David Walliams

Toon alleen recensies op Leestafel van David Walliams in de categorie:

David Walliams op internet:

Categorie: Recensies 6-9jr

Broodje rat
Tekst: David Walliams
Illustraties: Tony Ross

Het zit Zoë niet mee. Net nu ze haar hamster genaamd Gemberkoekje leerde breakdancen, vindt ze hem dood in zijn kooi.
Haar vreselijke 'chips met garnalencocktailsmaak' etende stiefmoeder Sheila is alleen maar blij dat dat rotbeest dood is. Ze moet het diertje maar in de vuilnisbak gooien, weg ermee. Aan haar vader heeft Zoë ook niets, die zit dag en nacht in de kroeg sinds hij werkeloos is. Gelukkig is haar vader soms, heel eventjes, een aardig mens. De volgende ochtend begraaft hij samen met Zoë het lieve diertje. De 'lieve' Sheila verpatst gelijk de hamsterkooi zodat ze weer chips kan kopen.

En daar zit Zoë dan, zonder haar lieve Gemberkoekje. Maar dan hoort ze wat ritselen in haar kamertje, ze gaat op onderzoek uit en ze vindt een jong ratje. Binnen de kortste keren zijn ze dikke vrienden. Maar Sheila mag er natuurlijk niets van weten, die vindt ratten smerig en zal haar lieve rat zeker dood maken. Er ziet niets anders op, Armitage zoals Zoë de rat genoemd heeft mag mee naar school. En dan beginnen de problemen pas goed...
Zeker als die enge Burt, die heel smerige broodjes hamburger verkoopt, ontdekt dat zij een rat heeft. Die rat kan hij wel gebruiken! Gelukkig is Zoë niet bang uitgevallen en heeft ze stiekeme hulp van de lieve Raj, de man van het buurtwinkeltje, en... haar vader! En zo loopt alles toch nog goed af.

Een knettergek verhaal van de nieuwe Roald Dahl zoals David Walliams genoemd wordt. Leuk is dat de lieve meneer Raj weer meedoet in het boek. En de verhalen rond Zoë en haar vreselijke klasgenoot Tina Trut zijn grappig evenals de beschrijvingen van de juffen en meesters van de school die ook nog eens geweldig afgebeeld worden door Tony Ross, de nieuwe Quentin Blake.

Helaas, waar Roald Dahl zijn fantasie op een leuke manier de vrije loop liet en gekke woorden bedacht voor onsmakelijke dingen overschrijdt Walliams regelmatig de grens. Hij slaat dan te ver door in leuk bedoelde onsmakelijkheden waardoor ze gewoon afstotend, goor en totaal niet grappig zijn. Gelukkig zijn sommige delen van het boek wel kostelijk en dan zit je ook te grinniken, hoe verzint iemand het allemaal bij elkaar.

Je voelt ook wel dat Walliams net zo'n grote als Roald Dahl kan worden maar dan zal hij toch meer de fijngevoeligheid moeten leren hanteren die de verhalen van Dahl zo geweldig maakten. Het gaat hem vast lukken.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Oma Boef
Tekst: David Walliams
Illustraties: Tony Ross

Elke vrijdagavond wordt Ben bij zijn oma gedumpt en pas op zaterdagmorgen wordt hij weer opgehaald. Vrijdagavond is het “avondje uit” van zijn ouders, dan gaan ze bijvoorbeeld naar de film of uit eten. Ben vindt het heel erg saai bij zijn oma. Zijn oma wil altijd maar scrabble spelen en Ben moet heel vroeg naar bed. En dan die geur! Bij oma ruikt alles naar koolsoep, inclusief oma zelf. Oma maakt alleen maar gerechten met kool en alles smaakt even walgelijk. En door het louter eten van kool laat oma bij elke stap die ze zet een windje. Tot overmaat van ramp heeft oma geen tv, die is al jaren kapot. Het is heel stil in het huis van oma, op het geluid van windjes en een piepend hoorapparaat na.

De ouders van Ben zijn verslaafd aan dansprogramma’s op tv. Het liefst kijken ze naar Dansen met de sterren. Hun grootste wens is dat Ben een ballroomdanser wordt maar Ben zelf wil liever loodgieter worden. In het winkeltje van Raj – een bekend figuur in de kinderboeken van David Walliams – koopt hij stiekem vaktijdschriften voor loodgieters.

Op een avond houdt Ben het niet meer uit bij zijn oma. Hij verveelt zich enorm en belt stiekem zijn ouders op. Hij smeekt zijn vader en moeder om hem op te komen halen maar ze zijn niet te vermurwen. De volgende ochtend ziet oma er een beetje verdrietig uit. Ze heeft het telefoongesprek toch niet gehoord?

Als Ben weer eens bij oma is, laat ze hem alleen in de keuken. Ben grijpt zijn kans en probeert een koekje uit het geheime koekjesblik van oma te bemachtigen. Maar wat is dat? Er zitten geen koekjes in het blik maar juwelen! Heel veel juwelen. Ineens is Ben heel nieuwsgierig. Hoe komt oma aan zoveel peperdure sieraden? Eenmaal thuis besluit hij zijn oma te gaan bespieden en dan doet Ben een wonderbaarlijke ontdekking: oma staat op het punt een juwelierszaak te overvallen! Wanneer oma beseft dat ze betrapt is komt het hoge woord eruit: oma is een boef! Ben mag het aan niemand vertellen.

Vanaf dat moment gaat Ben maar al te graag bij oma op visite. Ze vertelt hem honderduit over alle gevaarlijke avonturen die ze als boef heeft meegemaakt. Ben hangt aan haar lippen. Oma heeft bijna alle dure juwelen ter wereld gestolen maar een aantal heel beroemde exemplaren liggen nog altijd veilig achter dik glas. Onbereikbaar voor oma en Ben. Of toch niet?

Oma Boef is opnieuw een heerlijk verhaal van David Walliams. Het staat bol van de fantasie maar is wat meer ingetogen dan zijn eerste boeken. Alles is wat meer in balans en ik denk dat David Walliams zijn draai als kinderboekenschrijver nu echt gevonden heeft. De auteur richt zich vaak rechtstreeks tot de lezer wat het verhaal een heel persoonlijk tintje geeft. De zwart-wit illustraties van Tony Ross vullen het verhaal goed aan.

Ook dit keer zit er een waardevolle boodschap in het boek verborgen: wees lief voor oude mensen. Ze zijn soms erg eenzaam en stellen je gezelschap op prijs. Ook maakt de auteur op humoristische en liefdevolle wijze duidelijk dat ouders hun dromen niet aan hun kinderen moeten opdringen. Oma Boef is een verrukkelijk, sympathiek, grappig, verdrietig en hartverwarmend verhaal. Ik ben fan van David Walliams!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Oma Boef
Tekst: David Walliams
Illustraties: Tony Ross

Elke vrijdag hebben de ouders van Ben hun 'avondje uit' en dan moet Ben bij oma logeren. Dat vindt hij drie keer niets want oma is zo vreselijk saai! Bovendien stinkt ze naar koolsoep, laat ze constant windjes én wil ze altijd scrabble spelen. Elke vrijdagavond is hetzelfde.Maar protesteren helpt niet. Het vrijdagse avondje uit is heilig bij Bens ouders, dat zal en moet doorgaan.
Op een avond ontdekt Ben echter dat oma een heel groot geheim heeft... Zijn oma is een internationaal gezochte juwelendief! Hij heeft haar op heterdaad betrapt en daardoor moest ze haar geheim wel met hem delen. Ben vindt het superspannend en wat hij helemáál te gek vindt, is dat ze samen de juwelenkraak van de eeuw beramen!
Oma en Ben pluizen precies uit hoe ze het aan zullen pakken en het wordt een geweldig spannende belevenis. Zal het ze lukken?

Net als in zijn vorige boeken Mr. Stink en Joe Biljoen staat het boek bol van de humor. Maar deze keer is er veel meer evenwicht in het verhaal en verliest Walliams zich niet te veel in absurditeiten zoals in de voorgaande boeken af en toe wel gebeurde. Zelfs de lijstjes van David zijn grappig net als de afbeelding van oma waarop al haar eigenaardigheden worden aangegeven zoals; gebruikte zakdoek in haar mouw, harige kin, dikke brillenglazen etc. Oma transformeert echter van de saaie oma met bloemetjesjurk en geelbruine kousen in een vlotte, avontuurlijke oma die zich zelfs in een duikerspak hijst om de kraak te zetten! Ook hier is een geweldige afbeelding van. Ben heeft het nu vreselijk naar zijn zin bij oma en wil nu wel vaker bij haar logeren dan alleen die vrijdagavond!
Er gebeurt ook nog iets verdrietigs maar ook daar heeft David Walliams een goed verhaal omheen gebouwd.
Kortom, een mooi humoristisch boek dat niet jouw juwelen, maar wel je hart steelt.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Joe Biljoen
Tekst: David Walliams
Illustraties: Tony Ross

Joe Biljoen heet eigenlijk Joe Prop. De andere naam kreeg hij toen zijn vader een nieuw soort wc-rol uitvond – wat voor iets doet er even niet toe – en daar schatrijk door werd. De twaalfjarige Joe leidt een bizar leven: hij woont met zijn vader alleen in een enorm groot huis, bezit onder meer idiote dingen een eigen racewagen waarvoor een racecircuit in eigen tuin is aangelegd. En als hij die auto in de prak rijdt, krijgt hij zo een nieuwe. Voor zijn verjaardag krijgt hij een cheque van twee miljoen, maar wat moet hij er mee?
Want er is één ding dat je niet kunt kopen al heb je nog zoveel geld: vriendschap!

En zo komt het dat Joe helemaal niet gelukkig is. Hij denkt het op te lossen door van zijn speciale particuliere school naar een openbare school over te stappen. Ook wil hij niet meer weggebracht worden door een chauffeur, en niet in dure kleren lopen, maar als een ‘gewoon’ kind verder gaan.
Zijn vader vindt het best, en zo komt het dat op een dag er een kleine dikke jongen onwennig een vreemd schoolplein oploopt, en daar een andere dikkerd ontmoet, die zich voorstelt als Bob. Misschien vinden de jongens het raar maar een weldenkende lezer vast niet: dikke jongens? Die worden gepest. Speciaal door de tweeling, die bekend staat als de Larven.
Ook de leraren zijn zo aardig niet, maar niemand weet dat Joe rijk is, en samen met Bob – eindelijk een vriend! – slaat Joe zich er wel doorheen.
Tot hij op een dag zijn huiswerk vergeten is, en hij niet anders kan dan zijn vader vragen dat te brengen. Als zijn vader evenwel met een helikopter komt, is het gedaan met zijn anonimiteit.
Ineens wil iedereen zijn vriend zijn, maar… Bob niet meer? Hoe komt het dat de Larven ineens vriendje met Bob willen zijn?
Als er een nieuw meisje op school komt, lijkt Joe zijn verdriet om zijn vriend te vergeten. Maar er is iets aan de hand met Lauren..

Het is eigenlijk een open deur, de boodschap van dit verhaal: geld maakt niet gelukkig. Maar het wordt wel leuk gebracht, ook al is de afloop geen verrassing. Tussen de verhalende tekst door staan er lange lijsten, en wordt er af en toe gespeeld met typografie. Dat en de tekeningen van Tony Ross, maken dat het boek er aantrekkelijk uitziet voor de hedendaagse jeugd.

ISBN 9789044819526 | Hardcover | 203 pagina's | Clavis Uitgeverij | mei 2013
Leeftijd: 8+

© Marjo, 18 juni 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Joe Biljoen
Tekst: David Walliams
Illustraties: Tony Ross

Stel je eens voor dat je stinkend rijk bent. En dan dat je nóg veel rijker bent. Zo rijk, en misschien nog wel rijker, is de twaalfjarige Joe Prop. Hij heeft een Grand Prix-racecircuit in zijn achtertuin en een eigen formule 1-wagen. Joe heeft alles wat je maar met geld kan kopen maar een ding heeft hij niet: een vriend. Vriendschap is namelijk niet te koop, zelfs niet als je zo rijk bent als Joe.

Joe zit op een school met andere heel rijke kinderen maar hij voelt zich hier niet thuis. De kinderen op zijn school komen uit families die al generaties lang rijk zijn. Toen Joe geboren was, waren zijn vader en moeder allesbehalve gefortuneerd. Zijn vader rolde wc-papier op rolletjes, de hele dag door. Omdat hij zoveel tijd had om te dagdromen kwam hij op een dag op een fantastisch idee. Hij bedacht toiletpapier dat aan de ene kant droog is en aan de andere kant nat. Zijn uitvinding werd zo populair dat het geld binnenstroomde. Helaas gingen de ouders van Joe toen uit elkaar en nu woont Joe samen met zijn vader in een reusachtig huis. De kinderen op school kijken op Joe neer omdat hij geen “oud geld” heeft. Joe wordt gepest en heeft geen enkele vriend.

Joe haalt zijn vader over om hem naar een gewone school te sturen. Hij wil een nieuwe start maken en laat niemand merken dat hij rijk is. Hij sluit vrijwel meteen al vriendschap met Bob. Bob is blij met de komst van Joe want nu is Bob niet langer het dikste jongetje van de school. Joe heeft van zijn geld altijd heel veel snoepjes gekocht en is inderdaad veel te dik. Joe is dolgelukkig met zijn nieuwe vriend Bob. Wanneer hij merkt dat Bob gepest wordt, probeert hij Bob te helpen. En omdat Joe geen ervaring heeft met vriendschappen, pakt hij dat helemaal verkeerd aan.

Joe Biljoen is een heel vrolijk en fantasierijk boek. Auteur David Walliams is zichzelf volledig te buiten gegaan aan de meest grappige verzinsels. Hij heeft daarbij niet geschroomd om flink te overdrijven. Het huis van Joe en zijn vader is bijvoorbeeld wel heel bijzonder. Joe heeft zelfs een glijbaan die vanuit zijn slaapkamer naar een Olympisch zwembad leidt! Wat ik minder leuk vond is het eten dat de schoolkantine serveert. Waarom zou een school eten serveren met tenenkaas of gefrituurde roest erin? En een risotto van hoofdroos lijkt me ook niet erg smakelijk.

Een grappig personage is meneer Raj. Dit personage kwam ook voor in Mr. Stink, een eerder boek van David Walliams. Meneer Raj heeft een krantenwinkel waar hij ook snoepgeld verkoopt. Hij hanteert vreemde verkooptechnieken, neemt hij niet zo nou met houdbaarheidsdata maar is bovenal een begripvolle buurtgenoot.

De boodschap van dit boek is niet moeilijk te raden: geld maakt niet gelukkig maar vriendschap wel. Als je rijk bent is het bovendien moeilijk om te bepalen wie je echte vrienden zijn en wie niet. Wie geld heeft moet altijd op zijn hoede zijn voor profiteurs, dat merkt ook Joe in dit boek. Zo geeft hij de kantinejuffrouw in al zijn goedheid geld voor een kunstheup en gebruik de dame haar nieuw verworven fortuin vervolgens voor plastische chirurgie.

Dit boek is voor kinderen die dol zijn op grappige verhalen vol gekke gebeurtenissen. De lijstjes met rare scheldwoorden en vreemde namen zullen ook in de smaak vallen. Soms is het allemaal een beetje te veel van het goede maar dat neemt niet weg dat Joe Biljoen een heerlijk boek is.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Joe Biljoen
Tekst: David Walliams
Illustraties: Tony Ross

De twaalfjarige Joe Prop is een schathemelrijk jongetje. Je kunt het zo gek niet bedenken of hij heeft het. Hij woont in een kasteel dat zo groot is dat hij niet eens alle kamers kent. Als je met de auto op gewone snelheid over de oprijlaan naar het huis rijdt dan duurt het vijf minuten voor je arriveert. Zo enorm is alles. Er zijn zwembaden, tennisbanen, een heus autocircuit enz. enz. Voor zijn verjaardag kreeg Joe een cheque van één miljoen, maar dat was wel saai want dat had hij vorig jaar ook gehad, dus krijgt hij twee miljoen...
Maar er was wel een ding wat erg vervelend was, Joe had dan wel alles waar een kind van droomt maar hij moest wel altijd alleen spelen. Op zijn luxe school hoort hij er niet bij omdat hij een 'nieuwe' rijke is. De jongens met de enorme hoeveelheid chique namen die afstammen van het 'oude geld' halen hun neus op voor die nieuwkomer. Kortom, Joe is eenzaam. Joe wil een vriend, een échte vriend, die het niets uitmaakt of hij rijk of arm is. Maar hoe krijgt hij dát voor elkaar?
Hij heeft een plan. In het vervolg gaat hij naar de dorpsschool, die ziet er altijd heel gezellig uit vindt hij. Als hij nou aan niemand vertelt wie zijn vader is en waar hij woont, dan spelen kinderen met hem omdat ze hem aardig vinden en niet omdat hij zo rijk is.

Het plan lukt! Joe krijgt een heel aardige vriend, hij heet Bob en is net zo dik en houdt net zoveel van snoepen als Joe. Joe geniet, eindelijk heeft hij contact, eindelijk een échte vriend. Maar ja, rijke mensen zijn zelden onbekend en al gauw komt Bob erachter dat Joe niet eerlijk alles verteld heeft. Hij heeft niet gelogen maar wel dingen weggelaten in zijn verhalen over thuis. Ook heeft Joe stiekem geprobeerd Bob te helpen maar dat kon hij alleen dankzij zijn geld, ook dat staat Bob helemaal niet aan. Hij wil vrienden zijn met iemand, een échte vriend hebben en niet een vriend die alles oplost met geld.
Bob is gekwetst, Bob is boos... Joe is heel verdrietig en voelt zich akelig. Nu had hij een vriend en is hij die weer kwijt, wéér veroorzaakt door dat rotgeld. Was hij maar weer arm, als vroeger. Hij wil er alles aan doen om de vriendschap met Bob te herstellen, maar of dat lukt?

Net als het boek Mr. Stink gaat dit boek ook over een buitenbeentje. Joe Prop is een erg eenzaam kind, juist omdat hij zo rijk is. Moeder is er vandoor en vader koopt 'liefde'. Elke keer komt hij met een ander zeer rondborstig vriendinnetje thuis, die alleen maar lief zijn zolang vader in de buurt is en alles koopt wat ze willen. Vader probeert zelfs vriendschap voor Joe te kopen en natuurlijk gaat dat mis. Joe is al dat gedoe meer dan zat. Hij wil gewoon vrienden met iemand zijn!
Dit heeft de schrijver overtuigend weten te brengen. Je leeft mee met Joe en baalt mee als weer eens blijkt dat mensen op zijn geld uit zijn en daarom aardig doen. Er zit ook veel humor in het verhaal, vooral de bezoeken aan het snoepwinkeltje zijn erg leuk weergegeven.

Maar... wat een erg grappig, leuk boek had kunnen worden slaat soms door in een té fantasievol verhaal. Een schrijver kan alles schrijven als het maar geloofwaardig gebracht wordt en in dit boek zitten delen die niet goed voelen. Met name de kokkin van de school en haar bizarre gerechten slaan net de toon mis. Die gerechten passen mogelijk in een Harry Potter of ander tovenaarsverhaal maar niet in dit boek. De schrijver slaat hiermee in zijn 'grappigheid' helaas te ver door. Ook de lijsten scheldwoorden of gekke namen e.d. zijn teveel en te lang.

Waar Roald Dahl, waar Walliams mee vergeleken wordt, precies zijn gulden fantasievolle middenweg wist te bewandelen weet David Walliams dat (nog) niet. Het verhaal zelf is goed en fantasie en humor heeft Walliams meer dan genoeg. Nu nog al die mooie kwaliteiten in goede banen leiden en dan heeft de kinderboekenwereld er een uitstekende schrijver bij.

ISBN 9789044819526 | Hardcover | 203 pagina's | Clavis Uitgeverij | mei 2013
Leeftijd: 8+

© Dettie, 25 mei 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Mr Stink
Tekst: David Walliams
Illustraties: Quentin Blake

Hoofdstuk 1 van dit geweldige kinderboek heet “Gelukkig is dit geen geurboek”. Dit boek gaat namelijk over Meneer Stink. En Meneer Stink stinkt erger dan er ooit iemand gestonken heeft. Niet dat hij hier iets kan doen trouwens want Meneer Stink is een zwerver. Hij heeft geen huis en dus ook geen badkamer. Hij neemt misschien één keer per jaar een bad maar misschien ook wel minder vaak dan dat. Zijn kleding wast hij niet. Als het nodig is knabbelt zijn hondje Hertogin het ergste vuil er voor hem af. Omdat Meneer Stink viezer dan vies ruikt, is hij behoorlijk eenzaam. Mensen knikken hem van een afstandje vriendelijk toe maar een praatje maken is er niet bij. Meneer Stink stinkt gewoonweg te erg.

De twaalfjarige Chloe Kruimel ziet hem elke dag zitten op zijn vaste bankje in het park. Hij maakt haar nieuwsgierig. Volgens haar moeder zijn zwervers stakkers waar Chloe beslist niet mee om mag gaan. Maar Chloe vindt Meneer Stink helemaal geen stakker. Ze wil meer over hem weten en daarom verzamelt ze op een dag al haar moed en spreekt hem aan. Meneer Stink is blij verrast met de toenaderingspoging van Chloe. Hij is ook blij met de worstjes die ze de volgende dag voor hem meeneemt. Het is het begin van een vriendschap.

Chloe is geen gelukkig meisje. Op school wordt ze gepest en in de ogen van haar veeleisende, verwaande moeder doet ze niets goed. Haar zusje Annabelle is daarentegen perfect en moeder draagt haar op handen. Ook al kan Chloe niet wennen aan de vreselijke geur die Meneer Stink verspreid, dankzij hem is ze minder eenzaam. Ze besluit dat ze Meneer Stink moet helpen. Ze maakt hem wijs dat hij van haar ouders in hun schuurtje mag logeren. Dankbaar trekt Meneer Stink in zijn nieuwe onderkomen waar hij zich prompt tot een veeleisende logé ontpopt. De stank walmt door alle gaten en kieren van de schuur naar buiten, richting het huis van de familie Kruimel. Moeder ruikt onraad. Hoe kan Chloe Meneer Stink en het hondje Hertogin voor haar ouders verborgen houden? Tot overmaat van ramp wil moeder de politiek in. Als ze gekozen wordt zal ze zwervers gaan verbieden!

Mr Stink is een fantastisch boek. Door The Times wordt auteur David Walliams (bekend van Little Britain) met Roald Dahl vergeleken en daar kan ik me zeker in vinden. De illustraties van Quentin Blake (die ook boeken van Roald Dahl illustreerde) dragen hier zeker aan bij maar ook het verhaal zelf is overtuigend genoeg. Het verhaal speelt zich af rond de kerst maar kan beslist het hele jaar door gelezen worden. De vertelling biedt een wirwar aan emoties. Verdriet, onzekerheid en eenzaamheid lijken de boventoon te voeren maar worden uiteindelijk verdreven door gevoelens van warmte, vriendschap, familiegeluk en rechtvaardigheid.

Wat ik zo mooi vind aan dit boek is dat Meneer Stink gewoon zichzelf mag blijven. Vaak is het in films en boeken zo dat iemand als Meneer Stink door behulpzame burgers opgekalefaterd wordt zodat hij voortaan weer keurig voldoet aan de maatstaven van de maatschappij. Niet in dit boek. De onwelriekende Meneer Stink blijft gewoon zijn stinkende zelf. Elkaar accepteren zoals we zijn, daar draait het om.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Mr Stink
Tekst: David Walliams
Illustraties: Quentin Blake

Meneer Stink stonk. Zo erg dat ik zelfs zou durven zeggen dat hij ook stinkte, als dat goed Nederlands zou zijn. Hij was de stinkendst stinkende stinkerd ooit.

Meneer Stink was een zwerver en hij 'woonde' samen met zijn hondje Hertogin op een oude houten bank in de stad. De meeste mensen knikten vriendelijk naar hem en gaven soms geld maar even stoppen en praten was er niet bij. Tot die ene dag... Toen zei Chloe 'Hallo' tegen Meneer Stink.

Chloe Kruimel was pas twaalf maar vond Meneer Stink 'eruitzien alsof hij een erg boeiend verhaal te vertellen had'. En dat verhaal wilde ze wel eens horen want ze was gek op verhalen. Rond Meneer Stink had ze al van alles bedacht, misschien was hij wel heel beroemd geweest, of een held. Maar ze wist natuurlijk niets van meneer Stink. Ze wil hem de vijf pond geven die ze van haar tante heeft gehad. Meneer Stink heeft het veel harder nodig dan zij vindt ze. Maar Meneer Stink weigert! Hij neemt geen geld aan van meisjes, zegt hij met een heel beschaafde stem, maar een paar worstjes zou hij wel lusten...

Eigenlijk is Chloe net zo eenzaam als de zwerver. Haar moeder zit in de politiek en wil minister-president worden en heeft daar alles voor over, ze is altijd weg. En Annabelle, Chloe's jongere zus, is helemaal perfect, die is mooi en slank en kan álles. Moeder dweept met de geniepige Annabelle, want die buit haar gaven en 'lieftalligheid' enorm uit. Chloe krijgt daardoor van alles de schuld.

Gelukkig is haar goedmoedige, lieve Vader er nog. Hij begrijpt wat er in Chloe omgaat en helpt haar ook aan worstjes voor... 'de hond' van Meneer Stink. Ondertussen ontdekt Chloe dat haar vader ook zo zijn geheimen heeft... Een heel groot geheim zelfs.

Meneer Stink kan goed luisteren en voor ze het weet vertelt ze hem dat het thuis helemaal niet leuk is. Dat haar moeder haar dik en lelijk vindt en dat ze overal de schuld van krijgt en nu het Kerstvakantie is moet ze zelfs nog twee uur per dag aan wiskunde besteden. Ze haat haar moeder. Maar dat mag ze niet zeggen van Meneer Stink.

Haar moeder heeft ook een verkiezingsprogramma waar Chloe zich heel erg voor schaamt. Vooral dat haar moeder alle daklozen en zeephaters uit de straten wil verbannen. Chloe vindt dat vreselijk en bedenkt een oplossing, Meneer Stink kan wel in hun schuurtje wonen! Daar komt toch nooit iemand. Alleen die stank...
Hierna ontwikkelt het leven van Chloe en Meneer Stink zich een heel andere kant op dan ze ooit hadden kunnen bedenken...

Het is een modern kerstverhaal à la Dickens. De moeder is echt een vreselijk mens evenals Annabelle maar zoals het een kerstverhaal betaamt komt alles toch nog goed, maar hoe... dat is juist de grote verrassing.
David Walliams wordt de nieuwe Roald Dahl genoemd en hij komt daar inderdaad erg dicht bij. Ook in dit verhaal is er die sfeer die steeds tussen plezier maken en een beetje verdriet hebben heen en weer springt.
Ook in dit verhaal een arm eenzaam kind dat naar erkenning zoekt en uiteindelijk 'wint' dat kind het van de akelige, valse mensen. Natuurlijk wordt de indruk van de 'nieuwe Roald Dahl' ook versterkt door de fantastische tekeningen van Quentin Blake, de vaste tekenaar van de Roald Dahl boeken.
Mooi, vlot, leuk, soms ontroerend verhaal. Grote aanrader.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Mr Stink
Tekst: David Walliams
Illustraties: Quentin Blake

‘Meneer Stink stonk. Zo erg dat ik zelfs zou durven zeggen dat hij ook stinkte, als dat goed Nederlands zou zijn. Hij was de stinkendst stinkende stinker ooit’

Zo begint dit boek en je weet meteen: dit kan niet meer fout gaan!
Dat doet het dus ook niet. Het verhaal begint als Chloe, een twaalfjarig meisje op de zwerver af stapt.
Zij zit niet zo lekker in haar vel als je zou wensen: Haar moeder wil dat ze zich gedraagt als een meisje: haar kamer is roze, ze krijgt mooie jurken om aan te trekken en barbiepoppen om mee te spelen. Ook moet ze verantwoord voedsel eten. Ze zou zo graag hamburgers eten, en roomijs... maar daar komt niets van in. Buiten ravotten? Dat doen nette meisjes niet. En dan heeft Chloe nog een jonger zusje, Annabelle, die precies een dochter is zoals moeder dat wil, haar dagen zijn gevuld met allerlei goedgekeurde activiteiten. Annabelle is ook nog een kreng, doet alles wat ze kan om haar zus in de problemen te brengen.

‘Chloe was niet dakloos zoals hij, maar in haar binnenste voelde ze zich dakloos.’

Nu heeft Chloe vijf pond, om iets voor Kerst te kopen voor zichzelf. Maar ze gaat naar meneer Stink toe. ’Hij zag er uit als iemand die een erg boeiend verhaal zou kunnen vertellen.’ en dat verhaal wilde ze wel horen. Maar meneer Stink wil haar geld niet. Wel worstjes, of andere lekkere dingen! Dus zorgt Chloe daar dan voor. Natuurlijk kan ze haar moeder of haar zus er niet over vertellen, maar haar vader is wel een bondgenoot, als zijn vrouw niet in de buurt is.
Haar moeder heeft een oogje op de minister-president… ze wil in de politiek, en heeft al een heel programma opgesteld. Twintig regels: Bijvoorbeeld: ‘op openbare plaatsen mogen geen leggings gedragen worden’. En: ‘alle ‘zeephaters’(daklozen) moeten van de straat af’.
Chloe schrikt: en meneer Stink dan? En dan bedenkt ze iets wat haar leven en dat van vele anderen op stelten zet: ze nodigt de zwerver uit om in hun schuur te komen wonen… in het geheim natuurlijk!

'Niks,' zei Chloe en ze moest weer even slikken.
'Ik zie het als je liegt'
'Hoe dan?
'Je slikt als je liegt'
'Doe ik niet!' Chloe deed haar best niet te slikken.. Ze slikte.
Je hebt wéér geslikt! Wat heb je in het schuurtje? Heb je er een vriendje verstopt?'
'Ik heb geen vriendjes, Annabelle.'
'Nee, natuurlijk niet. Je zult eerst wat af moeten vallen.'

Pittige dialogen, af en toe terzijdes waarin de lezer dtrect door de schrijver aangesproken wordt, veel vaart: David Walliams zet de typetjes heel duidelijk neer, en laat zien dat mensen kunnen veranderen.
Het is een prachtig kerstverhaal – dat het hele jaar door gelezen kan worden – het is ontroerend, maar vooral humoristisch, heerlijk om voor te lezen ook.

illustraties van Quentin Blake (denk aan Matilda: prachtig zijn ze!)

Lees de reacties op het forum en/of reageer: