Opa en oma Oelewapper en het raadsel van de verdwenen onderbroeken
Tekst: Marianne Busser & Ron Schröder
Illustraties: ivan en ilia

Opa en oma Oelewapper gaan naar het bejaardentehuis. Daar hebben ze zich voor opgegeven, dus de directrice weet dat ze komen. Ze hebben ook gevraagd of hun kleinkinderen, Joep en Jetje, een tijdje bij hen mogen logeren, omdat hun ouders even niet voor hen kunnen zorgen. Dat was goed.
Maar als ze het huis binnenstappen, zien en horen ze hoe de directrice heel onaardig is tegen een van de bewoners en dat hadden ze niet verwacht. ‘U bent nog niet aan de beurt!’ snauwt ze tegen hen, en dus wachten ze maar braaf tot ze wèl aan de beurt zijn. En zo zijn ze getuige van een heel vervelend voorval: er is een mevrouw die vertelt dat er weer (!) een onderbroek is gestolen.
Wat een onzin, vindt de directrice. In dit huis wordt niet gestolen, en – ineens keert ze zich naar Joep en Jetje: Er wordt hier in dit huis niet gelachen. Begrepen?’

Nou, die binnenkomst is dus niet zo leuk. Maar als de bestolen mevrouw weg geschuifeld is, krijgen opa en oma een rondleiding langs de eetzaal, het kantoor, het toilet, en langs die ene kamer die ze niet laat zien. ‘Volgens mij hebt u net een deur overgeslagen,’ zegt oma.
De directrice reageert kattig: ‘die deur is dicht en blijft dicht! Daar heeft u helemaal niets te zoeken!’
Ook goed, denkt oma, en met opa en de kinderen gaat ze hun spulletjes in hun kamer zetten. Daar zullen Joep en Jetje op luchtbedden slapen.
Maar als ze denken dat hun verblijf daar rustig zal zijn, vergissen ze zich. Er wordt een briefje onder de deur doorgeschoven: let op uw onderbroeken! Nou, denken de kinderen. Hier is iets aan de hand!
Oma bedenkt een plan, een val voor de onderbroekendief!

Een leuk avontuur met een verrassend einde. Op de omslag zie je allerlei leuk gekleurde onderbroeken aan de waslijn hangen, een voorbode van de superleuke tekeningen van ivan en ilia. Hun knip- en plakwerkjes, vermengd met nog andere illustratietechnieken, zijn altijd grappig, en kleurrijk en er zijn leuke details te zien.

Tegenwoordig gaan oudere mensen naar een verzorgingshuis, niet naar een bejaardentehuis. Ze zijn ook niet meer zo goed ter been en actief als opa en oma Oelewapper en eigenlijk vind ik ook dat de baas van het tehuis gewoon directeur hoort te heten. Maar buiten deze opmerkingen is het een ontzettend leuk verhaal. Hoe komen ze er op!!
Leuk om voor te lezen en v oor wat oudere kinderen om zelf te lezen.

ISBN 9789048835737 | Hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij Moon | september 2016
Leeftijd: tot 6 jaar

© Marjo, 19 oktober 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer: