Kate McIntyre
Categorie: Recensies 6-9jr
De knikkelares
Ook zijn vriend Khalid krijgt nogal eens op zijn falie, wanneer zijn babyzusje onder zijn hoede begint te brullen.
Het is weer eens zover als Thomas een knikker in zijn mond steekt en Martijn die af weet te pakken.
’Neeneenee Mij-Hij!’ brult Thomas. Fatima zet het op een brullen en de moeders stormen naar buiten: foute boel.
Maar intussen heeft Martijn die knikker in zijn hand. Is het wel een knikker? Het kriebelt!
Wat de jongens dan zien is verbijsterend: ‘een piepklein grijsachtig-roze wezentje, met piekerig groen haar, als jonge grassprietjes.’
Ze praat nog ook! En ze heeft vleugels... maar die zijn rudimentair. Khalid legt aan Martijn uit wat dat is, maar rudimentair of niet, ze ziet er uit als een piepkleine fee. Als ze vragen of ze dat misschien is, begint het kleine ding luid te protesteren. Niks fee, ze is een knikkelares. Een watte??
Lola, zo heet ze, legt het uit: ze zorgt er voor dat kinderen genoeg knikkers hebben om mee te kunnen blijven knikkeren. Dat doet ze op een nogal onorthodoxe manier: knikkers verstoppen, weghalen en aan anderen geven, ze heeft er er maar druk mee. Maar nu is er een probleem: ze heeft haar beentje gebroken toen Martijn haar afpakte van zijn broertje.
Gelukkig heeft Martijn nog een zus, en die is toevallig heel druk met verpleegster spelen. Zonder te vertellen wat voor iets ze nu helpt, spalkt Marit het beentje.
Intussen kan Lola haar werk niet doen. Dat moeten de jongens dan maar doen voor haar, vindt ze. Het levert de nodige strubbelingen op, want Khalid wil niet stelen van kinderen die veel knikkers hebben. En zelf zijn ze niet zo goed in het spel dat ze er genoeg winnen. Bovendien blijkt Thomas - hoe jong hij ook is - niet achterlijk, en Marit ook niet.
Het is een zeer fantasierijk verhaal, origineel en lekker vlot verteld. Het achterliggende thema hoef je er als kind niet uit te halen, je kan gewoon een lekker verhaal lezen, maar het gaat niet alleen om knikkeren. Als de jongens de knikkelares helpen ontdekken ze dat het heel leuk kan zijn om meer op straat te komen, om met andere kinderen om te gaan, en om die ene buurman te helpen. ‘Spel verbroedert’ zeg maar.
Ook is het een boek dat zowel voor meisjes als voor jongens geschikt is (daarom is Lola absoluut geen fee!) terwijl voorlezen vast ook erg leuk is, omdat er erg veel gebeurt, en het nergens saai wordt door uitweidingen of beschrijvingen. Gewoon een lekker leesboek!
Kate McIntyre woont al meer dan tien jaar met haar man in Groningen. Ze schreef dit verhaal, haar debuut, over de knikkelares tijdens een schrijfcursus van Tjibbe Veldkamp. Oorspronkelijk in het Engels, maar het werd niet in Amerika uitgegeven. Nog niet.
ISBN 9789047705062 | Hardcover | 165 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | december 2013
Tekeningen van Marijke ten Cate Vertaald uit het Engels door Lydia Meeder Leeftijd vanaf 8 jaar
© Marjo, 13 augustus 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De knikkelares
Op een warme dag waar de vrienden een beetje zitten te balen omdat ze weer eens moeten oppassen op Thomas, het broertje van Martijn, en Fatima, het zusje van Khalid, gebeurt het...
Kleine Thomas pakt iets op van de stoep en stopt het in zijn mond. Natuurlijk wil Martijn dat Thomas het uitspuugt maar, kleine broertjes eigen, Thomas weigert, daarom peutert Martijn het ding maar uit het mondje van zijn broertje, die het gelijk op een enorm krijsen zet. Bang als hij is dat Thomas het ding opnieuw pakt houdt hij het goed stevig vast. Maar een tijdje later voelt hij iets kriebelen in zijn hand, getver, het was toch geen beest? Als hij zijn hand opendoet ziet hij tot zijn stomme verbazing een soort wezentje met groen haar. Het heeft een jurkje aan en er zitten vleugeltjes op haar rug. Het wezentje huilt! Ze is ook heel boos, Martijn heeft haar beentje gebroken!
Het wezentje blijkt een knikkelares, ze heet Lola. Ze zorgt er voor dat de knikkers in omloop blijven zodat het spel blijft bestaan. Ze steelt daarvoor bij de rijken, de kinderen die veel knikkers hebben, en deelt uit aan de armen. Ze heeft een opdracht gekregen die ze moet vervullen anders kan ze niet naar huis, maar met een gebroken been zal dat niet lukken.
Erg aardig is Lola niet, ze commandeert en scheldt en deelt orders uit. Marit, de zus van Marijn heeft 'het poppetje van een meisje op school' zoals Martijn het noemt, verbonden en nu moeten de twee jongens het voor elkaar zien te krijgen dat de knikkelares weer naar huis kan en daarmee begint hun grote avontuur...
Op zich is het idee, een wezentje dat het knikkerspel laat voortbestaan, heel origineel. De jongens nemen haar taak van knikkers stelen en bezorgen over en overwinnen daarmee hun angst voor bepaalde dingen. Maar er zijn teveel thema's die behandeld worden zoals de genoemde angst, een eenzame buurman, jaloezie, macht enz. en daardoor, omdat het er zoveel zijn, komen ze allemaal niet echt goed uit de verf.
De truc van het onzichtbaar zijn van het wezentje voor volwassenen is ook al erg vaak toegepast in jeugdboeken.
Eveneens worden bepaalde dingen te makkelijk opgelost, het klopt soms niet helemaal. Bijvoorbeeld kleine Thomas kan ineens 'praten', waardoor hij iets al brabbelend duidelijk kan maken. Lola zelf is een eigenlijk een vervelend, mopperig wezentje, veel sympathie voel je niet voor haar en waar ze vandaan komt, wordt niet echt duidelijk, we weten alleen dat ze door Warrel, een duif, opgehaald zal worden als haar taak klaar is.
Je wordt niet het verhaal ingezogen, je zit niet op het puntje van je stoel omdat je wil weten hoe het afloopt.
Kortom, op zich is dit debuut van Kate McIntyre qua idee wel heel origineel, ze kan ook schrijven, dat is wel duidelijk, het verhaal leest verder wel vlot weg. De gebruikte taal is helder en duidelijk voor jongeren.
Sommige oplossingen die de jongens bedenken zijn leuk. De weergegeven leefwereld is ook echt die van kinderen, dat klopt allemaal wel. Maar het geheel, het verloop, rammelt nog wel een beetje.
Toch ben ik wel erg benieuwd naar een volgend boek van deze schrijfster.
ISBN 9789047705062 | Hardcover | 165 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | december 2013
Doorheen het boek staan enkele fraaie, vlotte, toevoegende, gekleurde illustraties van Marijke ten CateVertaald door Lydia Meeder Leeftijd 8+
© Dettie, 23 juli 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer: