Marloes Bloedjes
Wittie en de Regenboogfontein
Wittie drinkt ook iedere dag uit de fontein, maar komt er achter dat dat eigenlijk niet noodzakelijk is… ze is de enige witte knikker in Regenboogstad en kan haar kleur dus niet verliezen.
Dat er niemand is die op haar lijkt is geen toeval, ze is als babyknikker in een mandje gevonden door Lila, die zich over haar ontfermd heeft.
Wittie is gek op Lila, maar toch is ze vaak verdrietig omdat ze niet weet waar ze vandaag komt en omdat er niemand is zoals zij.
Bovendien, alle andere knikkers hebben prachtige kleuren en zij is wit.
Wat is wit nu voor een kleur? wit is nog niet af. Haar vrienden zeggen dat ze juist bijzonder is omdat ze zo zeldzaam is, maar het troost haar maar matig. Ze zou zo graag bij iemand willen horen;
“Lila, wat betekent zeldzaam? “ vraagt Wittie.
“Dat er van iets maar heel weinig is.”
“Hoeveel dan?”
“Een paar maar, of soms zelfs maar één.”
“Ben ik dan ook zeldzaam?”
Lila denkt na. “Je bent de enige witte knikker die ik ken. Toen ik je net gevonden had, hebben we vaak gezocht naar andere witte knikkers. Die hebben we nooit gezien. Maar dat betekent niet dat ze er niet zijn.
“Mis je ze soms?” vraagt Lia.
Kun je iets missen als je het niet kent? Wittie weet het niet. Maar ze zou wel eens willen weten hoe andere witte knikkers zijn. Als ze er zijn. Het lijkt haar fijn om ergens echt bij te horen.
“Ik denk het. Ik voel me soms een beetje anders. Vandaag zei een knikker dat het een foutje is om wit te zijn…”
“Natuurlijk niet. Als iets wit is is het gewoon wit. Melk is toch ook geen foutje?”
Op een dag is er een groot probleem, de regenboogfontein is stuk en geeft geen water meer. De ene na de andere knikker verliest zijn kleur en valt in een diepe slaap. Het voortbestaan van de knikkers in Regenboogstad is in gevaar.
De enige oplossing is dat er iemand op pad gaat naar de Bron waar al het regenboogwater uit komt, maar dat is een gevaarlijke reis, dwars door het Glittergroene Woud, de Knoika-Woestijn en het Paarse gebergte. Er gaan zelfs geruchten over draken op de route.
Er is iemand nodig zonder kleur, om toegang tot de bron te krijgen.
Witte vraagt zich al haar hele leven al af waar zij toch nuttig voor is, alle andere knikkers hebben een speciaal talent, of een speciale taak en zij kan eigenlijk niets speciaals. Maar misschien is dit wel haar speciale taak.
Dus gaat ze op weg naar de Bron, samen met haar onafscheidelijke vrienden Rodus en Door.
Onderweg komen ze de meest wonderbaarlijke wezens tegen… pratende zeepsop bellen, rare kleefknikkers en uiteindelijk inderdaad zelf nog een draak, een verdrietige draak zelfs.
En Wittie komt er aan het einde van het verhaal ook nog eens achter wie ze eigenlijk is.
Deze samenvatting dekt de lading vermoedelijk aardig, maar doet toch tekort aan dit heerlijke boek.
Marloes Bloedjes heeft in dit boek een hele nieuwe wereld geschapen, een wereld vol knikkers en kleur en wonderlijke wezens. Een wereld waar je als kind in zou willen wonen en verdwalen.
Ook de illustraties, waar gelukkig niet al te zuinig mee omgesprongen wordt, zijn wonderschoon! Er vallen pagina’s vol knikkers en Hunterwasser-achtige huisjes en dorpjes te bewonderen.
De hele vormgeving van het boek is trouwens prachtig, met een eervolle vermelding voor de getekende kaart van het Koninkrijk Knikkerland, zodat je als lezer precies kunt meekijken waar Wittie en haar vrienden zich bevinden.
Een genot om te lezen en te kijken dit boek. En het verhaal heeft ook nog eens een moraal… wees wie je bent, ook al ben je anders!
Dit boek roept om een vervolg, liefst een hele serie en gelukkig wordt daar aan het eind van dit boek ook naar gehint. Ik kan niet wachten om te horen hoe het verder gaat met Wittie en haar vrienden.
Zie ook het inkijkexemplaar
ISBN 978908213760 | Hardcover | 155 pagina's | Toverzicht | december 2013
Voorlezen vanaf 6 jaar Zelf lezen vanaf 8 jaar
© Willeke, 04 juli 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
