Fijn Konijn
Tekst en illustraties: Jo Empson

Konijn houd erg van zijn leventje. Hij vindt het bijvoorbeeld fijn om zijn oren te wassen en gaten te graven en lekker rond te springen en te huppen. Gewoon al die lekkere konijnendingen doen. Maar Konijn doet ook regelmatig onkonijnige dingen. Hij vind het namelijk heel fijn om te schilderen en muziek te maken. We zien hem dan door het bos hoppen met verfkwasten in zijn poten, een heel kleurig spoor achterlatend.

Even later zien we Konijn op een didgeridoo blazen die met de mooiste kleuren beschilderd is, zelfs de muzieknoten die uit het instrument komen zijn stralend groen, blauw, roze, geel, paars... De vogels vinden de muziek ook leuk, we zien ze tenminste vrolijk meefluiten met de muziek van Konijn.

De bomen in het bos krijgen van Konijn de hipste kleuren en de konijnen in het bos genieten van al die kleurenpracht om hun heen. Iedereen begint zich erg fijn te voelen door die onkonijnige dingen van Konijn. Hij brengt kleur en fleur in hun leven.

Maar dan... is Konijn ineens weg, verdwenen. Het bos is gelijk grijs en grauw. De boomstammen hebben geen kleur meer en het is heel stil. Het enige wat de boskonijnen vinden is een zwart gat. Maar als ze in het zwarte gat duiken zien ze dat Konijn van alles heeft achtergelaten om kleur en muziek mee te maken. We zien de konijnen daarna druk bezig om deze onkonijnige dingen onder de knie te krijgen want zo makkelijk is dat nog niet. Wat ze wel merken is dat ze het fijn vinden om te doen. Het doet hun aan Konijn denken en dat voelt fijn. Zelfs zo fijn dat ze doorgaan en zelf kleur en fleur aan het bos geven.

Op een mooie manier wordt getoond dat iets of iemand verliezen niet betekent dat de kleur dan ook verdwenen is uit je leven. De metafoor van het zwarte gat met op de bodem muziekinstrumenten en kleurige verfkwasten is prachtig gevonden. Ook het feit dat de konijnen niet om het zwarte gat heen lopen of ontwijken maar erin gaan en het onderzoeken is beeldend en leerzaam. Want op de bodem liggen de schatten. Maar het mooiste is natuurlijk dat hiermee verteld wordt dat als het gebeurt dat iemand verdwijnt er nog altijd fijne, kleurige, fleurige herinneringen zijn, waar je mee verder kunt, die je weer blij kunnen maken.

De afbeeldingen in het boek zijn heel speels en sprankelend. Aanvankelijk zijn de eerste pagina's, waar de konijnige dingen op afgebeeld worden vrij realistisch weergegeven, maar daarna  als Konijn bezig is met zijn bijzondere onkonijnge dingen dan spat het plezier en de kleuren van de pagina's af. De tegenstelling met de grijze, bijna kleurloze prenten nadat konijn verdwenen is, kon dan ook haast niet groter zijn. Dat geeft mooi aan hoeveel invloed het vrolijke, blije konijn had op de omgeving.
Gelukkig komt al heel snel alle kleur weer terug en is de indruk die achterblijft een van positiviteit en levensblijheid.
Kortom, een origineel, optimistisch en integer boek.

ISBN 9789047707806 | Hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | juli 2016
© illustraties Jo Empson | Formaat 25 x 25 cm | Vertaald door Jesse Goossens | Leeftijd: 4+

© Dettie, 11 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer: