Hilda Algra
Categorie: Recensies 6-9jr
De wisseltante
In dit boek maken we hernieuwd kennis met Kerem, die denkt dat rood groen is, met Kamou, die alles letterlijk neemt en denkt dat als de juf 'op eigen houtje’ zegt, iedereen een eigen houtje moet gaan zoeken, met Kevin, die niet stil kan zitten, met Kim die eigenlijk altijd bang is, met Katinka, die slappe spieren heeft en in een rolstoel zit, en met Kiara, die héél snel boos wordt, en regelmatig ontploft, waarna de klas haar stukje voor stukje geduldig weer in elkaar zet. Ook juf Karin, die vindt dat gewoon zijn maar saai is, en je juist bijzonder bent als je anders bent, is weer van de partij.
In dit boek gaat de groep op schoolreis naar de dierentuin. Een gewoon dagje uit zou je zeggen, maar het wordt een buitengewoon vreemde en avontuurlijke dag... Meteen al bij binnenkomst verliest Kwasiba een wisseltand. Als ze die wil gaan zoeken, voor de wisselfee, blijkt de tand onvindbaar, maar daarna gebeuren er de vreemdste dingen. Katinka kan ineens zonder rolstoel huppelen en springen, Kim durft ineens alles, Kevin rent en vliegt niet meer, maar hangt steeds op zijn kop aan allerlei takken en is niet vooruit te branden, en Kiara, die normaal gesproken om het minste geringste ontploft, is niet boos te krijgen. Tegelijkertijd ontpoft er een soepschildpad, klimt er een mak aapje in Katinka’s rolstoel, is er één luiaard ineens overactief, en een penseelzwijntje ineens heel bang. Het lijkt erop dat de eigenschappen van de dieren en de kinderen verwisseld zijn. Wat leuk lijkt, maar wat hele gevaarlijke situaties tot gevolg heeft. En steeds is er een geheimzinnige oude dame in de buurt. Wat heeft die er mee te maken, en hoe krijgen ze iedereen weer gewoon? Want dat is toch wat ze allemaal het liefst willen, dat iedereen weer gewoon zichzelf is, met bijzondere eigenschappen en al.
Het is leuk de personages van 'De kanjerklas' weer tegen te komen. In vergelijking met het vorige boek is dit boek nóg avontuurlijker. En verder kan er wederom veel gelachen worden, om de superdrukke Kevin die als een slome luiaard op zijn kop hangt, en om de soepschilpad die in plaats van Kiara uit elkaar ploft. Aan Kiara zijn ze in de klas wel gewend, die zetten ze dagelijks weer in elkaar, maar hoe doe je dat in vredesnaam met een soepschilpdad?
De moraal van het verhaal is wederom duidelijk; Je bent goed zoals je bent, je hoeft niet te veranderen, juist wat ánders is maakt jou speciaal, en trouwens, we hebben allemáál wel iets raar is, toch? Mij lijkt deze klas me in ieder geval ontzettend gezellig, en ik teken nu alvast in op deel drie.
Zie ook het inkijkexemplaar
ISBN 9789490908 | Hardcover | 52 pagina's | Uitgeverij Juffrouw Emmens | november 2011
Leeftijd: 8+
© Willeke, 12 december 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De Kanjerklas
Juf Karin heeft een bijzondere klas. Geen één kind is gewoon. Gelukkig maar:
“Gewone kinderen zijn zo saai! Daar is niets aan te beleven. Als er alleen gewone kinderen in de klas zouden zitten, zou juf Karin telkens in slaap vallen.
Stel je voor!. Zitten de kinderen net lekker te werken, horen ze “Ggggg…ggggggg…..ggggggg’. Met een juf die snurkt in de klas, kun je natuurlijk niet werken.”
Maar er is dus geen enkel gevaar op een snurkende juf, want met ieder kind is wel iets. Zo heb je Kevin, die kan vijf minuten stilzitten, langer niet. Dan moet hij gaan lopen, en als hij dat niet doet heeft hij geheid ruzie. Dan heb je Kim, Kim heeft altijd pijn in haar buik, volgens juf Karin komt dat omdat haar buik niet ziek is maar bang.
“Misschien kun je iets tegen je buik zeggen, zodat ze weet dat ze niet bang hoeft te zijn. Kim lacht. ‘Een buik heeft toch geen oren?’”Nee geen oren zoals jij aan je hoofd hebt”zegt juf Karin, ‘maar je buik merkt het wel als je tegen haar praat”. Probeer het maar, leg je handen maar tegen je buik en zeg iets liefs tegen haar”
“Hallo buik”zegt Kim, ‘hoor je me?’
Ik zag haar knikken, zegt juf Karin
Kim schiet in de lach, haar buik schiet op en neer.
“Kijk haar eens knikken zegt juf Karin, ‘En of ze je verstaat”.
Verder heb je nog Kal, die af en toe kwijt is, en weg zweeft, Kamou, die dingen ziet en hoort die anderen niet zien en horen, Karin die alle letters omdraait als ze schrijft, Kiara die af en toe ontploft als ze geplaagd wordt, en Kismet die stottert.
Maar op een dag gebeurt er iets geks, niet alleen de kinderen doen raar, ook juf Karin doet raar, en ze doet stééds gekker. En dat komt sinds er een pluisje op haar linkerschouder zit, wat groter en groter wordt. Hoe groter het wordt, hoe gekker juf Karin doet, er is geen land meer met haar te bezeilen. De kinderen zijn zo zachtjes aan ten einde raad, en verzinnen een plan. Wat dat plan inhoud en waar het pluisje uiteindelijk vandaan komt kan ik hier natuurlijk niet verklappen. De uiteindelijke conclusie wel: Als je last hebt van je eigen raarheid moet je er gewoon mee praten, en het aan het lachen maken! In iedere klas zitten wel kinderen die anders zijn, maar wát is anders? Iedereen is tenslotte anders, en iedereen is op zijn beurt wel eens een beetje raar.
In deze klas zitten kinderen met ADHD, ADD, met een gedragsstoornis, een angststoornis, met autisme, met dyslexie en met stotterproblemen. De schrijfster noemt deze stoornissen bewust niet bij name om de kinderen niet te labelen. Wat mij betreft had ze dat ook wel kunnen doen, om te laten zien dat er niets mis mee is wat dan ook te hebben. Maar dat ze het niet doet is ook niet storend. Leuk in het boekje is dat uiteindelijk de bijzonderheden van de kinderen leiden tot het vinden van de oplossing. Een boekje met een boodschap; níemand is raar, en juist wat je anders maakt, maakt je bijzonder!
Erg leuk boekje voor kinderen vanaf acht jaar, ondanks de “boodschap” licht van toon en grappig geschreven. De kanjerklas maakt deel uit van een serie over deze klas waarvan dit boek het eerste deel is, en ik kijk nu al uit naar het vervolg!
Zie ook het inkijkexemplaar
ISBN 9789490908 | Hardcover | 48 pagina's | Uitgeverij Juffrouw Emmens | september 2010
Leeftijd: 8+
© Willeke, 07 februari 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer: