjo, 15 mei 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Vlo en Stiekel
tekst: Pieter Koolwijk
‘Kruip niet steeds in een hoekje als een gewond diertje! Toen Arjan stukjes van jou had gepikt, vocht je terug. Maar als iemand je Vlo noemt, reageer je alsof je met een stok geslagen wordt.’
‘Terugvechten?’
Floris keek haar vol ongeloof aan. ‘Tegen de hele klas. Dat kan toch niet?’
‘Gebruik je fantasie! Doe een gek dansje! Verzin iets.’ Stiekel zuchtte en schudde haar hoofd.
’Ik heb geen zin meer in jouw gemopper. Ik krijg er een raar gevoel van in mijn buik. Doeg, Floris’
Vlo en Stiekel, wie? Wat? Nee, hoor het zijn geen vreemde wezens, geen bijzondere dieren, het zijn twee kinderen. Een beetje bijzonder, dat wel.
Vlo is de bijnaam van Floris, en wat heeft hij daar een hekel aan! Er zit een heel vervelende jongen in zijn klas, Arjan, een zittenblijver, die groter is en gevolgd wordt door twee meelopers. Floris kan er in zijn eentje niet tegenop, hij is nogal klein uitgevallen en iedere ochtend als hij naar school loopt is hij bang. Wat zullen ze nu weer met hem uithalen? Hij is zelfs al met een ketting aan een lantaarnpaal vastgezet!
De juf denkt dat hij zich iedere dag verslaapt, en zegt wel dat ze contact met zijn ouders op zal nemen, maar dat doet ze niet. Vreemd wel, want als verderop in het verhaal Arjan eens een keer niet komt, wacht ze niet eens af of hij zich misschien ook verslapen heeft, maar laat ze meteen diens moeder bellen.
Floris’ leven verandert als op een dag een nieuw meisje op school komt. Ze is nog kleiner dan hij, maar het is een erg mondig kind. Pien heet ze, maar ze stelt zich zelf voor met de bijnaam die ze heeft, Stiekel dus, omdat ze stekelig haar heeft. Als Arjan klierige opmerkingen maakt heeft ze een weerwoord, en daar schrikt Arjan zelfs van! Dit meisje staat haar mannetje wel! En gelukkig voor Floris worden zij meteen vrienden en zal ze hem helpen. Wat nu heel vervelend is, is dat de moeder van Arjan een voodoomoeder is…
Ik heb een beetje een dubbel gevoel over dit verhaal. Het is leuk, vol humor, en leert kinderen hoe ze kunnen omgaan met pestkoppen. Allemaal prima. Een kleine vader, die voor tuinkabouter speelt? Vooruit. Leuk gevonden.
Ik vind de wending met ineens die voodoomoeder te veel van het goede. Ze valt een beetje uit de lucht, en er wordt verder weinig mee gedaan. Misschien komt dat in een volgende deel goed, dat weet ik niet. Maar...dit is gezeur van een volwassen lezer. Kinderen vinden het vast leuk.
En de tekeningen zijn een compliment waard! Prachtig zijn ze. Die dubbele-pagina-afbeelding bijvoorbeeld is een verhaal op zich! Heel mooi! Hadden er nog wel meer van in mogen staan!
ISBN 9789047704324 | Hardcover | 127 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2012
Leeftijd vanaf 8 jaar
© Marjo, 18 maart 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Vlo en Stiekel
tekst: Pieter Koolwijk
Floris komt bijna elke dag te laat op school. Dat is niet omdat hij te lang in zijn bed blijft liggen maar omdat hij heel vaak met een omweg naar school gaat. Als hij de gewone route neemt dan komt hij steeds zijn klasgenoten Arjan, Erik en Dennis tegen. Arjan treitert hem heel erg, hij noemt Floris altijd Vlo omdat hij zo klein is. Floris haat die bijnaam.
Die dag, als Floris weer te laat de klas binnenkomt blijkt de juf er gelukkig niet zo met haar hoofd bij te zijn. Ze staat namelijk net de kinderen te vertellen dat ze een nieuwe klasgenoot krijgen. Gelijk daarop gaat de deur open en dan komt er een héél klein meisje binnen. Ze heeft de lengte van een kind van drie, haar knalrode haar staat recht overeind en ze heeft kleren aan in heel felle kleuren. Dit is Pien zegt de juf. Het meisje zegt daarop gelijk: 'Maar iedereen noemt me Stiekel'. Ze wil ook liever door de juf en haar klasgenoten zo genoemd worden.
Stiekel wordt naast Floris geplaatst. Ze is zo klein dat ze op een stapel boeken moet zitten om boven de tafel uit te kunnen kijken. Natuurlijk heeft Arjan onmiddellijk zijn akelige opmerkingen klaar omdat Stiekel zo klein is maar zij geeft hem gelijk lik op stuk. Ze vindt zichzelf helemaal niet klein, haar vader, die is pas klein! Ook later blijkt dat ze Arjan makkelijk aan kan. Ze blijft heel aardig tegen hem maar toch zet ze hem steeds op zijn plaats. De daarop volgende dagen geniet Floris. Stiekel komt in de gekste kleren naar school en ze verzint en doet de grappigste dingen. Ze danst bijvoorbeeld over het schoolplein en eet haar boterhammen terwijl ze op haar kop staat. Ze is nergens bang voor, ook niet voor die ellendige Arjan...
Al snel vraagt Stiekel of Floris eens bij hem wil komen spelen, dan kan hij gelijk haar vader ontmoeten. Floris kan zijn geluk niet op! Eindelijk is iemand aardig tegen hem en met Stiekel kun je lachen. Eenmaal bij Stiekel blijkt dat haar vader écht heel klein is.
'Dit is mijn vader'. Ze keek vol trots naar Floris.
'Die stenen tuinkabouter?' Floris kon het spelletje niet meespelen. Veel van Stiekels verhalen waren hilarisch, maar doen alsof een stenen beeldje haar vader was, dat vond Floris raar.
Stiekel schudde haar hoofd. 'Je moet wel met je ógen kijken om het te zien.'
'Ik kijk met mijn ogen,' zei Floris. 'Waar zou ik anders mee moeten kijken?'
'Niet waar,' bromde de tuinkabouter. 'Je kijkt met je gedachten.'
Die tuinkabouter is dus écht Stiekels vader, hij staat in de tuin vermomd als tuinkabouter. Dat kan hij rustig doen want mensen kijken toch niet goed. En dan... komen Arjan en zijn vrienden langs de tuin en zien Vlo en Stiekel bij de 'tuinkabouter' staan. Ze worden natuurlijk weer flink gepest maar dan ontdekken de twee iets over Arjan, een groot geheim, waardoor ze zijn gepest kunnen stoppen. Want als dat geheim bekend wordt...
Wat volgt is een spannend, maar wel erg leuk avontuur, Arjan. Er komen zelfs wat voodoopraktijken bij kijken!
Erg apart, vrolijk, fantasierijk en humoristisch verhaal met wat magie erin verwerkt. Stiekel is een heerlijk kind, je sluit haar meteen in je hart. Ze heeft lef maar natuurlijk is ze ook wel eens bang en dat noemt ze een rilrugaanval, maar die gaat altijd over. Ze heeft inderdaad een beetje weg van Pipi Langkous zoals op de cover staat maar is minder extreem in haar doen en laten. Dankzij Stiekel leert de altijd beetje angstige, niet zo dappere Floris hoe hij om kan gaan met de pesterijen. De bijdehante Stiekel trekt zich gewoon niets van vervelende, plagende mensen aan en blijft altijd aardig. Daardoor hebben ze tot hun eigen ergernis helemaal geen vat op haar. Stiekel vindt zelfs de naam Vlo heel leuk, tot aanvankelijke ergernis van Floris, maar later is hij er trots op, ze vormen samen de twee superhelden. Vlo & Stiekel, dat klinkt toch wel heel goed!
De illustraties bij het verhaal zijn helemaal goed. Stiekel wordt erg kleurig en fleurig weergegeven, ze spat van levenslust, je wordt vanzelf vrolijk als je haar ziet.
Kortom, heerlijk debuut. Gelukkig komt er binnenkort een tweede deel uit over dit leuke stel getiteld Vlo en Stiekel en de vliegende zwammen.
Maak kennis met de leuke Stiekel en haar vrienden op De website van Stiekel
ISBN 9789047704324 | Hardcover | 127 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2012
Genomineerd voor de Hotze de Roosprijs Leeftijd 8+
© Dettie, 09 maart 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer: