Ineke van Lier
Mijn held
Ergens in ons landje
zat stil en droef alleen
een hond in een asiel, och.
Het dier kon nergens heen. [...]
Een half uur rijden daar vandaan
zat een man op bed te zuchten.
Kon hij maar weer buiten zijn
en niet alleen maar 'luchten'.
Met deze woorden worden de hoofdrolspelers van dit boek geïntroduceerd, dat zijn oud politiehond Dorus en de gedetineerde David. Beiden zitten vast, beiden kwijnen weg en beiden willen ze zich weer nuttig voelen. Bestond er maar een fee die zich hun lot aantrok...
En die fee bestond, er waren er zelfs twee! Marlies en Betty genaamd. Zij hadden iets sprankelend, iets vrolijks, iets positiefs én een heel mooi plan.
Zij bezochten het asiel van Dorus en keken dwars door de huid van de honden heen. Bij Dorus zagen ze dat achter die grijze snoet en doffe vacht een prachtig dier zat die nog lang niet uitgeblust was. Ze wilden het verpieterde dier een kans geven en weer laten glanzen. En zo gebeurde het dat Dorus, samen met zes andere asielhonden, in een busje werd gestopt en even later parkeerde datzelfde busje pal voor de gevangenis van David.
Het plan was, zes weken lang, twee maal per week, een asielhond zodanig te trainen dat hij weer geschikt is voor een baasje.
Zes stoere knappe mannen hadden zich daarvoor aangemeld en natuurlijk was grote dierenvriend David erbij. 'Zo'n asielhond verdient een kans' had hij bedacht. Alle mannen kregen een hond toegewezen, ook David... maar Dorus was wel een grote herdershond...
'O help, o nee, o help, o nee,,
Bad hij met groeiende angst !
'geef mij niet de herder,
want daarvoor ben ik het bangst.'
Maar David krijgt wél de herder en dat is maar goed ook, want binnen de kortste keren zijn ze de grootste vrienden. Zowel David als de hond bloeien helemaal op en David leert veel van de hond. Als hij bijvoorbeeld weer eens in een opvliegerige bui is, dan is Dorus dat ook en is er geen land met hem te bezeilen. Pas als David weer rustig is, gaat het met Dorus ook weer goed... En zo gaan ze door totdat ze alle twee het hele traject doorlopen hebben en dat is niet altijd makkelijk. Zowel de gedetineerde als de hond zijn echte helden!
Het boekje is bedrieglijk eenvoudig uitgevoerd. Het oogt sober maar toch is het bijzonder. Naast de tekst op rijm op rechterpagina zien we een doeltreffende en fraaie zwart/wit tekening op de linkerpagina. Bijzonder is ook de paginanummering, die is opgebouwd uit turven (Turven is het tellen door streepjes per vijf te groeperen) net zoals mensen doen die de dagen afstrepen tot een bepaalde datum bereikt is, zoals de dag dat de vakantie begint, of... de dag dat je vrij komt uit de gevangenis.
Het is een waargebeurd sprookje voor alle leeftijden staat in het boek gemeld. Zowel David als Dorus bestaan echt en in dit boekje staat hun ware verhaal. Ook Marlies en Betty bestaan echt, zij hebben in 2007 De Stichting Dutch Cell Dogs (DCD) opgericht. Zij koppelen een moeilijk plaatsbare hond aan een gedetineerde en geven beiden zo een nieuwe kans door hen te laten deelnemen aan een speciaal voor hen ontwikkeld trainingsprogramma. De dames hebben dankzij hun geweldige idee al vele prijzen gewonnen, maar belangrijker is dat hun plan werkt!
Achterin het boek staat meer informatie over DCD en de oprichters daarvan. Maar er zijn ook leuke tips te vinden over hoe je zelf een held kunt worden!
Zie ook het inkijkexemplaar en het mooie filmpje (you tube) over het sympathieke werk van DCD.
ISBN 9789402601886 | Hardcover | 160 pagina's | Aerial Media Company | februari 2017
Afmeting 20,9 x 20,8 cm | Leeftijd: 6+
© Dettie, 09 april 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
